امام علی از مرگ به عنوان ِ
درهم شکننده لذّات یاد میکنه
این تعبیر خیلی زیباست و حق
میگه خیلیا هستن که با همین
فکر مرگ و تنهایی درون قبر
دلشون لرزید و توبه کردن !
نه حال ِجنگ با زمانه مرا مانده نه صلحی،
سپردهام به نجف تا علی ع چه حکم کند .
روزی در میان مردمان نمک نشناس
و امروز در میان مردمانی که معشوق
ندیده تب محبوب کشیدهاند و از عالم ِ
ذر تا عالم ِمرگ جسم، از دم معشوق
روزی جدا نشدهاند ؛
محبوبی که از هزاران سیصد و شصت روز
تا به حال از محبوبیتاش نه تنها کاسته
نشده است بلکه افزونتر از دیروز شعله
به دامن ِروزگار ظلمات میزند !
اما ! اما شدت این پا و آن پا کردن مردمان
برای حضور جلیل القدر محبوب آنقدر
که
قلم و فرمان خداوند را به تعجیل حضرت
بچرخاند، نیست !
آن مرد در عین و بین محبوبی و محبین خویش
الفت و همسایگی ِکهنهای با تنهایی گرفته است ؛
تنها گریه میکند، تنها دعا میخواند،
تنها روضه میخواند، تنها سر سفرهی طعامی مینشیند ..
این از دغدغهی حاشیه طلب ِامت است
که در اصل، کم کار و قلیل المعرفت شده است .
[ شیعهی عزیز رابطهات با حسین ِزمانت چیه ؟ ]
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
درد و دل کردن من با امام رضا اینجوریِ که💚 :
دوبار اگه بزنید تو ذوق ِنفستون ،
جلوی گناه کردنتون رو بگیرید ؛
دیگه نفس میشینه سر ِجاش !
گناه زهر میشه واستون .
میگفت دستم بشکنه اگه بخوام از
زرق و برق ِفانی دنیا بنویسم ؛
چشمم کورشه اگه بخوام چشممو
روی ولی زمانم ببندم ؛
لالشم اگه یکروز به غیر از اذان ِشیعه
اذان دیگهای رو تلاوت کنم ؛
جسمم از کار بیوفته اگه نخوام در راه
اسلام خرجش کنم .