زِ‌‌آستان‌رضایم، خدا‌جدا‌نکند. منو‌جدایی‌از‌این‌آستان‌خدا‌نکند.

و‌نهایتا‌این‌‌حاج‌رضا‌بود‌که‌‌هروقت‌به‌مو‌‌ رسید‌و، پاره‌شد، منو‌برد‌حرمش‌و‌ بغلم‌کرد‌و‌‌یه‌لیوان‌چایی‌داد‌دستمُ‌گفت اشکال‌نداره‌ها، من‌هستم‌.‌ بابا‌شما‌ته‌مرام‌معرفتید‌که‌قربونتون🤍.

مودی؟ آب‌و‌هوایِ‌مشهد. مثلا‌همین‌ظهر‌آفتاب‌چنان‌میزد‌پس‌ کله‌ی‌آدم‌که‌انگار‌وسطِ‌جنوبی. الان؟ برف‌میباره عالیه‌پسر، عالی✨

- قاب‌ها‌ی‌به‌جا‌مونده‌از‌روز‌قدس، مشهد.

با‌صدای‌نقاره‌خونه‌فهمیدم‌که‌عید‌شده، یه‌حس‌خوشحالی‌توأمان‌با‌غم‌توی‌قلبمه. خوشحالم‌چون‌‌‌‌عیده‌و‌پیش‌ِ‌آقا‌رضام. ناراحتم‌چون‌ماهِ‌مهربون‌و‌خوشگل‌خدا ‌داره‌تموم‌میشه. خداحافظ‌‌‌یک‌ماه‌روزه‌داری خداحافظ‌افطار‌های‌‌حرم. خداحافظ‌سحر‌های‌‌‌دل‌انگیز. خداحافظ‌‌مناجات‌های‌شبونه. خداحافظ‌‌شب‌بیدار‌ی‌ها.‌ خداحافظ‌شبای‌ِ‌قدر‌ِ‌سرنوشت‌ساز‌. خداحافظ‌‌لحظه‌شماری‌برایِ‌اذان. خداحافظ‌‌قران‌به‌سر‌گرفتنا. خداحافظ‌ماهی‌که‌حتی‌خوابم‌توش‌ عبادته. خداحافظ‌بهترین‌لحظات‌و‌ساعات‌زندگی. خداحافظ‌ضیافت‌الله، خداحافظ‌‌‌قند‌و‌نبات‌ترین‌ماه. خلاصه‌که‌خداحافظ‌تمام‌خوبی‌ها* قدرتو‌ندونستیم، ولی‌اگه‌سال‌بعد‌نبودیم‌و‌ندیدیمت‌ ‌تو‌فراموشمون‌نکن، فراموش‌نکن‌که‌ هر‌سحر‌اومدیم‌دم‌در‌خونه‌خدا‌و‌ الهی‌العفو‌گفتیم. اگه‌نبودیم‌سلامِ‌مارو‌به‌ماه‌رمضون‌بعدی ‌برسون .