🌺نکته تفسیری صفحه ۳۲:🌺 فدایی پیامبر(ص): سیزده سال از بعثت پیامبر خدا گذشته بود. آزار و اذیت مشرکان مکّه به بیشترین حد رسیده بود و مسلمانان در فشار شدیدی قرار داشتند؛ ولی هر چه آزار مشرکان بیشتر می­ شد، شمار مسلمانان نیز افزایش می­ یافت. شاید سیزده سال پیش که جمع کوچک و سه​نفره­ ی پیامبر ، علی ­بن ابی​طالب علیه السلام و خدیجه(س)به نماز می­ ایستادند، به خیال مشرکان هم نمی­ رسید که پیروان اسلام این​قدر زیاد شوند. خبر بیعت گروهی از مردم یثرب با پیامبر صلوات الله علیه نیز باعث شده بود که آتش خشم کافران شعله­ ورتر شود. به همین سبب، بزرگانشان در «دارالندوه»، دور هم جمع شدند؛ جایی که آنان، برای تصمیم​ گیری در امور مهم، گرد هم می​آمدند. در آن مجلس شیطانی، هر یک از آنان برای سرکوب اسلام پیشنهادی کردند. تا این​که سرانجام تصمیم گرفتند از هر قبیله یک نفر مأمور شود و در شب 24 ذی​حجه، همگی به خانه­ ی پیامبر صلوات الله علیه بریزند و با هم او را به قتل برسانند؛ تا بدین وسیله قتل پیامبر بر گردن همه­ ی آنان بیفتد و قبیله­ ی پیامبر یعنی بنی­ هاشم که توان جنگ با همه­ ی قبایل را ندارد، به خونبها راضی شود و غائله­ ی اسلام برای همیشه ساکت شود؛ امّا خداوند که از همه­ ی اسرار آگاه است، پیامبرش را از توطئه­ ی کافران باخبر کرد. پیامبر صلوات الله علیه این مطلب را با بهترین یار و یاور خود علی ­بن ابی​طالب علیه السلام که در آن زمان جوانی 23ساله بود، در میان گذاشت و او با کمال میل پذیرفت که خود را سپر بلای پیامبر کرده، جانش را برای او فدا کند؛ بدین صورت که برای گمراه کردن مشرکان، در بستر پیامبر صلوات الله علیه بخوابد و آن حضرت از فرصت استفاده کند و از مکّه خارج شود. آن شب، بردگان شیطان، خانه­ ی پیامبر را با شمشیرهای بُرّان محاصره کردند و آن را زیر نظر گرفتند. حضرت علی علیه السلام با قلبی سرشار از ایمان، زیر پارچه­ ی سبزرنگی که پیامبر صلوات الله علیه هر شب روی خود می­ انداخت، خوابیده بود و هر لحظه انتظار می­ کشید که شمشیرهای کافران بر بدنش فرود آیند و او را تکّه­ تکّه کنند؛ ولی آرام و بی­ صدا با خدای خود مناجات می‌کرد. در روایات آمده است که در این هنگام، خدا به سبب داشتن چنین بنده­ ای، به فرشتگان خود افتخار کرد و جبرئیل و میکائیل، دو فرشته­ ی بزرگ خدا، بر آن حضرت آفرین گفتند. سرانجام، کافران به خانه­ ی پیامبر هجوم آوردند و برای این​که جنایتشان را کامل کرده، پیامبر را زجرکش کنند، به سمت بسترش سنگ پرتاب کردند. صدای آه و ناله از زیر پارچه شنیده شد؛ ولی صدای محمد نبود. با خشم جلو آمدند و پارچه را کنار زدند و ناگهان بر زمین میخ­کوب شدند. بر سر علی علیه السلام فریاد کشیدند که محمّد کجاست؟ او با آرامش پاسخ داد: «خبر ندارم.» آنان علی را به قصد کشت کتک زدند و سپس او را با بدن مجروحش رها کردند و در پی پیامبر شتافتند. فداکاری امیر مؤمنان علی علیه السلام در آن شب، نقشه­ ی کافران را نقش بر آب کرد و نجات­ بخش بزرگ انسان­ها را نجات داد. آن شب تاریخی، به «لیلة المبیت» معروف است و یکی از مدال­های افتخار پیشوای یکم ما شیعیان محسوب می­ شود.[1] آیه​ ی 207 بقره به این ماجرای تاریخی و فداکاری بزرگ اشاره می­ کند. [1] . این متن از بحار الانوار، ج36، ص41، تقسیر قمی، ج1، ص273 و تفسیر نمونه، ج2، ص77 اقتباس شده است. ┗━━━♥️═🍃━━━┛

