. ✍️ ادمین: روزی در حال رانندگی در خیابان بودم. گویا در ذهنم یک مطلب علمی بود و شوقِ این را داشتم که زودتر به منزل برسم و در مورد آن مطلب علمی، مطالعه کنم. به همین خاطر، سریع رانندگی می‌کردم تا به منزل برسم. ناگهان مطلبی به ذهنم رسید. از خودم سؤال کردم که: «فلانی! چرا تند رانندگی می‌کنی؟!» به خودم گفتم: «چون می‌خواهم زودتر به منزل برسم و فلان مطلب علمی را مطالعه کنم». بعد با توبیخ از خودم پرسیدم: «مگر خدا از تو خواسته باسواد و عالِم بشوی که تند رانندگی می‌کنی تا به منزل برسی و فلان مطلب را مطالعه کنی و قدری به سوادت افزوده شود؟!» به خودم جواب دادم که: «نه! خدا از تو چنین چیزی را نخواسته. بلکه از تو خواسته که #در_هر_لحظه، به وظیفه‌ای که #در_آن_لحظه داری عمل کنی! خدا هرگز از تو نخواسته، عالِم یا دانشمند یا هر چیز دیگری بشوی. فقط از تو خواسته که در هر قدم از زندگی، وظیفه‌ات را نسبت به آن قدم، انجام بدهی. اگر انجام این وظایف، منجر به عالِم شدن بشود که فَبِها. اگر هم نشود، که پس حتماً خدا صلاح ندیده. در حال حاضر، تنها وظیفۀ تو اینست که درست رانندگی کنی تا تصادف نکنی». بعد به خودم گفتم: «حالا که در حال حاضر، وظیفۀ تو عالِم شدن و باسوادتر شدن نیست، پس درست و بااحتیاط رانندگی کن. اگر آن مطلب علمی را نفهمی، مؤاخذه نمیشوی، اما اگر تند و بی احتیاط رانندگی کنی، مؤاخذه میشوی». 📌 آن روز، همین که این افکار به ذهنم آمدند، به شدت آرام شدم و آن عجله‌ای که برای رسیدن به منزل و مطالعه و کار علمی داشتم، به کلی از بین رفت. این خاطرۀ به ظاهر ساده، تأثیر عمیقی روی استراتژیِ زندگیِ من گذاشت و در ذهنم مثل سنگ، حک شد. گویا خدا به دل من انداخت که تو اگر برای اینکه #چیزی_بشوی کار بکنی، همیشه درگیر #عجله یا #افسردگی یا #سرخوردگی و ... خواهی بود. هرکسی دنبال این باشد که #چیزی_بشود، همیشه ناآرام خواهد بود؛ عجله خواهد کرد و از اینکه به بسیاری از اهدافش نمی‌رسد، ناراحت و سرخورده و افسرده خواهد بود. اینکه دنبال این هستیم که «چیزی بشویم» همان #ارادۀ_عُلوّ است که در قرآن نهی شده (1)؛ همان #طول_الامل است. اغلب ما «ارادۀ علوّ» داریم. در ذهنمان برنامه ریزی و خیال‌پردازی می‌کنیم که: «من ان شا الله درس‌هایم را خوب می‌خوانم و بعد عالِم و مجتهد خواهم شد و فلانجا به دین خدمت می‌کنم و ...» اینها همگی «طول الامل» هستند. اینها همگی «ارادۀ علو» و ارادۀ رسیدن به برتری‌ها و بلندمرتبگی‌ها هستند. ❓چرا برخی طلاب دچار بحران هویت می‌شوند؟ ❓چرا برخی زنان خانه‌دار دچار افسردگی می‌شوند و زندگیشان را بیهوده تصور می‌کنند؟ 🟢 چون همیشه ذهنشان درگیر #چیزی_شدن است. مثلاً زن خانه‌دار تصور می‌کند که باید تأثیرگذاری اجتماعی بالایی داشته باشد و برای خودش چیزی بشود. لذا وقتی خودش را با برخی زنان دیگر که مشهور هستند یا فعالیت‌های اجتماعی گسترده دارند مقایسه می‌کند، احساس افسردگی و سرخوردگی می‌کند و فکر می‌کند عمرش را به هدر داده! غافل از اینکه آنچه خدا از یک زن می‌خواهد، وظیفه‌گرایی است نه پیگری «آمال» و «آرزوها» و «ارادۀ علوّ در ارض». هدف زندگی، انجام وظایفِ لحظه به لحظه است نه رسیدن به یک سری آرزوهای خیالپردازانه. هدف زندگی، عالِم شدن، تحصیلکرده شدن، مشهور شدن، ثروتمند شدن، مؤثر بودن در اجتماع، کار فرهنگی کردن، مجتهد شدن و ... نیست! چه بسا وظیفۀ یک زن این باشد که 40 سال فقط بچه‌داری و شوهرداری کند و هیچ بُروز و ظهور اجتماعی‌ای هم نداشته باشد. چنین زنی باید با تمام وجودش و با #شادی و #نشاط کامل، مشغول انجام همین وظیفه‌ای باشد که خدا فعلاً بر عهده‌اش گذاشته. چه بسا خداوند مقدر کرده که اگر فرزندان خوبی تربیت کرد، در بیستمین نسل او، یک انسان شاخص و مُصلح اجتماعی بوجود بیاید! یا شاید طلبه‌ای فقط باید تا آخر عمر، همین تبلیغِ معمولی خودش را به نحو احسن و با اتقان انجام دهد و هیچ نِمود فراگیر اجتماعی پیدا نکند؛ اما در عوض، خداوند اثری پنهان در تبلیغ او بگذارد که سالها یا قرن‌ها بعد خودش را نشان بدهد! مگر خروجی و بُروز و ظهور تمام کارهایمان را باید همین امروز ببینیم؟! از بین 124 هزار پیغمبر، چند نفرشان بروز و ظهور اجتماعی و تاریخی داشتند؟! بیش از 10-20 مورد نبوده. بقیه حتی اسمشان هم در تاریخ باقی نمانده!! ما باید یاد بگیریم که به قول مرحوم صفایی حائری (عین صاد)، در هر لحظه، بیش از یک قدم در پیش روی ما نیست. همان یک قدم را درست و بر اساس وظیفه برداریم. خودِ راه به انسان نشان می‌دهد که به چه سمتی باید حرکت کند. خدا در «انتهای مسیر» نیست؛ بلکه «در طول مسیر» است (هُوَ عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌). ———————————————————- (1) تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ 🌹 به کانال «طلبگی» بپیوندید. 👇👇👇 @talabegi1