#ماذا_وجد_من_فقدک_و_ما_الذی_فقد_من_وجدک معمولا پول هایم را که می خواهم توی جیبم بگذارم مرتبشان می کنم. یعنی همان دسته کردن. اول درشت ترها یا احیاناً چک پول ها بعد به ترتیب اسکناس های کوچک تر تا برسیم به دویستی و صدی و پنجاهی. غیر از دو سه روز اول ماه خب آن درشت تر ها کمترند. صبح که از خانه بیرون می روم تا وقتی برمی گردم و غروب یا شب که احیانا دوباره برای خرید بیرون می روم زیاد پیش می آید که دست کنم توی جیبم و این دسته پول را بیرون بیاورم. دسته پولی که با هر بار بیرون آمدن از جیب لاغر تر می شود و با هر بار لاغر شدن مرا نگران تر می کند. نگران آینده... معمولا این اسکناس های وسط دسته هستند که بیشتر استفاده می شوند. تعدادشان هم از درشت ها و ریزها بیشتر است و زودتر از همه خرج می شوند. هر بار که چندتا از این اسکناس های وسطی را از دسته بیرون می کشم زیرچشمی نگاهی هم به آن درشت تر ها می کنم. تعدادشان کم است اما خب باعث قوت قلب اند. هرچی هم که این وسطی ها تند تند خرج شوند و دسته ی اسکناس لاغرتر شود باز این درشت ها امید به آینده می دهند . امید به این که فرصت ها زیادند و هنوز می شود خیلی کارها کرد... گاهی هم پیش می آید که همان اول کار یک معامله و خریدی می کنم که مجبور می شوم این درشت ها را از دسته جدا کنم. این جور وقت ها لاغر شدن دسته پول چندان محسوس نیست اما همه اش نگرانم... نگران این که این وسطی ها تند تند تمام بشوند و دستم به جایی بند نباشد و ... #قبل_از_خداحافظی @telkalayyam

