ما را به درِ دوست گشاد از هوس خویش وقتی ست که دارد سگ آن کوی کس خویش تا کی برِ آن روی بلافی گل رعنا؟ بگذار دو رویی و نگر پیش و پس خویش غم نیست که نزدیک بلاییم ولیکن فریاد که دوریم ز فریاد رس خویش افسرده حریف سخن سوختگان نیست زنهار تو ضایع مکن ای نی نفس خویش باز آن دهن تنگ چه پوشی ز خیالی پنهان چه کنی تنگ شکر از مگس خویش خیالی بخارایی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۸۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/99373