سرگشته، گمشده، در دریا، خلاف جهت، گمراه، آواره، پریشان، گیج، بی‌خانمان، برگشته. من با این واژه‌های مرتبط ارتباط دارم. این کلمات سکونتگاه منند، تنها سرپناه امن من. همین حوالی – جومپا لاهیری

تمساح – فئودور داستایفسکی

-

و سوگند به شب که چون تقدیر در آن به پا شد سیاهی براندازی بر سایبان نیستی انداخت و ریسمانی از دلتنگی در درونِ بشریت گسترانید، سپس قرابت و نزدیکی را به‌پا خواست تا نهانی از ترکش‌های درونی نمایان کند. روح قدوس در درون تن به لرزش در آمد و کیمیایی از سیطره‌ی جامه‌و تن خارج شد؛ حتی تک ابر رهنما به کیمیایی دور و بعید بدل شد. رگباری از واپسین نفس‌ها در عرصه‌ی میدان پا گذاشتند، با جامی خالی از بغض‌های درهم تنیده؛ تا غبار مه‌آلود نیستی در بام به فریاد در‌آمد، و برای صبحِ‌محشر و ورودش به دل‌ها اذن دخول طلبید. -

در آفریقا، در دوران قحطى، بچه هاى گرسنه خاک مى خورند. اگر حسابى گرسنه باشى، هرچیزى مى خورى. همان عمل جویدن و قورت دادن چیزى، حتى اگر بدن را تغذیه نکند، رویاهایت را تغذیه مى کند. و رویاى غذا درست مثل رویاهاى دیگر است_مى توانى تا لحظه ى مرگ با آن ها زندگى کنى. فرمین موش کتاب خوان – سم سوج

تفاوت میان خودپسندی و غرور در این است که غرور اعتقاد راسخ به ارزش فوق‌العاده خویش در زمینه‌ای خاص است. اما خودپسندی، خواستِ ایجاد چنین اعتقادی در دیگران است و معمولا با این آرزوی نهان همراه است که در نهایت، خود نیز بتوانیم به همان اعتقاد برسیم. بنابراین غرور از درون انسان نشات می‌گیرد و در نتیجه، قدردانی مستقیم از خویش است. اما خودپسندی کوششی است برای جلب قدردانی از بیرون، یعنی دستیابی غیر مستقیم به قدردانی است. از این رو، خودپسندی آدمی را پرگو، و غرور کم گو می‌کند.  در باب حکمت زندگی – آرتور شوپنهاور

-

صبح هنگام به وقت گلاویزی صبح و شب نزدیک به قرارِ قرارداد زمین، یعنی طلوع دیواری پرچین شده از ساحره‌های سبز با نوای آهنگین بلبل خوش‌خوان به صدا در امد. آجر‌های خاک خورده از نمای بیرونی بیداد کهنگی و قدمت رگه‌های سفید مو را می‌دادند. ناهنجاری صداهای بی‌وقفه و فریاد‌های راهبانِ راه در پسِ تیری و سبزگی درختان از شیپور به صدای نحیف مورچه می‌رسید، و سرآغاز و اَزل‌گاه کاخ تا اَبد و یک روز بوی سیرابی مُلک و ملکوت خالق را گیرا شد. (ادامه دارد...)

چه کسی می‌تواند بگوید دیدن کدام یک از این دو دهشتناک‌تر است، دل‌های خشکیده یا جمجمه‌های تهی شده؟ بابا گوریو - اونوره دو بالزاک

-

معتقد بود که سرچشمه همه عیبهای آدمی دو چیز است: یکی بیکاری و دیگری اعتقاد به خرافات. و دو فضیلت نیز بیشتر وجود ندارد: یکی کار و دیگری خرد. جنگ و صلح – لئو تولستوی