جلسۀ بیست و دوم تاریخ منتهی الامال 1.تسبیح معروف حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) هرکه به خواندن آن مداومت نماید بدبخت و بدعاقبت نمی‌شود و امام صادق(علیه‌السلام) فرموده‌اند خواندن این تسبیح بعد از هر نماز، بهتر از خواندن هزار رکعت نماز در هر روز است و به طور مشهور به این روش می‌باشد:سی و چهار مرتبه الله اکبر، سی و سه مرتبه الحمدلله، سی و سه مرتبه سبحان‌الله.ص228 2.دعای نور حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) این دعا را به حضرت سلمان(رضی الله عنه) آموزش دادند که اگر می‌خواهی در دنیا هرگز تو را تب نگیرد در خواندن آن مداومت داشته باش! بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، بِسْمِ اللّهِ النُّورِ، بِسْمِ اللّهِ نُورِ النُّورِ، بِسْمِ اللّهِ نُورٌ عَلى نُورٍ، بِسْمِ اللّهِ الَّذِى هُوَ مُدَبِّرُ الْأُمُورِ، بِسْمِ اللّهِ الَّذِى خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ . الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِى خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ، وَأَنْزَلَ النُّورَ عَلَى الطُّورِ، فِى كِتابٍ مَسْطُورٍ، فِى رَقٍّ مَنْشُورٍ، بِقَدَرٍ مَقْدُورٍ، عَلى نَبِيٍّ مَحْبُورٍ . الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي هُوَ بِالْعِزِّ مَذْكُورٌ، وَبِالْفَخْرِ مَشْهُورٌ، وَعَلَى السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ مَشْكُورٌ . وَصَلَّى اللّهُ عَلى سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّاهِرِينَ . به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌اش همیشگی است؛ به نام خدای نور، به نام خدای نور نور، به نام خدای نور بر نور، به نام خدایی که تدبیرگر امور است، به نام خدایی که نور را از نور آفرید و سپاس خدایی را که نور را از نور آفرید و نور را در کوه طور فرو فرستاد، در کتابی بر نوشته، در ورقه‌ای گشوده، با اندازه‌ای مناسب، بر پیامبری آراسته، خدای را سپاس که به عزّت یاد شود و به عظمت مشهور است و بر شادی و بدحالی سپاسگزاری شود، درود خدا بر آقای ما محمّد و خاندان پاکش. سلمان(رضی الله عنه) فرموده: پس از آنکه آن را از حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) آموختم سوگند به خدا آن را به بیش از هزار نفر از مردم مکه و مدینه که دچار تب بودند تعلیم دادم، همۀ آنان به اذن خدای‌تعالی شفا یافتند.ص229 3.نماز استغاثه(یاری طلبیدن) از حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) هرگاه حاجت مهمی بود دو رکعت نماز خوانده شود و پس از آن سه مرتبه تکبیر و تسبیح حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها)، پس از آن به سجده رفته و صد مرتبه «یامولاتی یا فاطمه اغیثینی» خوانده شود، پس از آن طرف راست صورت را گذاشته و همین صد مرتبه و پس از آن پیشانی را گذاشته و همین صد مرتبه و پس از آن طرف چپ صورت را گذاشته و همین ذکر، صد مرتبه گفته شود و پس از آن پیشانی را قرار داده و صد و ده مرتبه همین ذکر را گفته و پس از آن حاجت گفته شود، ان شاء الله برآورده خواهد شد.ص229 4.چهار عمل مهم قبل از خواب این اعمال را پیامبراکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)به حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) آموزش دادند:1.خواندن سه مرتبه سورۀ توحید یعنی خواندن تمام قرآن کریم، 2.با صلوات بر پیامبرخاتم و پیامبران پیش از ایشان، آنها شفیعان روز قیامت خواهند شد، 3.با استغفار برای مؤمنین، آنها خوشنود خواهند شد4. گفتنِ:«سبحان الله و الحمدلله و لااله الاالله والله اکبر» یعنی انجام حج و عمره.ص229