#بابایی_که_روز_اول_مدرسه_گریه_می_کرد 🔹قسمت اول 🔸یادداشت شده در ۱۳۸۹ مثل برگ های رنگارنگی که زیرپایت خش خش می کنند؛ چند جور حس مختلف دارد این روزهای دم پاییز... هم خوشحالی وصف نشدنی بابایی که دست اولین فرزندش را گرفته؛ دارد می برد مدرسه هم یک جور دلتنگی؛ یک جور ترس؛ یک جور امید؛ یک جور تسلیم و یک عالمه بغض... امروز ماهی تنگابی کوچکمان را برداشتیم بردیم که بیندازیم داخل برکه؛ قاطی ماهی های دیگر... یاد روزهای اول به دنیا آمدنش می افتم یاد همه ی لحظه های تلخ و شیرین این هفت سال هفت سالی که احمد؛ فقط مال ما بود هر جوری که دلمان خواسته بود و توانسته بودیم بزرگش کرده بودیم هفت سالی که انگار همه چیزمان احمد بود و حتی خودمان را فراموش کرده بودیم حالا داشتیم همه چیزمان را می بردیم تحویل سرنوشت می دادیم. می بردیمش که برای خودش بشود بشود "أبناء زمان" بشود "علی دین ملوکهم" توی راه به خودم می گفتم تو چه بابای نامردی هستی. طفل معصوم را کجا داری می بری؟ با کی قرار است دوست شود؟ معلمش چه جور آدمی است؟ بعد می گفتم مگر می شود که همیشه مال تو باشد؟ تو هم که او را نبری یک روز خودش می رود... چقدر زندگی مثل پاییز است یک دفعه یک نسیم می آید و برگ هایت را –همه ی تعلقاتت را، همه ی آنچه را دوست داشتی و فکر می کردی مال مال خودت هستند، همه ی میوه هایت را که با خون دل بزرگشان کرده ای و مراقبشان بوده ای- یکی یکی از تو می گیرد. چشم وا می کنی و می بینی حتی یک برگ هم برایت نمانده. اصلاً قرار نبوده این برگ ها مال تو باشند. قرار بوده چند صباحی با آنها سایه درست کنی. یک دفعه چشم وامی کنی و می بینی چقدر تنهایی. فقط خودت مانده ای و خدایت. خدایی که اگر آن موقع که برگ و بار داشتی و به آن ها مشغول بودی، تنهایی ات را با او پر نکرده باشی، حالا او هم نمی تواند تنهایی ات را پر کند... بچه ها را به صف کرده اند. یک شاخه گل دستشان داده اند با یک پرچم. بابا و مامان ها پشت سر بچه ها با یک عالمه حس مختلف به تماشا ایستاده اند. البته با دوربین. حیفم آمد دوربین بیاورم. می خواستم با خود این لحظه ها زندگی کنم نه با خاطره هایشان. نمی خواستم احمد را توی کادر دلخواه خودم ببینم. می خواستم توی همان کادری ببینمش که مجبور بودم ببینم. کوچک. یکی مثل بقیه. حالا باید فکر کنم همه ی این بچه ها احمد من هستند... هی گمش می کردم. فکر کن وسط یک عالمه ماهی که یک سره دارند وول می خورند ؛ بخواهی ماهی خودت را پیدا کنی. یک لحظه او را می بینی. چشمت از شادی برق می زند. تا می آیی با انگشت نشانش بدهی دوباره گم شده... یک لحظه پیدایش می کنم. چقدر بزرگ شده ای پسرم! انگار من هم بزرگ تر شده ام. حالا دوست داشتن هایم، نگرانی هایم، آرزوها و دعاهایم بزرگ تر شده اند... حالا باید معلمت را هم دوست داشته باشم باید نگران دوست هایت هم باشم. باید مدیرتان را هم دعا کنم... عجب دنیایی است پسرم! آدم هرچه بزرگتر می شود تنها تر می شود دلتنگ تر می شود... از بلندگو صدای آهنگ های شاد کودکانه می آید. صداهایی که توی این هفت سال هیچ وقت نگذاشته بودم به گوش احمد بخورد. با درست و غلط بودنش فعلا کاری ندارم اما حالا دیگر انتخاب با من نبود حالا انتخاب با احمد بود که از این صداها خوشش بیاید یا نه... از دور دیدمش که دوتا انگشتش را محکم فرو برده توی گوش هایش که این صداهای شاد کودکانه را نشنود... یکی از مسئولینشان داشت باهاش صحبت می کرد. لابد می خواست راضی اش کند که انگشتش را از گوشش بیرون بیاورد. ولی خب بی فایده بود... خدایا شاهد باش که این کارها را دیگر من یادش نداده بودم. اگر با چیزی مخالف بودم هیچ وقت جلوی او شعارش را نداده ام. فقط بچه را در معرض چیزهایی که با عقل ناقصم صلاح نمی دانستم نگذاشته ام اما او را از چیزی منع نکرده ام... هم خوشحال شدم که احمد هم این صداها را انتخاب نکرد هم خیلی دلم برایش سوخت... بچه ها را با صف رو به قبله چرخاندند که دعای فرج بخوانند... داشتم فکر می کردم احمد، حالا حالا ها خیلی فرصت دارد. فرصت هایی که من آن ها را از دست داده ام... این که با کی دوست بشوم؟ چه جوری درس بخوانم؟ معلمم کی باشد؟ راستی آقا! لابد این سال ها خیلی برای من خون دل خوردی... آخرش هم آن چیزی که تو می خواستی نشدم. جواب محبت هایت را این طوری دادم که می بینی... دیروز دست احمد را گرفتم آوردم جمکران شما، سپردمش به خودتان. گفتم من نمی توانم. هیچ ادعایی هم ندارم... به بی لیاقتی بابایش نگاه نکنید... فکر کنید اصلاً بابا ندارد... ادامه در پست بعد #نقش_فرزندان_در_تربیت_پدر_و_مادر @telkalayyam

