زلفت چو شب و چهره چو روزی نیکوست من روز و شبت ز بهر آن دارم دوست آن کو ز رخت روز و ز زلفت شب ساخت پیوسته نگهدار شب و روز تو اوست #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

چون دوستی روی تو ورزم به نیاز مگذار به دست دشمن دونم باز گر سوختنیست جان من هم تو بسوز ور ساختنیست کار من هم تو بساز #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

صد سال سر خویشتن ار حلق کنی وندر تن خویش خرقهٔ دلق کنی صد بار ز حق دور کنندت به قفا گر یک سر موی روی در خلق کنی #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

غافل مشو، ای دل، که نیازم با تست پوشیده هزارگونه رازم با تست حرمان شبی دراز و جایی خالی زانم که حکایت درازم با تست #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

عاشقم، از عشق من گر به گمانی بگوی چاره ندانم که چیست؟ آنچه تو دانی بگوی منتظرم تا مگر پیش من آیی شبی گر بتوانی بیا ور نتوانی بگوی من به دلم یار تو، باز تو گر یار من هم به دلی کو نشان؟ ور به زبانی بگوی دوش بر آن بوده‌ای تا بخوری خون من بی‌خبرم خون مخور، هر چه بر آنی بگوی جان و دلی زین جهان دارم اگر زانکه تو در پی اینی ببر، بر سر آنی بگوی چند بگویی: ترا من برسانم به کام؟ آنچه پذیرفته‌ای چون برسانی بگوی بیش مزن تیغ غم بر جگر اوحدی ترک نه‌ای، ترک این سخت کمانی بگوی #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

ای نسیم صبح دم، یارم کجاست؟ غم ز حد بگذشت، غم‌خوارم کجاست؟ وقت کارست، ای نسیم، از کار او گر خبر داری، بگو دارم، کجاست؟ خواب در چشمم نمی‌آید به شب آن چراغ چشم بیدارم کجاست؟ بر در او از برای دیدنی بارها رفتم، ولی بارم کجاست؟ دوست گفت: آشفته گرد و زار باش دوستان آشفته و زارم، کجاست؟ نیستم آسوده از کارش دمی یارب، آن، آسوده از کارم کجاست؟ تا به گوش او رسانم حال خویش نالهای اوحدی‌وارم کجاست؟ #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

گر چه در کوی وفا جا نگرفتی و سرایی ما نبردیم ز کوی طلبت رخت به جایی بس خطا بود نگه باز نکردن که گذشتی مکن اینها، که نکردیم نگاهت به خطایی بر تن این سر شب و روز از هوس پای تو دارم ورنه من کیستم آخر؟ که سرم باشد و پایی گر قبا شد ز غمت پیرهنی حیف نباشد؟ کم از آن کز کف عشق تو بپوشیم قبایی قیمت قامت و بالای ترا کس بنداند تا نیفتند چو من شیفته در دام بلایی درد عشق تو به نزدیک طبیبان ولایت بس بگفتیم و ندانست کسش هیچ دوایی هم نشینان تو بر سفرهٔ خاصند، چه معنی؟ که به درویش سر کوچه نگفتند صلایی بوسه‌ای ده به من خسته، که بسیار نباشد به فقیران بدهد محتشم شهر عطایی اوحدی را مکن از خیل محبان تو بیرون که توسلطانی و خیلت نشکیبد ز گدایی #اوحدی_مراغه_ای - غزل شمارهٔ ۸۷۶ @takbitnab 🌹🌹🌹

گرچه صـــد بارم برانند از برت بر نمی‌دارم سر از خــاک درت هر صـباحی تازه گردد جان ما از نسیم طرهٔ جان پــرورت #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

جانا دلم ز دَرد فراق تو کم نسوخت آخر چه شد که هیچ دلت بر دلم نسوخت؟ #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

