@ گوشه ای از اخلاق پیامبر اکرم (ص):
-هنگام راه رفتن با آرامي و وقار راه مي رفت
-هرکه را مي ديد مبادرت به سلام مي کرد و کسي در سلام بر او سبقت نگرفت.
-وقتي با کسي دست مي داد دست خود را زودتر از دست او بيرون نمي کشيد.
-با مردم چنان معاشرت مي کرد که هرکس گمان مي کرد عزيزترين فرد نزد آن حضرت است.
_سکوتي طولاني داشت و تا نياز نمي شد لب به سخن نمي گشود.
_ هرگاه با کسي، هم صحبت مي شد به سخنان او خوب گوش فرا مي داد.
-در مجلسي نمي نشست و برنمي خاست مگر با ياد خدا.
-هنگام ورود به مجلسي در آخر و نزديک درب مي نشست نه در صدر آن.
-اگر در محضر او چيزي رخ مي داد که ناپسند وي بود ناديده مي گرفت.
-اگر از کسي خطايي صادر مي گشت آن را نقل نمي کرد.
-کسي را بر لغزش و خطاي در سخن مواخذه نمي کرد.
-هرگز با کسي جدل و منازعه نمي کرد.
-هرگز سخن کسي را قطع نمي کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگويد.
-با فقرا زياد نشست و برخاست مي کرد و با آنان هم غذا مي شد.
-هديه را قبول مي کرد اگرچه به اندازه يک جرعه شير بود.
-بيش از همه صله رحم به جا مي آورد.
-کار نيک را تحسين و تشويق مي فرمود و کار بد را تقبيح مي نمود و از آن نهي مي کرد.
-هرگز کسي را حقير نمي شمرد.
-هرگز کسي را دشنام نداد و يا به لقب هاي بد نخواند.
-از بيماران عيادت مي کرد اگرچه دور افتاده ترين نقطه مدينه بود.
-سراغ اصحاب خود را مي گرفت و همواره جوياي حال آنان مي شد.
-اصحاب را به بهترين نام هايشان صدا مي زد.
-با اصحابش در کارها بسيار مشورت مي کرد و بر آن تاکيد مي فرمود.
-وفادارترين مردم به عهد و پيمان بود.
-عزيزترين افراد نزد او کسي بود که خيرش بيشتر به ديگران مي رسيد.
-هرگاه کسي از او حاجتي مي خواست اگر مقدور بود روا مي فرمود و گرنه با سخني خوش و با وعده اي نيکو او را راضي مي کرد.
-پيران را بسيار اکرام می کرد
-همواره متبسم بود و در عين حال خوف زيادي از خدا بردل داشت .
-مزاح مي کرد اما به بهانه مزاح و خنداندن، حرف لغو و باطل نمي زد.
-نام بد را تغيير مي داد و به جاي آن نام نيک مي گذاشت.
-بردباري اش همواره بر خشم او سبقت مي گرفت.
-از براي فوت دنيا ناراحت نمي شد و يا به خشم نمي آمد.
