🌟ضرورت تحول در تدوین سیاست‌های کلی برنامه توسعه 🖊برشی از مقاله خطوط راهنمای تدوین برنامه هفتم نخستین عرصه تحول در نظام برنامه‌ریزی کشور، سیاست‌های کلی برنامه پنج‌ساله است که برنامه باید از آن تبعیت کند. یک رویکرد، که وابستگی به مسیر آن را تجویز می‌کند، تدوین یک بسته سیاستی برای برنامه هفتم به سیاق دوره‌های گذشته است. اما باید توجه داشت که فلسفه تدوین سیاست‌های کلی نظام، #تعیین_جهت است. یعنی دستگاه هنگامی که می‌خواهد درباره مسئله‌ای برنامه‌ریزی کند یا تصمیم بگیرد، باید برای انتخاب جهت‌گیری و مسیر خود به سیاست‌های کلی مراجعه کند تا برنامه و تصمیمش در درجه اول خلاف سیاست‌های کلان نظام نباشد، ثانیا مقوم و پیش‌برنده اهداف سیاست‌ها باشد. به عبارت دیگر، کارکرد سیاست، تعیین باید‌ها و نباید‌ها در مسیر حرکت دستگاه‌هاست. اگر چنین جایگاهی برای سیاست‌ها قائل باشیم، تدوین سیاست‌های کلی برای برنامه‌های پنج‌ساله اساسا بی‌معنی خواهد بود. در حال حاضر ۳۷ بسته سیاستی ابلاغ شده توسط رهبر حکیم انقلاب اسلامی وجود دارند که در حدود ۲۷۵ موضوع دسته‌بندی شده‌اند. یعنی برای ۲۷۵ موضوع، سیاست‌ها باید‌ها و نباید‌ها را مشخص کرده‌اند. پرسش اینجاست که سیاست‌های کلی ویژه برنامه هفتم، بناست درباره موضوعات جدیدی تدوین شود که تاکنون به آن‌ها توجه نشده است؟ مروری بر سیاست‌های برنامه ششم نشان می‌دهد بند‌های متعددی از سیاست‌هایی که در موضوعات مختلف ابلاغ شده- ازجمله سیاست‌های کلی برنامه پنجم- در این بسته سیاستی تکرار شده و لذا پاسخ سؤال اخیر «خیر» است (البته که به‌روزرسانی سیاست‌ها مسئله دیگری است که باید از مسیر خودش دنبال شود و این بحث نباید با تدوین سیاست‌های خاص برنامه پنج‌ساله خلط شود). استدلال دیگری که علیه تداوم مسیر گذشته در تدوین سیاست‌های برنامه وجود دارد این است که اگر سیاست‌های کلی برنامه پنج‌ساله هفتم در موضوعاتی جدید نخواهد بود، چه نسبتی با سیاست‌های کلی ۳۷ گانه خواهد داشت؟ آیا تدوین سیاست خاص برای یک بازه زمانی پنج‌ساله، به معنی این است که برای پنج سال، یک نظام ارزشی جدید جایگزین سیاست‌های قبلی خواهد شد و سیاست‌های دیگر باید از دستور یا اولویت خارج شوند؟ آیا اساسا سیاست که کارکردش جهت‌دهی است، قابلیت اولویت‌بندی دارد؟ می‌توان متصور شد که رعایت بخشی از جهت‌گیری‌ها در اولویت باشد و بخشی دیگرا مراعا نباشد؟ یا خیر، اگر بناست چیزی اولویت بندی شود، مسائل اصلی کشور برای دوره پنج ساله است که نظام سیاست مشخصی برای آن‌ها دارد؟. لذا در شرایطی که تکالیف مشخصی در مجموع سیاست‌های ۳۷ گانه برای موضوعات مختلف وجود دارد و توسط رهبر معظم انقلاب ابلاغ شده است، به نظر می‌رسد کارکرد سیاست‌های کلی برنامه هفتم باید تعریف ماهیت برنامه پنج‌ساله، تعیین مسائل اولویت‌دار کشور، و روشن ساختن ابعادی باشد که میان دستگاه‌ها در فرآیند تدوین و اجرای برنامه محل اختلاف است. نظام برنامه‌ریزی کشور گرفتار سردرگمی‌هایی است که سیاست‌ها می‌تواند ما را از این سردرگمی خارج سازد.  @syjebraily