#بابایی_که_روز_اول_مدرسه_گریه_می_کرد 🔹قسمت دوم 🔸یادداشت شده در ۱۳۸۹ …حالا بچه ها باید به ستون می رفتند توی کلاسشان. زنگ می زنند. دارم گریه می کنم... بابا با همان کت و شلوار آبی همیشگی و عینک طلایی اش می آید جلو. مثل یک مرد باهام صحبت می کند. اولین باری ست که این جمله را می شنوم: " مرد که گریه نمی کند" چه احساس تلخی ست احساس مرد شدن... خوب که مطمئن می شوم وقتی برگردم بابا همین جاست و گم نمی شوم، با بغض و هق هق راهی کلاس می شوم. کلاس تمام می شود... بعضی از بابا ها و مامان ها پشت در کلاس منتظرند و بعضی ها هم لابد جلوی در مدرسه. بچه ها می روند بیرون . هر کسی بابا یا مامان خودش را پیدا می کند. من اما از جایم بلند نمی شوم. کلاس خالی می شود. معلم می گوید پسرم! چرا نمی روی؟ می گویم: "اجازه بابامون گفته جایی نرو تا من بیام دنبالت" معلم می خندد. می رود بیرون و بابا را از پشت در پیدا می کند بابا می آید توی کلاس. یک کم نگران است. چشمش که به من می افتد خنده اش می گیرد... زنگ می زنند... یکی یکی اسم بچه ها را می خوانند... نوبت اسم احمد می شود... دارم گریه می کنم. چقدر دلم می خواست بابا زنده بود و ازش سؤال می کردم ببینم او هم روز اول مدرسه ی من گریه کرده یا نه؟ چقدر این سؤال امروز برایم مهم شده... آرزوی احمقانه ای ست ولی چقدر دلم می خواهد او هم گریه کرده باشد... آخر چه جوری دلش آمده از بچه اش جدا شود؟ با خودم می گویم حتماً آن موقع که بچه ها یکی یکی از کلاس بیرون آمده اند ولی من نیامده ام بابا گریه کرده یا لااقل بغض کرده... نمی دانم... احمد از پله های حیاط بالا می رود و با همکلاسی هایش یکی یکی وارد سالن می شوند. حتی پشت سرش را هم نگاه نمی کند. در سالن را می بندند. اشک هایم را پاک می کنم... دارم با آقا صحبت می کنم: یعنی آن وقت هایی که من از تو جدا می شوم تو داری گریه می کنی؟ یا لااقل بغض می کنی آن وقت هایی که منتظری برگردم اما دیر می کنم... نمی دانم... #نقش_فرزندان_در_تربیت_پدر_و_مادر @telkalayyam

#مفاتیح_الجنان_دعای_شب_عرفه أسألُکَ بِحقِّ . . . "طه" و "یس" و "کهیعص" و "حمعسق" ...مفاتیح/دعای شب عرفه این حرف ها را نه معنایشان را می دانم و نه می فهمم حقشان چیست که می شود خدا را به آنها قسم داد... وقتی هم که می شمارمشان چهارده حرف بیشتر نیستند... #حتی_بیشتر @telkalayyam

#یابن_البدور_المنیره… دارم می روم برای دلت که از ما گرفته نماز آیات بخوانم… #حتی_بیشتر @telkalayyam

#و_شاید_ولایت_یعنی_همین همیشه یک نفر ایستاده است تا آنهایی که عقب مانده اند برسند و آنهایی که جلوتر رفته اند برگردند… #حتی_بیشتر @telkalayyam

#انا_و_علی_ابوا_هذه_الامه باباها بچه های خوبشان را یک جور دوست دارند و بچه های بدشان را یک جور دیگر… #حتی_بیشتر @telkalayyam

#الحمدلله_الذی_جعلنا_من_المتمسکین_بولایه_علی_بن_ابیطالب_و_الائمه_علیهم_السلام . . . ✅الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایه علی بن ابیطالب و الائمه علیهم السلام... و گرنه ما هم… @telkalayyam http://www.tabnak.ir/fa/news/171631

