⬅️گاهی انسان از این خوشحال می‌شود که می‌بیند آنها یک بنده مطیع و عابد را دوست دارند و او را «به خاطر اطاعتش» می‌ستایند پس معلوم می‌شود که خود، مطیع هستند و قلباً میل به طاعت دارند در روایت است که مردی به پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) عرض کرد: یا رسول الله عملم را پنهان می‌کنم و دوست ندارم کسی از آن مطلع شود ولی چون کسی اطلاع می‌یابد. خوشحال می‌شوم. حضرت فرمود: برای تو دو پاداش هست پاداش عمل پنهانی و پاداش عمل آشکار. از امام باقر (علیه‌السّلام) درباره مردی که عمل خیری انجام می‌دهد و چون دیگران او را می‌بیند خوشحال می‌شود، سؤال شد. فرمود: اشکال ندارد هرکس دوست دارد خدا او را به خوبی در میان مردم مشهور کند البته در صورتی که عملش را به این منظور انجام نداده باشد.

اما اگر سرور و فرح از آن جهت باشد که در قلوب مردم منزلت پیدا می‌کند و مردم او را می‌ستایند و بزرگ می‌دارند و در رفع حوائجش می‌کوشند و در برخوردها او را احترام می‌کنند این‌گونه سرور و خوشحالی، ریا و نکوهیده است. پس معلوم شد که هر سروری ریا نیست

ریا دارای اقسامی است. ۱. ریا در عقیده ریا در عقیده آن است که انسانی در باطنِ جان و سر ضمیرش، معتقد به خدا و روز جزا نبوده و برای احکام الهی ارزشی قائل نیست، نهایت برای جلب قلوب مردم، و یا دفع خطر از خود، با زبانش اظهار دین داری نموده و خود را در زمره متدینین قرار می دهد. این قسم از ریا باعث نفاق بوده و از بدترین نوع آن است که ظلمتش از همه ریاها بیشتر و سبب خلود این نوع ریاکاران در آتش جهنم است و عذابش نیز در جهنم از عذاب همه اهل جهنم شدیدتر است، زیرا: «اِنَّ الْمُنافِقینَ فی الدّرک الأسفَلِ مِنَ النّار».

۲. ریا در عمل ریا در عمل نیز برای خود اقسامی دارد که به بخشی از آنها اشاره می کنیم. الف. ریا در عبادات واجبه:   ریا در عبادت آن است که شخصی در عین این که از نظر عقیده به مبدأ و معاد، دارای عقیده ای صحیح است، ولی در مقام عمل و انجام فرایض از قبیل نماز، روزه و پرداخت حقوق واجب مالی و... تارک آنهاست، ولی در انظار عموم برای جلب قلوب مردم و یا رفع تهمت از خود، نماز می خواند و روزه می گیرد و مانند این، و قصدش در انجام این فرایض اطاعت اوامر الهی و یا رسیدن به ثواب آنها نیست، بلکه تنها برای نشان دادن به مردم است که نگویند فلانی اهل نماز یا روزه نیست. ب. ریا در نوافل و مستحبات:   یعنی شخصی در خلوت گاه ها تنها نماز واجبش را خوانده و یا روزه ماه رمضان را می گیرد، ولی نمازهای مستحبی همانند نوافل یومیه و یا نماز شب را نمی خواند، ولی وقتی در مرأی و منظَر جمعی قرار گرفت، این کارهای مستحبی را نیز انجام می دهد و یا در هر ماه سه روز، روزه مستحبی می گیرد، و هدفش از انجام این عبادات مستحبی آن است که در نظر مردم یک انسان مقدس و وارسته ای جلوه کند و مردم از او تعریف کرده و او را انسانی مهذب و عابد بدانند.

۳. ریا در وصف عبادت یعنی شخص وقتی در خانه خود نماز می خواند مثلاً رکوع و سجود نماز را به صورت معمولی که یک بار ذکر رکوع و سجود را بگوید، انجام می دهد، ولی در مسجد و در انظار مردم رکوع و سجود را طولانی می کند و نمازی که در منزل مثلاً با سه دقیقه می خواند در نظر مردم هشت دقیقه یا ده دقیقه طول می دهد. این نیست مگر برای جلب توجه خلق، وگرنه اگر برای رضای خالق است، چرا در خلوت این چنین نیست. 

