باید بگم : نمیذارۍ تمرڪز کنم رو شخصیت داستانُ پرتم میکنۍ به همون شبۍ که کادومو ازت گرفتم(:

_ڪتاب ِڪاج زدگۍ ..

پیروزی های چشم گیری ندارم اما میتوانم با شکست هایی که زنده از آنها بیرون آمده ام غافلگیرت کنم.

دلش از چیزهایی غمگین میشد که به چشم هیچ آدم دیگری نمی آمد..

و هیچ چیز مال خود آدم نیست مگر همان چیزهایی که خیال می‌کند دلبستگی‌هایی به آن دارد.

یکی بهم گفت: تو زیادی ادم بسازی هستی این باعث میشه آدما به اون چیزایی که برای تو مهمه به اندازه کافی اهمیت ندن، چون در نهایت میدونن قراره کوتاه بیای! ناراحت کننده بود واقعا، چیزی که فکر میکردم باعث میشد مهربون‌تر باشم؛ نقطه ضعفی بود که منو کم اهمیت‌تر نشون میداد:))

از تمام روابط انسانی عاجزم، کاش درخت بودم.

روزا کسل کننده و شبا به بدترین شکل میگذره.

همچنان خوابم نمیاد

"تو آدم بدی نیستی فقط توی زمان خوبی باهات آشنا نشدم"

هنگامی که صدای ماه را می‌شنوم گویی مومیایی در من بیدار میشود و به کنکاش شروع می‌کند ،انگار میخاهد تمام مدت زمانی که به خواب بوده را جبران کند بیدار میشود و تک‌ تک سلول های مغزم را با دستان کهنه ضخیم و پینه بسته خود میخراشاند و زخمی میکند به سمت احساساتم که میرود ،میخواهم اورا دوباره به خواب وادار کنم. شاید این نبرد هر شب من است ! نبردی که هرشب شکسته خورده با خونینِ اشک و احساساتی سراسر کبود پایان میابد ،و ترس من از صدای ماه است.

-صبح خاکستری