#از_این_پیرهن_ها… سر آورده اند و صدا می فروشند چه بازار شامی چها می فروشند شلوغ است بازار و نزدیک افطار… دکان دارها ربنا می فروشند جلوتر بساطی ست از بت تراشی و خدام کعبه خدا می فروشند حراج است کفر و حراج است ایمان نکاح و جهاد و دعا می فروشند عزیزی ولی حیف قدر تو این نیست تو را می خرند و تو را می فروشند سرم گرم بود و نمازم قضا شد چقدر این دکانها ادا می فروشند :: تو ای زخم کهنه که در بوریایی تو ای زخم تازه که در بوریایی از این پیرهن ها کجا می فروشند؟ خرداد ۱۳۹۳ آنکارا #حسن_بیاتانی #از_دوشنبه_تا_جمعه http://2to7.persianblog.ir/post/26/ @telkalayyam

#یاداشت_غیر_انتخاباتی این روزها داریم کوچولویمان را از لاستیکی می گیریم و چه مراسمی است برای خودش ؛ این دستشویی رفتن . تازه بعد از این که جناب کارشان تمام شد باید یکی یکی همه بیایند و به او آفرین بگویند . صدا می زند مامان ! و مامان باید بگوید آفرین . آفرین به دختر گلم. بعد می گوید بابا ! بابا هم باید بگوید آفرین آفرین بعد احمد را صدا می زند و احمد هم باید آفرین بگوید. بعد نوبت جوجو و زرّافه و خرسو خانم و ... می شود که صف بکشند برای تشویق و تمجید از کار ایشون ... و انگار که این داستان در زندگی انسان هیچ وقت تمام شدنی نیست. این داستان که ما دوست داریم همیشه و همه آثار ما را ببینند و آفرین بگویند و هیچ وقت فکر نمی کنیم که شاید این آثار ... اصلا هر کاری که ما بکنیم کار خوبی است. ______________________ یادداشت قدیمی... #نقش_فرزندان_در_تربیت_پدر_و_مادر @telkalayyam

#پدرم_برنگشت_و_فهمیدم_بعد_از_این_انتظار_یعنی_تو دیشب به یاد خنده هایت گریه کردم دلتنگ بودم در هوایت گریه کردم "پاشو حسن!" "پاشو حسن!" پاشو اذان است... یعنی تو بودی؟... با صدایت گریه کردم سجاده ات را باز کردم؛ بو کشیدم قدری دعا خواندم؛ به جایت گریه کردم بغضم شکست اما خجالت می کشیدم قایم شدم زیر عبایت گریه کردم... این جمعه هم رفتم سر قبرت... نبودی... هم ندبه خواندم هم برایت گریه کردم #سالگرد_پدرم… #از_دوشنبه_تا_جمعه @telkalayyam

