کاش می شد تمامِ آدم های غمگین و تنهایِ جهان را در آغوش کشید، برایشان چای ریخت، کنارشان نشست و با چند کلامِ ساده ، به لحظاتشان رنگِ آرامش پاشید و حالشان را خوب کرد... کاش می شد این را قاطعانه و آرام در گوشِ تمامِ آدم ها گفت؛ که غم و اندوه، رفتنی است و روزهایِ خوب در راه اند، که حالِ همه مان خوب خواهد شد. #نرگس‌صرافیان‌طوفان

_

شاید جایی در میان پرت ترین ناحیه مغز یا شایدم بین موج هجوم افکار...

در میان آشنایانم،ولی بیگانه‌ام.

-

«کاغذ و مداد را برداشتم، می‌خواهم بنویسم. نمی‌دانم چه. یا اینکه مطلبی ندارم و یا از بس که زیاد است نمی‌توانم بنویسم. این هم خودش بدبختی است.» زنده به‌گور/صادق هدایت.

سیاهی تمام فضا را گرفته بود،همچون شب هنگامی که در مه غلیظی فرو رفته، ستارگان گمشده و خبری از چاه های عمیق ماه نیست. به مانند رویای نهفته‌ی درونم محو،بی‌صدا و خاموش است. -

_

«صدای پیچیدن باد توی درختها رو می‌شنوی اژدهای کوچیک؟ طبیعت اینجوری به ما میگه یه لحظه بایستیم نفس بکشیم و فقط باشیم.» از کتاب پاندای بزرگ و اژدهای کوچک/جیمز نوربری.

_

جز اینم آرزویی نیست: اللهم عجل لولیک الفرج...:))