﷽ رباعی ها در بعثت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) آمدشب شادي سپري شدشب غم گردیده حِـرا ، مَحــرم اســرار حَـــرم درعــیـد محــمّـدی به دل مــژده دهـید شــد مـبـعـث پـیـغـمـبر امـیــد و کــرم ✍مجیدطاهری -------- از غار حرا نسیم سرمد آمد جبریل امین کنار احمد آمد با نغمه ی جانفزای اقراء یاران آغاز رسالت محمد آمد ای عشق ببین که نور ایزد آمد خورشید سپهر صبح سرمد آمد برخیز و بخوان سوره ی والشمس کنون چون بعثت حضرت محمد آمد جاری شود از چشمه ی نور آب حیات بر اهل زمین آمده از حق برکات تا بر تو نویسند ملایک حسنات بر بعثت حضرت محمد صلوات از عرش فروغ ایزدی می آید آیینه ی نور سرمدی می آید در غار حرا به شوق احمد جبریل با عطر گل محمدی می آید .......... ✍محمود تاری #شعروسبک_مداحی #مداحی #شعر ایتا👇  http://eitaa.com/sher_sabk_maddahi تلگرام👇 https://t.me/sher_sabk_maddahi

#صددرس از#پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)

﷽ رباعی میلاد امام حسین(علیه السلام)  این مژدۀ شادی از خدا آمده است ازمقدم گل شور و نوا آمده است ریحانۀ مصطفی گل سرخ رسول کشتی نجات قلب ما آمده است ✍مجیدطاهری

﷽ رباعی میلاد امام حسین و حضرت ابوالفضل(علیهماسلام)  خورشید حسینی  از افق تا آمد کشتی نجات او به دریا آمد مهتاب که سر زد از جمال عباس باب همه حاجات به دنیا آمد ✍مجیدطاهری

میلاد امام سجاد(علیه السلام) وقتی که فروغ ازلی دیدن داشت انوار خداوند جلی دیدن داشت با دیدن فرزند عزیزش سجاد لبخند حسین بن علی دیدن داشت محبوب حریم حق تعالا آمد تفسیر گر نور و تجلا آمد درفصل شکفتنشن سروشی می گفت سجاده نشین عرش اعلا آمد   سیدهاشم وفایی

﷽ گریه بر امام حسین(علیه السلام) بدین امیــــد که این گریه را ثــــواب دهند عجــــب نــــباشد اگر عالمــــی به آب دهند عجب‌ غمی‌ست که نتوان شنید و اشک نریخت وگـــر برابر هر قطـــره صـــد عــذاب دهند زهی شقی که کُشد شــــاه کــــشور دین را کـــه گوشـــه‌ای به وی از کشوری خراب دهند به مـــردمی که نه مردیـــست بهر ملـــک ابد رضــــا بکشتــــن اولاد بوتــــراب دهند هــــزار قطـــره به هـــر دم فشــــانی ار دانی که قطره از تو ســـتانند و دُرّ نــــاب دهند اگر تو را سر ســــوداست بــــــاری آنجا رو که اختــــر از تو ستــــانند و آفتاب دهند گرت خلل به یقین نیست گریه کن به حسیــــن که روز حشـــــر تو را اجر بی حــــساب دهند به قطـــــره‌ای که فشــــانی تو را به روز جزا ز دست ســـاقی کوثــــر شـــراب ناب دهند ولی به گریه مشو غره و به طاعت کوش گرت هــــواست که بر گریـــه‌ات ثواب دهند چو تخم طاعت حق نیست آب دیده چه سود نخســـــت تخـــــم فشــانند آنگه آب دهند تو سرکشی و حسین از سر وفا ســر داد چه ادعــــای وفا می‌کنی که شرمت باد #وصال_شیرازی #شعروسبک_مداحی #مداحی #شعر ایتا👇 http://eitaa.com/sher_sabk_maddahi تلگرام👇 https://t.me/sher_sabk_maddahi