#فاینما_تولوا_فثم_وجه_الله بقره/۱۱۵ این روزها هر طرف را که نگاه می کنم سر تو روی نیزه است... #روضه_های_قرآنی #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#خوشا_راهی_که_پایانش_تو_باشی یادداشت سال ۱۳۹۳ احمد یکی دو سال است که توی نقش تازه ای فرو رفته. نقشی که روز به روز توی زندگی خودش و ما پررنگ تر می شود و جوانب مختلف زندگی خودش و ما را تحت تأثیر قرار داده است. نقشی که هر روز شاخ و برگ تازه ای در می آورد. نقشی که گاهی ما را می خنداند؛ گاهی به ذوق می آورد؛ گاهی باعث عصبانیتمان می شود و گاهی باعث افتخار و تحسین. خلاصه هر روز با این "بچه هیئتی" و شاخ و برگ های تازه اش ماجرایی داریم... یک روز کلاس های کانون به آن اضافه می شود؛ یک روز نماز جمعه و راهپیمایی؛ یک روز ایستگاه صلواتی؛ یک روز... می خواهیم مسافرت برویم می گوید به شرط این که شب جمعه برگردیم که من به هیئتم برسم... می خواهیم مهمانی برویم می گوید حتماً باید جوری برگردیم که من اذان مسجد باشم... این اجازه گرفتن هایش من را کشته... بابا اجازه می دهی من زودتر بروم خانه ی آقای سعیدی که جایگاه شهدا را آماده کنم؟ این رضایت نامه را آقای سعیدی داده برای اردو. اجازه می دهی من هم بروم؟ با آقای سعیدی بروم نماز جمعه؟ همه بچه ها هستند... هیئت ایستگاه صلواتی درست کرده آقای سعیدی گفته کمک لازم داریم؛ من هم بروم؟ فرق بچه ها با ما این است که بچه ها با اعتقاداتشان زندگی می کنند اما ما دوست داریم اعتقاداتمان توی ویترین زندگی مان باشد... کارهای روزمره مان را انجام می دهیم؛ گاهی هم که لازم شد اعتقاداتمان را از ویترین بیرون می آوریم و به چهار نفر نشان می دهیم و دوباره سر جایش می گذاریم... سعی میکنیم با هیچ چیز تداخل پیدا نکند؛ نه با کارمان نه با تفریح و استراحتمان... یک هفته ای می شود که احمد داغدار است... نمی خواستم بفهمد اما چاره ای نبود... وقتی که خودم خبردار شدم سریع به خانه رفتم... یک گوشه به مادرش خبر را گفتم و گفتم من که نمی توانم به احمد بگویم اگر می توانی خودت بگو... نفهمیدم احمد چه جوری خبر دار شد اما صدای گریه اش خیلی دلخراش بود... همه را به گریه انداخته بود...حتی فاطمه را... دنیا؛ به یک بچه هیئتی بامزه و معصوم، که همه ی لذت و تفریحش؛ همه ی لحظه های شیرینش و همه ی آرزوها و آرمانهایش توی هیئت و با رفقای هم سن و سال هم هیئتی اش گره خورده؛ روی دیگری نشان داده بود... من چشیده ام و می دانم؛ داغ، آدم را یک آدم دیگر می کند... خیلی مهم است که اولین داغی که آدم می بیند داغ چه کسی باشد و از چه فاصله ای آدم را بسوزاند... خدا برای احمد من این طور رقم زده بود که با داغ آقای سعیدی از کودکی بیرون بیاید و روی دیگر دنیا را ببیند و دست دنیا را بخواند... آقای سعیدی خودش تازه پا به جوانی گذاشته بود اما توی این یکی دو سال شده بود ذکر صبح و شب احمد... ظهر بود که احمد با خبر شد اما تا غروب گریه و هق هقش بند نمی آمد... پیام دادم به علی -سخنران هیئتشان - که یک ترتیبی بده این بچه ها شب دور هم جمع شوند و گریه کنند بلکه سبک تر شوند؛ احمد دارد دق می کند... جواب داد که حال و روز بقیه ی بچه ها هم همین است... شب، بچه ها دوباره جمع شدند خانه ی آقای سعیدی و کنار جای خالی آقا مهدی روضه خواندند و گریه کردند و سینه زدند تا بالأخره کمی آرام گرفتند... دوست داشتم حواسش را یک جوری پرت کنم که تشییع جنازه را فراموش کند اما نشد... تشییع جنازه خیلی شلوغ بود. پنج نفر از اعضای یک خانواده با هم در اثر سانحه از دنیا رفته بودند. هر کدام برای خودشان گلی بودند و کسی بودند... اما خب توی این جمعیت احمد و چند تا بچه ی هم سن و سالش تابلو بودند و انگار بیشتر از همه نیاز به تسلا داشتند... دیشب اولین شب جمعه ای بود که بچه ها بدون آقای سعیدی هیئت را برگزار کردند... هیئتی که همیشه با ده دوازده نفر شکل می گرفت حالا پر شده بود از بزرگترهایی که آمده بودند، دسترنج آقا مهدی را تماشا کنند... معصومانه ترین و بی ریاترین یادبودی بود که توی عمرم دیده بودم. بچه ها پرحرارت تر از همیشه عزاداری کردند. مداح نوجوان هیئت، از خودش چند بند نوحه سرهم کرده بود به این مضمون که یادش بخیر هفته ی پیش این موقع... و توی نوحه اش داشت قول می داد به آقا مهدی که پرچم این هیئت را تا قیامت زمین نگذارند و بچه ها هم سینه می زدند و ناله می زدند و گریه می کردند... فرق ما با بچه ها این است که ما عقایدمان مثل کت و شلوارمان است. توی جمع برای حفظ آبرو هم که شده یک جور تحملش می کنیم اما وقتی تنها شویم آویزانش می کنیم به چوب رختی و نفس راحتی می کشیم... بچه ها اما عقایدشان مثل کفنشان می ماند... دوست دارند آن را تا داخل قبر با خودشان ببرند... احمد یک هفته ای می شود که داغدار است... این اجازه گرفتن هایش من را کشته.... بابا اجازه می دهی من هنوز مشکی تنم باشد؟ بابا اگر قرار شد هیئت دیگر خانه ی آقای سعیدی اینها نباشد اجازه می دهی خانه ی ما باشد؟... #لبیک_داعی_الله #نقش_فرزندان_در_تربیت_پدر_و_مادر @telkalayyam

