(قسمت دوم) و الّا تاریخ شاهد است که حکومتی که حاکمش علی (ع) است، با کناره گیری و دنیاطلبی خواص، به نتیجه مطلوب نمی رسد؛ و قیامی که پرچمدارش حسین (ع) است، با عقب نشینی و نافهمی طرفداران، به مسلخ می رود؛ و ... تلخ است، اما واقعیت دارد!!! تشییع حاج قاسم را تحلیل کنید. اگر انصاف کنید، قابل انکار نیست که توده مردم انقلابی اند. حاج قاسم، نماد کارگزار کارآمد و صادق انقلاب بود؛ الگو و اسطوره بود؛ همه او را می خواستند؛ تشییعش، این واقعیت را ثابت کرد. آیا مردم حاج قاسم را به غیر از این انقلاب و راه امام و رهبری منسوب می دانند؟! یا اینکه مصداق حقیقی و واقعی این مرام را در عملکرد او دیده اند؛ و همین است که دلباخته او و خصوصیاتش شده اند. آسمان و ریسمان بهم نبافیم؛ حاج قاسم انقلابی بود و همه را به رهبر عزیز، به عنوان نائل امام زمان (عج) دعوت می کرد. توده مردم نیز - ولو در حد و اندازه خود - به این مرام معتقدند؛ چه نسل اول انقلاب و یا جوان امروزی، خانم با حجاب یا بد حجاب، پایتخت نشین یا ساکن مناطق دور افتاده، همه و همه ... یک سوزن به خودمان بزنیم و سپس یک جوالدوز به انقلاب و رهبری. حساب و کتاب کنیم ببینیم خودِ ما برای انقلاب چه کرده ایم؟! مردم انقلابی اند و دل در گرو انقلاب دارند. اگر کمی و کاستی هست، ما برای جبران آن چه کرده ایم؟! ما هم - در هر طبقه و جایگاهی که هستیم - جزئی از سرنوشت انقلابیم؛ و به اندازه خودمان، در سرنوشت انقلاب سهیم ایم. نقد را از خودمان آغاز کنیم. هم مسئولیم و هم در دسترس؛ عملکردمان، زندگی شخصی مان، سلامت و صداقتمان، راستی و درستی مان در کار، هر چه که هست، توجه و رسیدگی به همه ابعاد خانواده مان، از جمله روح و عقیده و اخلاق و فرهنگ، مردم داری صادقانه و متواضعانه، انتخابها و تاییدها و ردّها، حق مداری و دوری از خود محوری، و ... اگر صادقانه خود را بنگریم و نقد کنیم، و به اصلاح امور و شئونات خویش بپردازیم، مهمترین گام ممکن در جهت حل مشکلات را برداشته و موثر ترین خدمت ممکن را به ملت و انقلاب کرده ایم؛ گامی استوار و ماندگار، و خدمتی جامعه ساز و آینده ساز. مشکل عمده ما در کشور، نبود این شهامت و انصاف و صداقت است؛ "النجاة فى الصدق" #مکتب_سلیمانی #عبرت_ها #قلم_نگار #تهذیب #صدوقی_5 @sadoghi5