۴. ریا در گفتار ریا در گفتار آن است که برای جلب توجه مردم و جای گرفتن در دل آنها هرجا که رسیده، مشغول به موعظه، پند و اندرز شده و می خواهد مردم را به یاد خدا بیندازد و مخصوصاً کلماتی از اخبار و اندرزهای حکمت آمیز را حفظ کرده به عنوان تکیه کلامش بیان می کند، و لبانش را با اذکار و اوراد می جنباند. مخصوصاً اذکار و اورادی را انتخاب می کند که حروف صدادار داشته باشد تا صدای اذکار او را همه کس بشنوند. اگر ببیند مردم به یاد خدا نیستند، چه تأسف هایی می خورد. درحالی که ساعت ها در خلوت نشسته، ذکر نمی گوید و ابداً به یاد خدا نمی افتد، یعنی هدف و مقصدش از اذکار و اوراد، جلب توجه خلق است به سوی خود نه رضای خالق. البته اگر کسی در همه حالات به یاد خدا بوده و در خلوت هم زبانش به ذکر خدا متذکر باشد، در جلوت و انظار عموم نیز مانعی ندارد، زیرا هدفش جلب رضای مردم نیست بلکه انسانی دائم الذکر است.

۵. ریا در شکل و قیافه ریا در قیافه و هیأت بدنی از جهت لباس، سر و صورت، آن است که قیافه خود را ژولیده نموده و به هنگام راه رفتن سرش را بیش از حد به زیر افکنده و آهسته قدم برمی دارد، و اثر سجده را در پیشانی خود باقی گذاشته و چه بسا لباس خشن در برکرده تا خود را در سلک عباد صالح جا بزند. یا خود را به قیافه و شکل علمای بزرگ درآورده و می خواهد از این طریق خود را در صف آنان قرار دهد. در حالی که از علم و دانش بهره کافی ندارد. یا با نشان دادن چهره زرد خویش به مردم، و اظهار ضعف و ناتوانی، می خواهد وانمود کند که این زرد رویی و ضعف از جهت کثرت عبادت و بیداری سحر و خوف از خداست. با آن که، آن چه ابداً در دل چنین اشخاصی وجود ندارد، همان خوف از خداست، و یا با ژولیده بودن و پژمرده و درهم بودن موهای سر و صورت، می خواهد نشان دهد که ما به خاطر کثرت اشتغال به عبادت و کارهای اخروی، فرصت رسیدن به خود و اصلاح سر و صورت هم نداریم. لذا از عیسی مسیح علیه السلام نقل شده که فرمود: هرگاه یکی از شماها روزه گرفت، باید سر خود را روغن بمالد و موی خود را شانه کند و به چشم های خود سرمه بکشد. و این دستور برای آن است که مبادا شیطان در دل او رخنه کرده و او را وادار به ریا نماید.

۶. ریا در معاشرت ریا در معاشرت آن است که شخص ریاکار وسایلی فراهم می کند تا علما و مقدسین به دیدن او بیایند تا مردم بگویند فلانی، کسی است که بزرگان دین به دیدنش می آیند و به دیدار او تبرک می جویند. و اگر بتواند، سران و رجال و شخصیت های دنیایی را نیز به طرف خود می کشد تا دیگران بگویند فلانی مورد احترام همه طبقات است. اگر نتوانست این کار را انجام دهد، خود به دیدن آنان می شتابد، و دائماً ملازم رکاب علما و زهاد می گردد تا به مردم بفهماند که از محضر آنان استفاده ها برده است. هرگاه سخنی از اولیای خدا به میان آورده شود، آهی کشیده، می گوید: بلی، چه بزرگانی را زیارت کرده و چه خدمت ها به آنان نموده ایم. تا مردم بفهمند که لابد خدمت اولیای الهی بی اجر و پاداش نمی ماند و مسلماً آن بزرگان در پاداش خدمات او، به او عنایتی کرده و فیضی بخشیده اند. پس او هم خلاصه اهل معنا بوده و کاره ای است که باید دورش را گرفت و رکابش را بوسید.

به انتهای مطلب رسیدیم ،یکی از بیماری های روحی و روانی که در اسلام از گناهان کبیره به حساب اومده و از مهلکات وباعث حبط اعماله ریاست 👈ریشه ریاکاری حب جاه و دنیاطلبیه و هریک از ما بنوعی ناخواسته درگیر ریا شدیم همونطوری که وقتی ما گناه میکنیم سعی درمخفی کردن اون‌ داریم که کسی متوجه این کار مانشه، در کارهای نیک هم بایستی این چنین باشه، و این عمل اینقدر ادامه پیدا کنه👈 تا نفس عادت کنه و این مرض روحی از ریشه کنده شده و دیگه نفس، طمع در ریا نکنه

والسلام علی من اتبع الهدی #اللهم_عجل_لولیک_الفرج_والعافیه_والنصر

حجت الاسلام والمسلمین #عالی رمضان، آغاز سال بندگی @t_n_Eslami🇮🇷

حجت الاسلام والمسلمین #عالی رمضان، آغاز سال بندگی @t_n_Eslami🇮🇷