🔴 پیشرفت در پرتو حمایت هوشمند؛ مطالعه موردی کره جنوبی(۱)... عقل و نقل و تجربه بشری می‌گویند #پیشرفت یک "فرآیند تدریجی" است اما دستگاه معرفی لیبرالیسم که از نقل محروم است و با رویکرد "این‌جا و اکنون" به فهم پدیده‌ها، تجربه را نیز کنار می‌گذارد، پیشرفت را یک "فرآورده دفعی" می‌داند؛ و طبیعی است که وقتی پیشرفت به یک فرآورده دفعی تقلیل یافت در چارچوب این تفکر راهی سهل‌تر و مطلوب‌تر از #واردات و #انتقال این فرآورده برای تحصیل آن وجود نخواهد داشت.... میرزا ملکم خان، پدر این تفکر در ایران، تا جایی در این نگاه راه افراط پیموده بود که می‌گفت "همان‌طوری که تلگراف را می‌توان از فرنگ آورد و بدون زحمت در تهران نصب کرد، به همان‌طور نیز می‌توان اصول نظم ایشان را اخذ کرد و به بدون معطلی در ایران برقرار ساخت"... در عالم واقع اما چنین رویکردی هرگز به پیشرفت نمی‌رسد؛ چه، پیشرفت، #آبادانی صرف نیست، بلکه دستیابی به "توان آباد کردن" است؛ پیشرفت، مصرف محصولات پیشرفته نیست، بلکه توان #تولید محصولات پیشرفته است و این توان، شاید آموختنی باشد اما حتما وارد کردنی نیست... طی چند دهه گذشته صاحبان نگاه فرآورده‌ای به پیشرفت در ایران، کره جنوبی را مثال و مصداق "پیشرفت دفعی و انتقالی" معرفی کرده، صنعتی شدن این کشور را به روابط حسنه‌اش با #آمریکا گره زده و نتیجه گرفته‌اند که باید چون کره، با آمریکا پیوند خورد، پیشرفت را وارد کرد و بدون معطلی در ایران برقرار ساخت... این اصل "پیوند با آمریکا" گاه در تلاش لیبرالیسم ایرانی برای پیروی از روش و منش آمریکایی متجلی شده و گاه در تقلا برای #مذاکره و برقراری رابطه با کشور آمریکا.... لیبرال‌های ایرانی وقتی با پدیده‌ای مواجه می‌شوند و آن را خلاف باورهای خود می‌یابند، چون حق تجدیدنظر در باورشان را ندارند، سعی می‌کنند پدیده‌ها را به گونه‌ای روایت کنند که مؤید ایدئولوژی‌شان باشد؛ لذا قلب واقعیت در آثار آن‌ها شایع است... پیشرفت کره جنوبی نه‌تنها محصول #امدادهای_آمریکایی نبوده، بلکه از جهاتی من‌جمله نداشتن یک قطره نفت برای صادرات و حتی مصرف داخلی، کمبود شدید منابع ارزی برای واردات، حضور بسیار کم‌رنگ شرکت‌های خارجی در اقتصاد و...، در شرایطی به‌ظاهر بغرنج‌تر از "ایران مبتلا به تحریم" قرار داشته‌است....(ادامه دارد) 📚دولت و بازار؛ سیدیاسر جبرائیلی @mahdi_ghasemzadeh

‏🖊نگرانی‌هایی که صدچندان شد... ▫️تاملی در دفاعیه آقای حجت‌الاسلام بحرینی از طرح خصوصی‌سازی بانک مرکزی @syjebraily

