مطمئن باشید که بازی، مهم ترین کاری است که هر کودکی باید انجام دهد. هیچ کلاس آموزشی، ابزار آموزشی و چیزهای دیگر نمی تواند اهمیت ساعات بازی آزاد کودکان را در یک محیط امن و غنی پر کند. کودکان به ساعات بازی نیاز دارند که به طور آزادانه و خلاق به تجربه دنیای اطراف خود مشغول باشند. به جای ثبت نام کودک در کلاسهای مختلف ریاضی، زبان و یا نقاشی، او را با مکعب ها و پازل های اعداد و حروف، شکل های رنگی و جعبه گواش و قلمو سرگرم کنید.

🔮ارزش هایی که باید به فرزندانمان بیاموزانیم: 🌹صداقت خیلی از بچه‌ها بخاطر ترس از فریادهای والدینشان یا کتک_خوردن می‌ترسند واقعیت را با والدینشان در میان بگذارند. باید به آنها بفهمانید که رفتار بد آنها مطمئناً عواقبی خواهد داشت اما همیشه بخاطر اینکه شجاعت لازم برای گفتن واقعیت را داشته‌اند تحسینشان کنید. ⭕️ از همه مهمتر اینکه شما هم باید خود فردی صادق باشید زیرا اگر در شما بی‌صداقتی ببینند آنها یاد خواهند گرفت. 🌹 احترام 📢 بچه‌ها رفتارها را درست مثل کلمات تقلید می‌کنند. ✅ گفتن کلماتی مثل «خواهش می‌کنم»، «لطفاً»، «متشکرم» و «عذر می‌خواهم» در جلو آنها به آنها احترام و ادب را یاد می‌دهد. همچنین باید به آنها یاد بدهید به بدن، اموال، نظرات و اعتقادات دیگران هم احترام بگذارند. 🌹قدرشناسی به فرزندانتان یاد بدهید که هر روز حتی برای کوچکترین چیزها شکرگزار باشند، چیزهای کوچکی مثل هوا یا یک لبخند از کسی. به آنها یاد بدهید که برای اینکه زنده هستند، برای خانواده و دوستانشان، غذایی که می‌خورند، لباس‌هایشان، سقف بالای سرشان و سلامتی‌شان قدرشناس باشند. 🌹 سخاوت به آنها یاد بدهید به دیگران کمک کنند هم نوعی سخاوت و بخشندگی است زیرا به آنها یاد می‌دهد که در وقتشان بخشنده باشند. وقتی خودتان به نیازمندان لباس و غذا هدیه بدهید، آنها هم درک می‌کنند که باید بخشنده باشند. 🌹 خاص بودن باید به فرزندانتان یادآور شوید که از همان ابتدای کودکی خاص هستند. به آنها بفهمانید که فردیت آنها باعث خاص بودنشان است. آنها را تشویق کنید فردیت خودشان را از طریق علایقشان کشف کنند. آنها را هم‌کلاسی‌ها یا دوستانشان مقایسه نکنید و برایشان توضیح دهید که بقیه آدمها هم خاص هستند اما نباید به خاطر خاص بودنشان به طور متفاوتی با آنها برخورد شود.

‏تهديد كودک به دوست نداشتن، تنها گذاشتن، بچه خوبی نبودن در او احساس ناامنی و بی‌ارزشی ايجاد می‌كند. نگرانی از طرد و رهاشدگی در همه زندگی با او خواهد بود. و در بزرگسالی می‌تواند در او، ترس از دست دادن توجه و محبت ديگران ایجاد کرده و شخصیتی مهرطلب خواهد داشت.

⁉️چکار کنیم که بچه‌ها به قوانین خانواده احترام بگذارند؟ ❗️اگر در خانه ساعت رفتن به خواب مشخص نباشد، ⬅️ شما نمی‌توانید به کودک خود بگویید: "چرا دیر میخوابی؟". ❗️اگر برای استفاده از کامپیوتر و تلویزیون قانونی نداشته باشید، ⬅️ نمی‌توانید به کودک خود بگویید که چرا "از کامپیوتر زیاد استفاده کرده" پس به این علت او را از کامپیوتر محروم می‌کنید. 💠 مفهوم "دیر"، "زیاد" و نظایر آن زمانی معنا پیدا می‌کند که شما از قبل آن‌ها را مشخص کرده باشید. ⏪ پس اگر در منزل شما قوانین مشخصی وجود ندارد، باید در انتظار بی‌نظمی کودک نیز باشید.

ناسزاگويي در كودكان معمولا ب دليل جلب توجه ديگران، لجبازي يا اعتراض به روش سختگيرانه والدين است. بنابراين والدين بهتر است فقط يكبار تذكر كوتاه بدهند و بعد به كارفرزندشان بي اعتنايي كنند

✅ بچه‌هایی که باهوشترند هم پرجنب و جوش ترند و هم مسائل را از بقیه همسالان زودتر می فهمند و سرگرم کردن آنها هم خلاقیت و تنوع بیشتری می طلبد. 👈این بچه‌ها باید تخلیه شوند و راهش هم همین بازیگوشی است. ❌ هیچگاه به دیگران اجازه ندهید که به بچه شما برچسب بزنند، توهین کنند، مقصر جلوه دهند و...