💠مجموعه کلیپ های دعوت به بهشت بنا به درخواست مکرر والدین و مربیان، در خصوص دعوت نوجوانان به نماز تهیه شده است. 👌با دقت به مطالب و پیگیری مجموعه بسیار در این امر مهم موفق خواهید شد. #دعوت_به_بهشت ۱۰ @takhasosi_namaz

صفحه ۳۳ مصحف شریف سوره مبارکه بقره

🔸ترتیل صفحه 33 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام ماهور 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل ‌قادرپناه

🔸ترتیل صفحه ۳۳ قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده 🔸مقام‌ : ماهور

🌺نکته تفسیری صفحه ۳۳:🌺 بهای بهشت: آسایش و راحت، آرزوی مشترک همه­ ی ما انسان­ هاست. همه­ ی ما در دنیای خیال خود، جهانی بی­ دغدغه و آرام را تصور می­ کنیم و تا آنجا که می­ توانیم، می­ کوشیم به آن جهان زیبا دست یابیم؛ ولی هرچه بیشتر زندگی می­ کنیم، بیشتر متوجه می­ شویم که رسیدن به آرامش کامل در این دنیا محال است. مال و ثروت، با همه​ ی خوبی و فایده­ اش، سختی­ هایی نیز با خود می­ آورد و رؤیای آرامش را تیره و تار می­ کند. ترس از دست رفتن ثروت و مشکل نگهداری آن، نمونه­ های روشنی از آن سختی­ هاست. این​ها همه به ما می­ فهماند که جهان آرزوهای ما، این زندگی کوتاه و گذرا نیست. پیامبران نیز این نوید را از سوی خدا آورده­ اند که «بهشت»، سرزمین موعود و بی­ رنج و دردسر همه­ ی ما انسان​ هاست و ما برای این به دنیا آمده­ ایم که روزی به آن وارد شویم؛ ولی آیا ورود به بهشت، ساده و رایگان است؟ آیا هر کس هر طور که زندگی کند، بهشتی می­ شود؟ آیا آنان که برای حفظ ایمانشان، دار و ندارشان را رها می­ کنند و به سرزمین دیگری هجرت می­ کنند، مانند کسانی هستند که برای حفظ خانه و کاشانه­ شان، دین خدا را نمی­ پذیرند و به او شرک می­ ورزند؟ آیا کسانی که برای نگهبانی از دین خدا سلاح به دست می­ گیرند و سلامت و جان خود را به خطر  می­ اندازند، مانند عافیت​ طلبانی هستند که همیشه منتظر پیروزی یکی از دو طرف جنگ هستند تا به آنان ملحق شوند؟! آیا کسانی ­که برای فرمان​ برداری از دستورهای پروردگارشان، یک ماه روزه می­ گیرند و از آب گوارا و غذاهای لذیذ صرف­ نظر می­ کنند، مانند بی­ خبرانی هستند که مهم​ترین مسئله در زندگی­شان، سیری شکمشان است؟ آیا آنان که از ترس خدا، لذّت­های حرام را زیر پا می­ گذارند، مانند کسانی هستند که لذّت­ جویی، بزرگ​ترین هدف آن​هاست و حلال و حرام بودن آن، برایشان اهمیتی ندارد؟ شاید این سؤالات به پاسخ نیاز نداشته باشد؛ ولی سؤال مهم​ تر این است که اگر این دو گروه یکسان نیستند، پس چرا بسیاری از مردم، راه خطا را انتخاب می­ کنند؟ پاسخ این است که قانون خدا چنین است که رسیدن به بهشت برین، مشروط به فرمان​برداری از اوست؛ ولی در برخی موارد، فرمان خدا در ظاهر با راحت­ طلبی­ ها و لذّت­ جویی­ های ما سازگار نیست. در اینجا، کسانی­ که به خدا و روز قیامت ایمان دارند، سختی فرمان​برداری از خدا را به جان می​ خرند؛ زیرا می­ دانند که آن سختی، گردنه­ ای برای رسیدن به قلّه​ ی سعادت است و باید از آن گذر کرد. آری، اگر ایمان ما به خدا و جهان پس از مرگ، ایمان حقیقی باشد، دیگر از رنج عبادت­ ها و اطاعت­ ها هراسی پیدا نمی­ کنیم و سختی آن​ها را به جان می­ خریم. اکنون می­ فهمیم که چرا پیامبر بزرگ ما فرمود: «گرداگرد بهشت، با سختی­ها و مشکلات پوشانده شده، و دور تا دور جهنّم با لذّت­های حرام پوشانده شده است.» [1] [1] . بحارالانوار، ج68،