رهبر انقلاب:"ولایت فقیه یک مدیریت کلان ارزشی است، یک مدیریت اجرایی نیست... مسئولین بخشهای مختلف، مسئولیتهای مشخصی دارند. در اینها رهبری نه میتواند، نه حق دارد، نه قادر است دخالت کند". اینکه آقای آقامحمدی چه در دولت‌های قبل و چه در دولت فعلی، راه می‌افتد و از وزرا اتاق و مسئولیت و جایگاه طلب می‌کند، از جانب رهبری نیست. مدیران ارشد مراقبت کنند. @syjebraily

✨منابع عمومی و عدالت اقتصادی ...اگر منابع عمومی نباید به مصارف اختصاصی برسد، محل مصرف عادلانه این منابع کجاست؟ اگر مکانیسم قیمت روش مناسبی برای توزیع نیست، روش مطلوب چیست؟ رهبر حکیم انقلاب اسلامی قاعده‌ای را که باید بر توزیع منابع عمومی حاکم باشد، به روشنی بیان فرموده‌اند. طبق بیانات ایشان، در نگاه اسلام اولاً «تولید ثروت ملی» یک ارزش است، ثانیاً «توزیع عادلانه ثروت ملی» نیز یک ارزش است، ثالثاً منابع و امکانات عمومی باید عادلانه توزیع شود و رابعاً باید تلاش شود که منابع و امکانات عمومی موجود بیشتر شود تا به همه بیشتر برسد. مراد ایشان از «توزیع عادلانه» نیز، مساوات کمونیستی نیست که نه ممکن است و نه مطلوب، بلکه مراد «برخورداری عمومی» و «بالا رفتن سطح رفاه عمومی جامعه» است. ایشان نتیجه می‌گیرند که اگر منابع عمومی عادلانه توزیع شود، «شکاف طبقاتی پیش نمی‌آید؛ آن شکاف و آن دره‌های طبقاتی دیگر تحقق پیدا نمی‌کند تفاوت است، اما آن شکاف طبقاتی دیگر نیست.» استفاده‌ای که می‌توان از این بیانات کرد، این است که منابع عمومی یا باید صرف پیشرفت کشور شود یا اینکه همه مردم باید از این منابع برخوردار شوند. اگر بخواهیم امتداد این اصل اسلامی را در اقتصاد سیاسی دنبال کرده و مشخصاً تکلیف ارز را به عنوان یکی از منابع عمومی روشن کنیم، باید بگوییم درآمد‌های ارزی یا باید صرف ارتقای الگوی تولید کشور شود (تحصیل فناوری و عوامل تولید) یا صرف واردات کالا‌هایی شود که جزو نیاز‌های اساسی عموم مردم است و الگوی تولید جاری کشور توان پاسخ‌دهی به این نیاز عمومی را ندارد. از این نگاه غلط و مولد شکاف طبقاتی که معتقد است ارز و دیگر منابع عمومی، باید به بالا‌ترین قیمت به صاحبان ثروت فروخته شده و عایدی آن صرف طبقات محروم شود نیز باید به شدت بر حذر بود. چه درآمدی که از این محل حاصل شده و میان فقرا توزیع می‌شود، به هیچ وجه توان آن را ندارد که خسارات ناشی از شکاف طبقاتی ایجاد شده در نتیجه مصارف لوکس و متمایز ثروتمندان را جبران کند. بنابراین، ارز به عنوان یکی از اجزای منابع عمومی، باید یک امکان و ابزار در اختیار حاکمیت باشد و حاکمیت نیز در یک سطح با هدف «صیانت از عدالت اجتماعی»، اجازه تخصیص آن برای مصارف اختصاصی را ندهد و در سطحی دیگر برای «افزایش رفاه اجتماعی»، مصرف ارز در جهت ارتقای توان تولید ملی یا تأمین نیاز‌های عمومی را مدیریت کند.  🖊برشی از مقاله ارز و عدالت @syjebraily