#سلام_علی_قلب_زینب_الصبور به سکوتی فکر می کنم که در نگاه آخرت با برادرت گذشت… . . . حالا دیگر بوی محرم که می آید مردم مهیای اربعین می شوند… #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#برگشته_ام_به_اصلیت_نینوایی_ام این روزها پر از تب مولا کجایی ام اما هنوز کوفه ای از بی وفایی ام هم زخم می زنم به تو هم دوست دارمت در گیرودار تیرگی و روشنایی ام گم کرده ام مسیر تو را در غبار شهر اما اسیر توست دل روستایی ام گفتند کربلای زمینی... نیامدم حالا که راه بسته شده من هوایی ام این بار چندم است که تا مرز آمدم آه از شکسته بالی و بی دست و پایی ام... پلکم که گرم می شود از خواب می پرم با سرفه های همسفر شیمیایی ام آورده ام بضاعت مزجاة قوم را انگشتر "عزیز"م و تسبیح دایی ام آورده ام پناه به شش گوشه ی غمت برگشته ام به اصلیت نینوایی ام دستت همیشه روی سر ما پیاده هاست این اربعین به لطف خدا کربلایی ام :: شعر از سرم پرید... دلم پیش موکب است این بار چندم است که یخ کرد چایی ام #حسن_بیاتانی #از_دوشنبه_تا_جمعه #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#و_علم_آدم_الاسماء_کلها… بقره 31 پرسید: خدایا! نمی دانم چرا به پنجمین اسم که می رسم... #روضه_های_قرآنی #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#و_لله_الاسماء_الحسنی_فادعوه_بها و چه زود ناله های بابا بابایش به اجابت رسید… بابا ی او مظهر تمام اسماء حسنای خدا بود... #روضه_های_قرآنی #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#یوما_یجعل_الولدان_شیبا… مزمل/۱۷ عصر عاشورا بود... اسب ها به خیمه ها نزدیک می شدند... #روضه_های_قرآنی #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#یا_جواد_هل_سقی_ابی_ام_قتل_عطشانا یادداشت سال ۱۳۹۱ قراره برم مسافرت... یه مسافرت یه روزه... صندلی رو می ذاره جلوی در که روش وایسه و منو از زیر قرآن رد کنه... قرآنو بالا میاره و روی انگشتاش می ایسته که قدش بلندتر بشه... همین که بهش نزدیک می شم بغضش می ترکه.... بلند بلند گریه می کنه و خودشو می اندازه توی بغل من... محکم بغلش می کنم... چی شده دخترم؟ چرا گریه می کنی؟.... - بابا نرو...من طاقت دوری تو ندارم... دوباره براش توضیح می دم... زود برمی گردم بابا جون... آخه کارم واجبه.... - می دونم اما چی کار کنم طاقت دوری تو ندارم نازش می کنم...بوسش می کنم...دلداریش می دم... دوس داری وقتی برگشتم چی برات بخرم؟... بالاخره آروم می شه... خداحافظی می کنم میام دم در سوار ماشین می شم... ماشین روشن می شه.... راه می افته... پابرهنه با گریه ی بلند می دوه جلوی ماشین.... گریه هاش جوریه که انگار همین الان قلبش از حرکت... شیشه رو پایین می کشم... چی شد دوباره بابا جون؟ - بابایی نرو...نرو... بابا جون آخه نمی شه که نرم...باید برم... - پس یه دیقه پیاده شو منو محکم بغل کن بعد برو.... ... #روضه_های_خانگی @telkalayyam

