رفتم که بشکنم به ملامت سبوی خویش در راه دل سبیل کنم آبروی خویش بر عافیت چه ناز کنم گر برآورم خود را به عادت غم و غم را به خوی خویش شد عمرها که برده ای از خویشتن مرا بازآورم که سوختم از آرزوی خویش خود را چنان ز هجر تو گم کرده ام که هست مشکل تر از سراغ توام جست و جوی خویش تا مست گفتگوی تو گشتم، ز همدمان بیگانه وار می شنوم گفتگوی خويش این جنس گریه، عرفی، ز اعجاز برترست دریا گره نکرده کسی در گلوی خویش #عرفی_شیرازی @shearvdastan

گفتی ز عشق یافت دلت روشنی، بلی آتش به خانمان زده را،خانه روشن است... #عرفی_شیرازی @shearvdastan

گفتی ز عشق یافت دلت روشنی، بلی آتش به خانمان زده را،خانه روشن است... #عرفی_شیرازی @shearvdastan

منزل گه دل‌ها همه کاشانهٔ عشق است هر جا که دلی گم شده در خانهٔ عشق است ویرانهٔ جاوید بماند دل بی عشق آن دل شود آباد که ویرانهٔ عشق است فرزانه در آید به پری خانهٔ مقصود هر کس که در این بادیه دیوانهٔ عشق است پیمانهٔ زهر فلکم تلخ نسازد این حوصله تلخی کش پیمانهٔ عشق است هر کس به لبش گرم شود چشم تبسم با او ننشینند که بیگانهٔ عشق است عرفی دل و دین باخته‌ای دلخوش او باش این ها ثمر کاشتن دانهٔ عشق است #عرفی_شیرازی @shearvdastan

هوشم به نگاهی بُرد جانانه چنین باید ... #عرفی_شیرازی ‌@shearvdastan

دانی که چیست مصلحت ما؟ گریستن پنهان ملول بودن و تنها گریستن #عرفی_شیرازی @shearvdastan

♤خانه‌زاد محنتیم، آسودگی کم دیده‌ایم آنچه غیر از زخم بیند، ما ز مرهم دیده‌ایم #عرفی_شیرازی @shearvdastan