‏این حمایت رهبر حکیم انقلاب اسلامی از تولیدکنندگان لوازم خانگی، تکلیف مهمی بر روی دوش این عزیزان گذاشت که عبارتست از تخصیص دائمی بخشی از سود به تحقیق و توسعه با هدف داخلی‌سازی قطعات و ارتقای پیوسته کیفیت و فناوری. دولت باید ضمن جلوگیری از واردات، این تکلیف را الزام و بر آن نظارت کند. دولت ابزارهای حمایتی بسیاری در اختیار دارد که کنترل واردات و اعطای تسهیلات مالی و غیرمالی از آن جمله‌اند. همه این حمایت‌ها از محل منابع عمومی یعنی بیت‌المال انجام می‌شود. این حمایت صرفا زمانی توجیه دارد که دولت میان منافع بخش خصوصی و منافع ملی پیوند برقرار کند. این پیوند، زمانی برقرار می‌شود که تولیدکننده در ازای حمایتی که دریافت می‌کند، مکلف به اقداماتی در راستای منافع ملی شود که سرمایه‌گذاری برای ارتقای فناوری یک مورد مهم آن است. بخش خصوصی موتور محرک اقتصاد است و دولت در نسبت با آن باید نقش حامی، هادی و ناظر را ایفا ‌کند. در فصل دوم کتاب دولت و بازار، در قالب نظریه حمایت هوشمند، الگویی برای ایفای نقش دولت در اقتصاد ارائه کرده‌ام که دعوت می‌کنم مطالعه بفرمایید. @syjebraily

✨نه شانس است و نه اقبال... ‏در مدت کوتاهی که دولت آقای رئیسی مستقر شده، گشایش‌های قابل تاملی در حوزه‌های مختلف ایجاد شده است. روشن است که این گشایش‌ها دستاورد نیست، اما ماجرا برخلاف آنچه برخی پنداشته و بیان داشته‌اند، شانس و خوش اقبالی و خوش رزقی هم نیست. ماجرا دستبوسی ولی خدا به‌جای دستبوسی کدخداست. اولی برکت می‌دهد و دومی برکت می‌زداید. آن رزق را وسعت می‌بخشد و این رزق را تنگ می‌کند؛ و البته که شرط تداوم این نعمت، اطاعت از ولایت است... انتظار از دولتمردان این است که مورد به مورد، منتظر دستور رهبری نمانند. بر معارف انقلاب اسلامی که در بیانات امامین انقلاب آمده است، مسلط شوند و رفتار و جهت‌گیری خود را بر اساس این معارف تنظیم کنند. بر این دستگاه معرفتی مجهز شوند و سر بزنگاه‌ها، آنگونه که باید تصمیم بگیرند و از آنچه باید، بپرهیزند. دولت اسلامی، جز این نیست. این سخن آقای رئیسی در جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی که "باید منظومه فکری رهبری درباره وظایف شورای عالی انقلاب فرهنگی استخراج شود"، یک نقطه امیدواری است. این رویکرد نباید منحصر به این نهاد بماند و باید تبدیل به یک رویه در کل دولت شود. مسئولان دستگاه‌های مختلف نقشه راه خود را از سیاست‌های کلی ابلاغی رهبر انقلاب و بیانات عمومی ایشان که مرجع تفسیر و تبیین این سیاست‌هاست، استخراج کنند. این سیاست‌ها باید در نگاه مدیران ارشد به مثابه پازلی باشد که اقداماتشان اولا قطعات آن را تکمیل کند(نسبت به سیاست‌های رهبری بی‌عمل نباشند) و ثانیا خارج از این پازل اقدام نکنند و طرحی خارج از نقشه کلان نظام درنیندازند... @syjebraily

