حالا من در حالت خیلی کم پیش میاد اشتباه تایپی داشته باشم نمیدونم چرا از هر ده تا پیامم اینجا 8 تاش یا ویرایش شده یا پاک شدن درست قرار گرفتن یا هم اینکه همونطور اشتباه باقی موندن. زیادی دارم راحت میشم اینجا

بیا دیگه کلمه رو هم جا انداختم حالت عادی*

داشتم فکر میکردم من که جرئتشو ندارم با آدما روبرو بشم( به نسبت قبل واقعا بهتر شده البته) ، بشینم بنویسم هروقت خواستم چیزی بگم بهشون هروقت دلم ازشون گرفت فقط یه کاغذ بردارم و چند کلمه هم که شده بنویسم شاید اوضاع بهتر بشه و شاید هیچوقت اونا اون نوشته هارو نخونن شایدم بخونن کسی چه میداند.

اینکه ته حرفام یا بین صحبت کردنم با بقیه ، از تکیه(؟) کلام های خودم و جملات قصارم استفاده میکنم واقعا احساس خوبی بهم میده احساس خودم بودن احساس واقعی بودن.

خیلی حرف میزنم اینجا؟ همینی که هست. اینجا زده شده تا یکی خودشو خالی کنه تصمیم بگیره و با خودش کنار بیاد و در آخر یه ذره بیشتر با زندگیش باشه.

یه سری جملات، لحظات و به اصطلاح سکانس های زندگیم خیلی عمیق و پررنگ توی ذهنم موندن و هر چند وقت یه بار با یه تلنگر کوچیک برمیگردم بهشون دقیقا به همون لحظه و از خودم میپرسم الان چی؟ الان جوابت به این سوال یا دیدگاهت به این قضیه چیه؟ شاید یه سری زمان های واقعا چرتی باشن که چیز خاصی هم دربارشون وجود نداشته باشه ولی قشنگ حک شدن تو مغزم .

از اینکه دارم به خودم بها میدم و راجع بهش حرف میزنم واقعا احساس بهتری بهم میده حتی اگر بعدا احساس حماقت بکنم یا با خودم بگم که از خط قرمز نشون دادن خودم به بقیه گذشتم . یه وقتایی دلم میخواد اینارو یه سریا بخونن اما باز میزنم تو سر خودم که لطفا دیگه این حماقت رو نکن و اینجا رو نگه دار برای خودت. یکسره به این فکر میکنم هاها چقدر الان رفتارم، حرفام و.. برای اونی که داره میخونه مسخره اس( این شامل خود آیندم هم میشه که همین الان هم داره کنارم میزنه که بس کنم) ولی بعدش اینجوریم که بسه دیگه چقدر سخت میگیری . فقط "شل کن" اگر منو میشناسین و باهام برخورد دارین لطفا بهم احساس زنده بودن و اهمیت داشتن بدین نه که جوری باشین که حس کنم اینجا جای من نیست و من زیادی برای این جمع احمق و بچه ام.

به نظرم تیکه آخر این پیام مهم بود و باید جدا مینوشتمش.

نمیدونم چند نفرتون اینجارو چک میکنین و میخونین اما اینکه یه سری آدم بهت اهمیت بدن و سرسری هم که شده پیامات رو بخونن حس قشنگی بهم میده. همونطوری که وقتی میبینم جایی پیامم لایک شده یا ریپلای کردنش و ازم سوال پرسیدن ، یا باهاش خوشحال شدن و موافق بودن، احساس زندگی میگیرم. اینجوریم که منم مفید بودم، منم تونستم شبیه کسایی بشم که ازشون بدشون نمیاد.

جدا 5 نفر انسان واقعی اینارو دیدن؟ چقدر فضای مجازی عجیبه

یه سری گزیده های گوهر بار هم مربوط به فضای مجازی آماده کردم اصلا هم هفته بعد دوتا غول بزرگ امتحانات رو ندارم!

امشب دیگه حالشو ندارم بگم شب شما خوش😂