یارب! نه دلم بستهٔ غمهای تو بود؟ چشمم شب و روز غرق نمهای توبود؟ بر جرم و خطای من چه میگیری خشم؟ چون جمله به امید کرمهای تو بود #اوحدی_مراغه_ای - رباعی شمارهٔ ۸۵ @takbitnab 🌹🌹🌹

گر مرد رهی، تو چند بیراه روی؟ اندر پی این منصب و این جاه روی؟ تا کی ز برای زر و سیم دنیا بر اسب نشینی، به در شاه روی؟ #اوحدی_مراغه_ای - رباعی شمارهٔ ۱۸۰ @takbitnab 🌹🌹🌹

از تو میسر نشد کنار گرفتن پیش تو داند دلم قرار گرفتن کعبهٔ من کوی تست و حج دل من حلقهٔ آن زلف تابدار گرفتن گر ز دل من به گرد غصه برآری از تو نخواهد دلم غبار گرفتن عشق ترا نیک می‌شمردم و بد شد جهل بود کار عشق خوار گرفتن دست نگارین مبر به تیغ، که ما خود دست بشستیم ازین نگار گرفتن حاصلت از یار چون به جز غم دل نیست توبه کن، ای اوحدی، ز یار گرفتن رو به کناری بساز، چون نتوانی کام دل خویش در کنار گرفتن #اوحدی_مراغه_ای - غزل شمارهٔ ۶۲۰ @takbitnab 🌹🌹🌹

ساقی، بده آن باده، زبانم بشکن وز باده خمار سر و جانم بشکن پیشانی توبه را شکستم ز لبت گر توبه کنم دگر دهانم بشکن #اوحدی_مراغه_ای - رباعی شمارهٔ ۱۴۳ @takbitnab 🌹🌹🌹

گر چه در کوی وفا جا نگرفتی و سرایی ما نبردیم ز کوی طلبت رخت به جایی بس خطا بود نگه باز نکردن که گذشتی مکن اینها، که نکردیم نگاهت به خطایی بر تن این سر شب و روز از هوس پای تو دارم ورنه من کیستم آخر؟ که سرم باشد و پایی گر قبا شد ز غمت پیرهنی حیف نباشد؟ کم از آن کز کف عشق تو بپوشیم قبایی قیمت قامت و بالای ترا کس بنداند تا نیفتند چو من شیفته در دام بلایی درد عشق تو به نزدیک طبیبان ولایت بس بگفتیم و ندانست کسش هیچ دوایی هم نشینان تو بر سفرهٔ خاصند، چه معنی؟ که به درویش سر کوچه نگفتند صلایی بوسه‌ای ده به من خسته، که بسیار نباشد به فقیران بدهد محتشم شهر عطایی اوحدی را مکن از خیل محبان تو بیرون که توسلطانی و خیلت نشکیبد ز گدایی #اوحدی_مراغه_ای - غزل شمارهٔ ۸۷۶ @takbitnab 🌹🌹🌹

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست وین کوتهی مدت مهلی که مراست حسن عمل از من چه توقع داری؟ با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست #اوحدی_مراغه_ای - رباعی شمارهٔ ۱۵ @takbitnab 🌹🌹🌹

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست وین کوتهی مدت مهلی که مراست حسن عمل از من چه توقع داری؟ با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست #اوحدی_مراغه_ای - رباعی شمارهٔ ۱۵ @takbitnab 🌹🌹🌹

گندم گونی که همچو کاهم بربود نه مهر ز من خورد و نه خود مهر نمود از غصهٔ ما به ارزنی باک نداشت یک جو نظری به جانب ماش نبود #اوحدی_مراغه_ای - رباعی شمارهٔ ۸۴ @takbitnab 🌹🌹🌹