مسئولیت‌زدایی از علم و ایمان... @syjebraily

🔆 یادداشت مخاطب 🖋در لبیک به هل للحسین من ناصر سید یاسر جبرائیلی و سخنرانی مسئولانه اش و اندر حکایت شبه مجاهدت های علمی سرِ صبر و غیر مسئولانه مان!   همین اول بسم الله اعتراف کنم که نویسنده این سطور، خودش عاشق ریاضیات بوده و تا یک سال مانده به ورودش به دانشگاه خیلی سفت و سخت قرار بوده است که ریاضی‌دان شود چرا که با گوشت و خونش لذت علم برای علم را چشیده بوده و نیک می‌دانسته، حل مساله و اثبات قضیه ذاتا لذیذ است ولو این که بدانی قضیه‌ای را که در حال اثباتش هستی، پیش از تو یک میلیون نفر دیگر هم اثبات کرده‌اند! اما بعد از جای دیگری سر درآورده است و به عشق جدیدی مبتلا شده به نام علوم اقتصادی چرا که دیده است سال بالاتری هایش، یعنی آنهایی که خواسته اند به عشق شان وفادار بمانند، آواره آمریکا و اروپا و آسیای شرقی شده‌اند، فقط و فقط به یک دلیل: به دلیل این که چرخ دانشگاه‌های وطنی و اقتصادش به خوبی نمی‌چرخد و این سیستم معیوب نمی‌تواند که مجال عاشقی را برای ریاضی‌دان‌ها و فیزیک‌دان‌ها و... خلاصه عشق علم برای علم‌ای ها، فراهم کند! پس به خیال خودش رفته تا عیب و علت این سیستم را رفع و رجوع کند و برای هم‌قطاران اش مجال عاشقی تدارک ببیند. ولی باز هم بعدتر، در همان راستا به عشق های بزرگ تر و دردهای عمیق تری مبتلا شده است: درد غربت مهدی فاطمه و بالتبع درد مظلومیت نظام مقدس جمهوری اسلامیِ زمینه ساز ظهور! حالا غربت مهدی فاطمه به عیب و علت های نظام علمی ما چه دخلی دارد؟! عرض می کنم. در دستگاه عریض و طویل دانش‌جویی و دانش‌پژوهی این ملک، جماعتی هستند که اساسا درد غربت مهدی فاطمه را ندارند و یا بین این درد و دانش‌ورزی‌هایشان نسبتی نمی‌بینند. عجالتا به این جماعت کاری ندارم؛ الهی که خوش باشند و موید و منصور! اما گروهی دومی هم هستند که به این درد مبتلایند و ایضا صفت ذات جمهوری اسلامی را ایجاد تمدن نوین اسلامی و به معنای اصح و ادق کلمه، زمینه سازی برای ظهور مهدی فاطمه فهم کرده اند. و ایجاد تمدن نوین اسلامی، یعنی لیظهره علی الدین کله و لو کره المشرکون، یعنی رقم زدن نظم نوین جهانی به اعتلای کلمه الله، یعنی سرشاخ شدن با نظم نامتعادل موجود در دهکده جهانی به کدخدایی شیطان بزرگ در همه ابعادش، که پیش و بیش از هر چیزی مواجهه  و مجاهده علمی می خواهد دیگر! که فرمود العلم سلطان! اما زیر آتش سنگین میدان این مواجهه، جماعت مدعی فوق الذکر به دو آفت مبتلا هستند: اول این که یک میل عجیب و غریبی دارند به بازی هم زمان در زمین بازی حریف، یعنی مکالمه و مباحثه به زبان متداول در دانش‌گاه‌های سکولار و به قول خودشان تسلط بر ادبیات موجود و سواد کلاسیک‌شان را به رخ کشیدن، یحتمل به نیت برانگیختن تواضع علمی سکولارها در میدان مواجهه و نرم کردن دلشان و همراه کردنشان با نسخه های برتر و شفابخش اسلام! غافل از این که