You: جلسۀ سی و دو فضایل امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) در چهارده وجه: وجه پنجم: بعد از پیامبر اکرم(صلی‌الله علیه‌وآله‌وسلم) زاهدترین مردم، امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) بود. هرگز طعامی را بطور سیر نخورد و غذا و لباسش از همه ساده‌تر بود. نان‌ریزه‌های خشک را می‌خورد و اجازه نمی‌داد اهل خانه، آن نان‌ها را به روغن آغشته نماید و کم بود با نان، خورش مصرف نماید و اگر گاهی بود تنها نمک یا سرکه بود. آن حضرت در شب نوزدهم ماه رمضان برای افطار به خانۀ ام کلثوم آمد؛ ام‌کلثوم(سلام‌الله‌علیها) دو نان و کاسه‌ای شیر و قدری نمک برای ایشان آورد؛ حضرت وقتی نظرش به طعام افتاد به گریه افتاد و فرمود:ای دختر! دو نان و خورش برای من یکجا آورده‌ای! مگر نمی‌دانی که من از برادر و پسر عمویم رسول خدا(صلی‌الله علیه‌وآله‌وسلم) متابعت می‌نمایم؟ به خدا سوگند که افطار نمی‌کنم تا یکی از این دو خورش را برداری! سپس ام‌کلثوم(سلام‌الله‌علیها) کاسۀ شیر را برداشت و آن حضرت با کمی نان و نمک افطار نمود و حمد و ثنای الهی را بجا آورد و به عبادت برخاست. آن حضرت در نامه‌ای به عثمان‌بن حنیف نوشته‌اند:امام شما در دنیا اکتفا کرد به دو لباس کهنه و از طعام خود به دو نان و اگر من می‌خواستم غذای خود را عسل مصفّا و مغز گندم قرار دهم و لباس خود را از بافته‌های حریر و ابریشم کنم ممکن بود؛ ولی هیهات که هوا و هوس بر من غلبه کند و من طعامم چنین باشد و شاید در حجاز یا در یمامه کسی باشد که نان نداشته باشد و شکم سیر بر زمین نگذارد؛ آیا من با شکم سیر بخوابم و در اطراف من شکم‌های گرسنه باشد و به من امیرمؤمنان بگویند و با فقرا در سختی روزگار مشارکت نکنم؟ خلق نکردند مرا که پیوسته مثل حیواناتی که همت آنها به خوردن علف صرف می‌شود مشغول خوردن غذاهای خوب و لذیذ شوم! اگر کسی در خطبه‌ها و سخنان ایشان جستجو نماید کثرت زهد و بی‌اعتنایی آن جناب را به دنیا خواهد دید. شیخ مفید روایت کرده که آن حضرت به جهت جنگ با اصحاب جمل در ربذه اقامت فرموده بود و جمعی از حجاج نیز آنجا منتظر ایشان بودند تا برایشان سخن بگوید و آنها از ایشان استفاده نمایند؛ ابن عباس به دنبال حضرت رفت تا ایشان را خبر دهد، مشاهده نمود که حضرت مشغول دوختن کفش بی‌ارزشی بودند، ابن عباس به حضرت گفت: احتیاج ما به اینکه امر ما را اصلاح کنی بیشتر از دوختن این کفش بی‌ارزش است! حضرت وقتی دوختن کفشش تمام شد فرمودند: این جفت کفش مرا قیمت کن؟ ابن عباس گفت قیمتی ندارد، یعنی از کهنگی دیگر قابل قیمت گذاشتن نیست. فرمود: با این همه چقدر ارزش دارد؟گفتم درهمی یا پارۀ درهمی! فرمود: به خدا سوگند که این یک جفت کفش در نزد من بهتر و محبوب‌تر است از امارت و خلافت شما مگر این که بتوانم اقامه و احقاق حقی کنم یا باطلی را از بین ببرم. از جمله سخنانی که آن حضرت برای ابن عباس نوشته است این است که الحق باید با آب طلا نوشته شود: أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ الْمَرْءَ قَدْ يَسُرُّهُ دَرْكُ مَا لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ، وَ يَسُوؤُهُ فَوْتُ مَا لَمْ يَكُنْ لِيُدْرِكَهُ؛ فَلْيَكُنْ سُرُورُكَ بِمَا نِلْتَ مِنْ آخِرَتِكَ وَ لْيَكُنْ أَسَفُكَ عَلَى مَا فَاتَكَ مِنْهَا؛ وَ مَا نِلْتَ مِنْ دُنْيَاكَ فَلَا تُكْثِرْ فیهِ فَرَحاً، وَ مَا فَاتَكَ مِنْهَا فَلَا تَأْسَ عَلَيْهِ جَزَعاً، وَ لْيَكُنْ هَمُّكَ فِيمَا بَعْدَ الْمَوْت. اما بعد. گاه آدمى را دست يافتن به چيزى كه براى او مقدّر بوده، شادمان مى سازد، و گاه از دست دادن چيزى كه دست يافتن به آن برايش مقدر نبوده است، غمگين مى كند. پس بايد شادمانى تو به چيزى باشد كه براى آخرتت به دست آورده اى، و اندوهت به چيزى باشد كه از آخرتت از دست داده اى. به آنچه از دنيا به دست آورده اى فراوان شادى مكن، و بر آنچه از دنيايت از دست مى دهى، تأسف مخور و زارى منماى. و بايد همۀ همّ تو منحصر به كارهاى پس از مرگ باشد.ص251