ای صبا منع گرفتاری بلبل می کنی با وجود آنکه می دانی تغافل می کنی صبر اگر باشد توان چیدن رطب از چو بخشک آتشست گردد ریاحین گر توکل می کنی نفی کس لازم نمی آید ز درد عاشقی بلکه اثباتست اگر نیکو تأمل می کنی چون نجوشد خونت ای عاشق که در بستان او ارغوان می چینی و نظاره ی گل می کنی در پریشانی مده خود را که یک سر رشته است آنچه نامش گاه زلف و گاه کاکل می کنی گر بدانی ذره چندان نیست دور از آفتاب ذره یی بالاتر آ تا کی تنزل می کنی در جگر الماس داری و نمی گویی سخن زهر مینوشی فغانی و تحمل می کنی بابافغانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۵۶۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/97014