آکادمی سکولار، اساسا با گردن کشی شبه علمی در برابر دین متولد شده است و مخاصمه‌اش با دین به این راحتی‌ها به صلح نخواهد انجامید و ایضا دستگاه هاضمه پر قدرتی هم دارد و کافی است تا کمی پا بدهی و نرمش‌های آشتی جویانه‌ای از خود به نمایش بگذاری تا تو را بلع و هضم کنم و به عنوان پیچ و مهره در دستگاه خودش جاساز نماید! و آفت دوم، صبر عجیب و غریب این جماعت است بر غربت مهدی فاطمه! یعنی به جوری اولترا بنیادین و سرِصبر، طرح مطالعاتی و حتی عملیاتی می‌ریزند و جزیره‌ای و خودبسنده عمل می کنند و به تفلسف های رو به عمق تا خود مرکز زمین! مشغول می شوند، کانه قرار است مهدی فاطمه تا صد نسل دیگر هم در غربت سر کند و وقت بسیار است! از تقسیم کار و هم افزایی بین بیوت و نهادها و موسسات فعال و نیمه فعال در این جبهه نشانی و اثری نیست و جملگی از بای بسم الله تا تای تمت به اختراع هزار باره چرخ مشغولند و کی ارابه سوار بر این چرخ ها، به خط خواهد زد و مساله های روی زمین مانده جمهوری اسلامی را بلند خواهد کرد، الله اعلم! و بد حادثه این جاست که قریب ندیدن و بعید دیدن ظهور مهدی فاطمه، از جنس انتظارات خود محقق کننده است و اگر عملا استبعاد کرده باشیم و بر اساسش برنامه ریخته باشیم، چه بسا که الله جل جلاله هم برنامه هامان را به هم نریزد و بر این صبر ناجمیل، نه اجر جزیل که جزای خذیل‌مان دهد و بیچاره شویم و واقعا غربت عزیز فاطمه، صد نسل دیگر به درازا کشد! بالاخره از یک جایی به بعد، مدارس دینی و حوزه های علمیه ما می باید که به  قواعد بازی تیمی تن در دهند و این قدر به تک مدال‌های انفرادی دل خوش نکنند و گر نه این بازی حالا حالاها کش خواهد آمد و از نهضت خمینی تا انقلاب مهدی، زبانم لال... خلاصه این که برای خروج از جرگه یرونه بعیدا و ورود به حلقه نراه قریبا و برای تحقق قریب الوقوع رویایمان، می باید که بین العجل‌های‌مان و طرح ریزی و راه‌بری مجاهدت‌های علمی مان، قرابتی و سنخیتی ایجاد کنیم.  @syjebraily

#تیتر_امشب 🎥جبرائیلی، رئیس مرکز ارزیابی و نظارت راهبردی اجرای سیاست های کلی نظام: سیاست های کلی نظام، یک نظام ارزشی جهت دهنده به رفتار و رویکرد کارگزاران جمهوری اسلامی است. 🔸این تلقی که این سیاست ها به مثابه یک پروژه هستند، صحیح نیست. @irinn_channel www.irinn.ir

#تیتر_امشب 🎥جبرائیلی، رئیس مرکز ارزیابی و نظارت راهبردی اجرای سیاست های کلی نظام: بر اساس مطالعات گسترده ای که انجام گرفت، جمع بندی این بود که یک سیاست برای اینکه تحقق یابد و اجرا شود، ابتدا باید تبدیل به قانون و مقررات شود. @irinn_channel www.irinn.ir

#تیتر_امشب 🎥غلامی، مدیرکل دفتر اقتصاد مرکز ارزیابی و نظارت راهبردی اجرای سیاست های کلی نظام: اصل 44 آمده است تا فضای اقتصاد کشور را پس از جنگ (تحمیلی) بازطراحی کند. 🔸محدود کردن اصل 44 در خصوصی سازی، اجحاف به این اصل است. @irinn_channel www.irinn.ir