گهی که باغ ز فصل بهار یاد دهد بود که شاخ امل میوهٔ مراد دهد اگر ز پردهٔ گِل گُل جمال ننماید ز لطف چهرهٔ نو رفتگان که یاد دهد مگر که چارهٔ کارم همو کند ورنه ز جور او به که نالم مرا که داد دهد به آب باده نشان آتش ستم ز آن پیش که خاکِ هستیِ ما را فلک به باد دهد امید قرب خیالی به سعی ممکن نیست مگر ز عین عنایت خدا گشاد دهد خیالی بخارایی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۲۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/99321