درمان درد دوری آن یار می‌کنم وقتی که میل سبزه و گلزار میکنم چون شد شکسته کشتی صبر من در آب عشق خود را بهرچه هست گرفتار میکنم گر غنچه را ببویم و گیرم گلی به دست بی‌او قناعتیست که با خار میکنم جانا، دوای این دل مسکین به دست تست زان بر تو روز خویش پدیدار میکنم گفتم که: چاره‌ای بود این درد عشق را چون چاره نیست صبر به ناچار میکنم گفتی که: حجتی به غلامیم باز ده بر من گواه باش، که اقرار میکنم ای هم‌نشین آن رخ زیبا،مرا ز دور بگذار، تا تفرج گلزار میکنم از من بپرس راز محبت، که روز و شب این قصه می‌نویسم و تکرار میکنم غیر از حدیث دوست چو گویم حکایتی از خود خجل شوم که: چه گفتار میکنم؟ این مایه خواجگی ز جهان بس مرا، که باز خود را به بندگی تو بر کار میکنم پیش رقیب او غزل اوحدی بخوان تا بشنود که: من طلب یار میکنم #اوحدی_مراغه_ای - غزل شمارهٔ ۵۶۵ @takbitnab 🌹🌹🌹

صد سال سر خویشتن ار حلق کنی وندر تن خویش خرقهٔ دلق کنی صد بار ز حق دور کنندت به قفا گر یک سر موی روی در خلق کنی #اوحدی_مراغه_ای - رباعی شمارهٔ ۱۷۹ @takbitnab 🌹🌹🌹

هر که با عارض زیبای تو خو کرده بود گر دمی با تو برآرد نه نکو کرده بود گر به مشک ختنی میل کند عین خطاست هر که او چین سر زلف تو بو کرده بود پیش چو گان سر زلف تو آن یارد گشت که بر زخم جفا صبر چو گو کرده بود بارها زلف تو، دانم، که بر روی تو خود شرح سودای مرا موی به مو کرده بود کاسهٔ سر ز تمنای تو خالی نکنم و گرم کوزه‌گر از خاک سبو کرده بود هر دلی کان نشود نرم بسوز غم تو نه دلست آن، مگر از آهن و رو کرده بود اوحدی گر ز فراق تو ننالد چه کند؟ در همه عمر چو با وصل تو خو کرده بود #اوحدی_مراغه_ای - غزل شمارهٔ ۳۳۸ @takbitnab 🌹🌹🌹

روز وداع گریه نه در حد دیده بود توفان اشک تا به گریبان رسیده بود نزدیک بود کز غم من ناله برکشد از دور هر که نالهٔ زارم شنیده بود دیدی که: چون به خون دلم تیغ برکشید؟ آن کس که جان بخوش دلش پروریده بود آن سست عهد سرکش بدمهر سنگدل ما را به هیچ داد، که ارزان خریده بود چون مرغ وحشی از قفس تن رمیده شد آن دل، که در پناه رخش آرمیده بود زان دردمند شد تن مسکین، که مدتی دل درد آن دو نرگس بیمار چیده بود روز وداع دل بشد از دست و حیف نیست کان روز اوحدی طمع از جان بریده بود #اوحدی_مراغه_ای - غزل شمارهٔ ۳۴۱ @takbitnab 🌹🌹🌹

دیگری از نظرم گر برود باکی نیست تو که معشوقی و محبوبی و منظور، مرو #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست وین کوتهی مدت مهلی که مراست حسن عمل از من چه توقع داری؟ با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست #اوحدی_مراغه_ای - رباعی شمارهٔ ۱۵ @takbitnab 🌹🌹🌹

راه گم کردم چه باشد گر به راه آری مرا زحمتی بر من کنی واندر پناه آری مرا می‌نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو کوه خوف آن ساعت که با روی چو کاه آری مرا #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹

ای باد صبح دم، خبر او بیار تو آنجا مجال نیست که پیغام ما رود هر لحظه نامه‌ای بنویسم به مجلسی روزی مگر به مجلس او نام ما رود ... #اوحدی_مراغه_ای @takbitnab 🌹🌹🌹