[...ادامه]
قبرستان ری قدیم در نوع خود جالب بود. شصت متر طول و تقریباً پنج متر ارتفاع داشت. دیوارهای داخلی آن از آجر خام درست شده بود. در جای‌جای آن چاله‌هایی به اندازۀ قد یک انسان معمولی وجود داشت و کف آن سنگفرش شده بود. نحوۀ خاکسپاری این گونه بود که کفن تن مرده می‌کردند و عمامه بر سرش می‌گذاشتند. صورتش رو به آسمان و پاهایش را دراز کرده و روی هم می‌گذاشتند. دو دستش را هم بر روی شکم در یکدیگر قلاب می‌کردند. صورت مرده را نمی‌پوشاندند تا لاشخورها بتوانند چشمان مرده را از حدقه دربیاورند. صاحبان جسد چند روزی در نزدیکی‌های قبرستان بالای تپه منتظر می‌نشستند تا ببینند لاشخورها ابتدا کدام چشم جسد را می‌خورند.
قبل از اسلام باوری بود که اگر لاشخورها ابتدا چشم راست مرده را بخورند او به بهشت می‌رود و در غیر این صورت به جهنم. (ایرانیان بعد از اینکه به دین اسلام روی آوردند، تمام نشانه‌های یادبود آن قبرها را شکسته و تا حدودی نابود کرده بودند و اگر هم کسی از بازماندگان آن دین می‌خواست در این‌باره حرفی بزند، او را به باد تمسخر می‌گرفتند.) یکی از آن چاله‌ها به زیرزمین راه داشت. جسد را بعد از اینکه گوشت تنش از بین می‌رفت به زیرزمین انتقال می‌دادند و روی قبر را هم می‌پوشاندند.
منبع: دوکولیبوف بلوک ویل، هانری. ۱۳۹۹. در اسارت ترکمنان، ترجمه عبدالرحمن اونق. تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
#شهرری_در_سفرنامه‌ها
@Tarikhe_Rey
