کافی بود هوا تاریک شود،تا من،منِ خجلِ از یاد رفته با تابیدن ریز نورهای آسمانی،به یافتن کیمیایی وجودم در پسِ تاریکی بپردازم؛ رخِ بدقلق را زیر خروار‌ها خاک چال کنم و قالب راستگو را بر تن اندازم تا دوباره به باطن پاک بازگردم..

شب ها دلم کمانچه‌ای شکسته‌ است.

گاهی گمان نمی‌کنی ولی خوب می‌شود..!

سرم قدری گیج می‌رود، اما این مهم نیست، مهم آن است که من بی‌نهایت اندوهگینم، بی‌نهایت! فئودور داستایفسکی

عه اینجا