از محرک‌های محیطی اضافی خیلی خسته‌ام.

نیاز دارم برم توی فضا، یا شرایط محرومیت حسی، لااقل کتاب‌خونه.

دوهفته دیگه آزمونه، خیلی ممنون می‌شم اگه دعا کنین برام خوب بتونم جمع‌بندی کنم.

موقع درس‌خوندن به یه مفهوم خیلی جالب برخوردم، هم-نشخواری! یعنی وقتی که آدم‌ها از مشکلات و نقاط تاریک و نکات منفی زندگی‌شون به هم می‌گن درحالی که قصدشون فقط بیان مسائل و مشکلاته، نه حل اون‌ها و طرف مقابل هم به این نشخوار دامن می‌زنه. حالا ممکنه فکر کنن این بهشون کمک می‌کنه یا نه ولی این تأثیری در نتیجه نداره. معمولاً با تکرارش هم حال خودشون با زندگی‌‌شون بدتر می‌شه و هم در نظر دیگری ناجور دیده می‌شن و باز فرد از جوری که به‌نظر دیگران اومده حالش بدتر می‌شه؛ درنتیجه توی یه چرخه‌ی معیوب گیر می‌افته. معمولاً نوجوان‌ها (مخصوصاً دخترها) گرفتارش می‌شن و با احتمال زیادی درنهایت دچار افسردگی می‌شن. توصیه‌م اینه که نکنین عزیزان، نکنین.

من اگه یه کتاب قرار بود بنویسم با عنوانی شبیه "کاش این‌ها را زودتر می‌دانستم" پرداختن به چنین مفهومی قطعا یکی از فصل‌هاش رو دربرمی‌گرفت.

به حرف‌های هم گوش بدین ولی نه خودتون روی کسی نشخوار کنین و نه بذارین کسی روی شما نشخوار کنه. شنونده‌ی خوبی بودن به این معنی نیست که مطلقاً همه‌چیز رو بشنوی و صمیمی‌بودن به این معنی نیست که همه‌چیز رو بگی.

انگار دارن روی سر شهر پودر قند الک می‌کنن.

بهترین زاویه‌ی دنیا درحال حاضر:

برای واقعی.

خدای انقلاب بزرگ‌تر از دلار ۹۰ تومنیه، پس الله اکبر.

سلام، من زنده‌ام. این‌جا هم بااین‌که ضربان نداشت هنوز سرجاش هست. فقط خیلی درگیر درس‌هام بودم و باید از این فضا دور می‌شدم. لطفاً اگر قابل می‌دونین برام دعا کنین جمعه بهترین اتفاقی که ممکنه بیفته، من هم متقابلاً دعاتون می‌کنم.