منم و سر ارادت چو سگان بر آستانی بجبین ز مهر داغی برخ از وفا نشانی بهزار جان شیرین بدلست و عمر سرمد نفسی که خوش برآید به وصال نوجوانی بگشا کمند مشگین که بگوشه های ابرو همه را شکار کردی باشارت کمانی دل من درین نشیمن نشکفت و گشت محزون که نگفتم از غم خود سخنی بهمزبانی چه حریف خانه سوزی گه جلوه ی ملاحت که بسوخت برق حسنت دل و دیده جهانی نکشیده سبزه بر گل بجمال فتنه بودی چکنم کنون که از نو شده یی بلای جانی سخن من و تو آخر همه جا فسانه گردد که فلان شدست مجنون ز محبت فلانی تو که ناز می فروشی بنیاز دردمندان نظری بحال ما کن که نمی کنی زیانی ز ریاض دهر کم جو گل آرزو که هرگز نشکفت این گلستان بمراد باغبانی ببر ای حریف صحبت خبری بپیر خلوت که اسیر شد فغانی بکمند نوجوانی بابافغانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۵۷۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/97024