شکل و نوع بازی‌هایی كه مادرها با فرزندانشان انجام می‌دهند، با بازی‌هایی كه معمولا پدرها انجام می‌دهند متفاوت است. كودكانى كه هر دو نوع بازى را دارند بهتر فعالیت‌هاى مناسب زندگى را مى‌آموزند، و رشد سالم و متعادل‌ترى را دارند. وقتی پدر با فرزندش بازى می‌كند بيشتر جنبه هیجانی و تفریحی دارند، برعكس بازى‌هاى مادرانه بیشتر آموزشی است و مادر ترجیح می‌دهد حین بازى به فرزندش آموزش دهد. كودک هنگام بازى با والدین دو دنياى مختلف را تجربه می‌کند، دنياهايى كه مكمل هم هستند و آموزش‌هاى هر دو، زندگى را بهتر به او می‌شناساند.

🚨سواستفاده و غفلت از کودکان در آینده آنها را دچار اختلالات روانی می‌کند! واقعا همه‌چیز ریشه در کودکی دارد؟ 🔹همان‌طور که پزشک‌ها ریشه بیماری‌های جسمی ما را اعصاب می‌دانند، در روان‌شناسی هم انگار مشکلات بسیاری از ما در کودکی شکل گرفته که با نادیده_گرفتن آنها شخصیت ما دچار مشکلاتی شده که گاه بی‌اهمیت به نظر می‌رسد و گاه هم دردسرهایی برای فرد و حتی اطرافیانش ایجاد می‌کند.

اگر کودک از پدر و مادرش بپرسد «منو دوست داری؟» یا «من برات مهم هستم؟» اصلا نشانه خوبی نیست، یعنی کودک بر اساس رفتار یا کلام والدینش، به محبت آنها و دوست داشتنی بودن خودش شک کرده است، باید به کودک یادآور شوید او را در هر شرایطی دوست خواهید داشت و اهمیت داشتنش را گفتاری و رفتاری به او یادآوری کنید.

والدین متعادل... همچون خورشید هستند. آفتاب بر همه چیز می تابد بی هیچ دریغی... چنین والدینی با "وجود" کودکشان در ارتباط هستند نه با رفتار او

بال‌های کودک‌تان را نبندید وظیفه کودک نوپای شما در زندگی به دست آوردن حس استقلال است. بنابراین به او اجازه دهید تا عروسک‌هایش را سر جایشان بگذارد، بشقابش را از روی میز بردارد و خودش لباس‌هایش را بپوشد. سپردن مسئولیت به کودکان، اعتماد به نفس آن‌ها و آسودگی خیال شما را تقویت می‌کند. سعی نکنید همه چیز را درست کنید به کودکان اجازه دهید تا راه‌حل‌های خودشان را پیدا کنند. زمانی که شما از روی محبت، کودک خود را به اشتباه کوچکش آگاه می‌کنید، بدون این‌که به سرعت آن را اصلاح کنید، به او حس اعتماد به نفس و انعطاف‌پذیری می‌دهید

شهید مطهری از قول روسو می‌گوید: «بدبخت ‏ترین کودکان، آنهایی هستند که والدینشان، آنها را در ناز و نعمت پرورش می‏ دهند و نمی‏ گذارند سردی و گرمی دنیا را بچشند و پستی ‌و بلندی جهان را لمس کنند. این‌گونه کودکان در مقابل سختی ها حساس می‏ شوند و در مقابل لذّت‌ها بی‏ تفاوت، هم‌چون ساق نازک یک درخت کوچک در مقابل هر نسیمی می‏ لرزند و کوچک‏ترین حادثه سوئی آنان را ناراحت می‏ کند. تا جایی که یک حادثه کوچک، آنان را به فکر خودکشی می‏ اندازد و از آن‌طرف، هر چه موجبات لذّت به آنها داده شود به هیجان نمی‏ آیند و نشاط پیدا نمی‏ کنند.» 📌شهید مطهری رفاه زدگی را از عوامل تربیت فاسد و ایجاد اختلالات در ادراکات یا احساسات می دانند و از نظر ایشان نازپروردگی روح را پرتوقع و در مقابله با حوادث، ناتوان و در نتیجه مأیوس و بدبین و غیر متکی به نفس بار می ‏آورد

برای فرزندتان، از ۵ درخواست، ۳ مورد را انجام دهید، 🔸۱ مورد را با تاخیر 🔸۱ مورد را رد کنید... با این روش ، صبر و تحمل «نه » شنیدن را در فرزندتان افزایش خواهید داد!

یکی از بزرگ ترین وظایف والدین؛ گوش دادن، وقت گذاشتن و همراه بودن با فرزندانشان است...

✨تا آخر عمر، با ارزش ترین جواهراتی که دور گردنتان قرار میگیرد، دست های فرزندان شماست...

یک نکته عالی و تکنیکی در تربیت کودک اینکه، اگر کودک طعم نگاه محبت آمیز و مهربان والدین را بچشد و با آن انس بگیرد، در هنگام خطا فقط یک نگاه خشمگین والدین برای وی کافی بوده و دیگر نیازی به فریاد یا تنبیه نیست