فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
بخشی از فیلم «الرساله» که در صحنه جنگ احد، هندِ جگرخوار وعده تناش را به شرط پیروزی در جنگ به سربازان میدهد.
شما اسلام را با مسیحیت مقایسه کنید؛
مسیحیت میگوید:
انسان وقتی به یک موضوع
ایمان میآورد،
حق ندارد در مورد آن فکر کند!
وظیفه یک مومن، یک کشیش،
این است که جلوی هجومِ
فکر و استدلال به ایمان را
بگیرند.
در اسلام، قضیهکاملا برعکس است؛
اگر از شما بپرسند:
یکی از اصول دین شما چیست؟!
و شما جواب بدهید که:
توحید، پرستش خدای یگانه.
بعد بپرسند:
به چه دلیل به این موضوع
ایمان آوردهاید؟
اسلام، هیچ جوابی
جز جواب عقل، از شما نمیپذیرد!
آقا ولمان کنید،
اصلا من خودم قبول دارم
که خدا یگانه است؛
دلیل هم ندارم،
تو به من چکار داری؟!
من از قول مادربزرگم
یقین پیدا کرده ام،
و به این نتیجه رسیده ام؛
اصلا خواب دیدهام!
اسلام میگوید: نه؛
اگر به وجود خدا هم اعتقاد داشته باشی،
اعتقادی که ریشه اش
خواب دیدن،
یا تقلید از پدر ومادر
یا تاثیر محیط است،
مورد قبول نیست!
جز دلیلی که عقل تو
با برهان، آن مطلب را
قبولکرده باشد
هیچ راه دیگری برای شناخت،
از شما پذیرفته نیست...
| شهیدمطهری،انسانکامل،ص۱۳۱
- علویات
شبکهسازی امام هادی علیهالسلام
حضرت امام هادی علیهالسلام در سامرا محبوب مردم شده بود. همه ایشان را احترام میکردند و اهانتی در کار نبود. در همین شهر سامرا عده قابل توجهی از بزرگان شیعه در زمان امام هادی علیهالسلام جمع شدند و حضرت توانست آنها را اداره کند و به وسیله آنها پیام امامت را به سرتاسر دنیای اسلام - با نامهنگاری و...- برساند. این شبکههای شیعه در قم، خراسان، ری، مدینه، یمن و در مناطق دوردست و در همه اقطار دنیا را، همین عده توانستند رواج بدهند و روز به روز تعداد افرادی را که مومن به این مکتب هستند زیادتر کنند. امام هادی علیهالسلام همه این کارها را در زیر برق شمشیر تیز و خونریز همان شش خلیفه و علیرغم آنها انجام داده است. حدیث معروفی درباره وفات حضرت هادی علیه السلام هست که از عبارت آن معلوم میشود که عده قابل توجهی از شیعیان در سامرا جمع شده بودند؛ به گونهای که دستگاه خلافت هم آنها را نمیشناخت؛ چون اگر میشناخت همهشان را تار و مار میکرد؛ اما این عده چون #شبکه_قوی به وجود آورده بودند، دستگاه خلافت نمیتوانست به آنها دسترسی پیدا کند.
- مقام معظم رهبری، حلقات «انسان ۲۵۰ ساله» حلقه دوم، ص ۳۸۶ و ۳۸۰