#لقد_کان_لکم_فی_رسول_الله_أسوة_حسنة احزاب/21 خانه ی دخترش که می رفت در می زد… به اهل خانه سلام می داد.. . . . لب و دهان حسینش را زیاد می بوسید… گلویش را نیز... #روضه_های_قرآنی #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#من_المومنین_رجال_صدقوا_ما_عاهدوا_االله… بعضی هایشان هم هستند که شش ماهشان بیشتر نیست... #روضه_های_قرآنی #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#یا_کاشف_الکرب_عن_وجه_الحسین عمود خیمه ی سقا را که پایین کشید علی اصغر را برد که دشمن سیرابش کند... #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#لعلک_باخع_نفسک_الا_یکونوا_مومنین شعرا/3 این ها دیگر ایمان نمی آورند... گلوی اصغرت را این قدر به تیرهایشان نزدیک نکن !... #روضه_های_قرآنی #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#العطش_قد_قتلنی_و_ثقل_الحدید_قد_اجهدنی… مادرها معمولاً برای بوسیدن فرزندشان مشکلی ندارند. هرچقدر هم که فرزندشان بزرگ شود به محض دلتنگی و دیدار تازه کردن آنها را در آغوش می کشند و می بوسند. بابا ها ولی این طور نیستند. مخصوصاً اگر فرزندشان پسر باشد. تا وقتی کوچک است راحت بچه را می بوسند و در آغوش می گیرند اما وقتی پسر بچه بزرگ می شود آداب خاصی بین روابط عاطفی پدر و پسر حکم فرما می شود. نمی توانم روی این حس پدر و فرزندی اسمی بگذارم. یک چیزی بین حیا و شاید غرور و چند حس دیگر است که باعث می شود یک پدر هرچقدر هم که جوانش را دوست داشته باشد و توی دلش قربان صدقه ی او برود اما در ظاهر یک رفتار سنگین از خودش ابراز کند. ممکن است پسر طوری تربیت شده باشد که هر از گاهی دست یا پیشانی پدر را ببوسد اما پدرها از این هم محدودترند... یک پدر معمولاً نمی تواند هر وقت که دلش خواست پسر نوجوان یا جوانش را در آغوش بکشد و ببوسد. همیشه باید یک بهانه ای برای این کار دست بدهد... باید یک فرصتی پیدا شود... یک بهانه ای مثل برگشت از سفر؛ مثل خداحافظی؛ مثل خدای نکرده بیماری و گرفتاری شدید... یا خلاصه از این قبیل... #قبل_از_خداحافظی #روضه_های_خانگی #لبیک_داعی_الله @telkalayyam

#هو_الذی_یصورکم_فی_الارحام_کیف_یشاء دوست داشت چشم هایت را یک جوری نقاشی کند و توی صدایت یک نازی بگذارد که وقتی می آیی از بابا اجازه ی میدان رفتن بگیری یکی یکی موهای بابا سفید شود و کمرش... .............. فاستأذن أباه و أذن له... #روضه_های_قرآنی #تلک_الایام #لبیک_داعی_الله @telkalayyam