🌸حضرت امام صادق علیه السلام🌸 ما من جرعة یتجرّعها العبد احبٌّ الی اللّه‌ عزّ و جلّ من جرعةغیظ یتجرّعها عند تردّدها فی قلبه اِمّا بصبرٍ او بحلمٍ ( الشافی ، ص 554 ) تعبیر زیبا و فصیح این روایت این است که هیج جرعه ای در پیش خدای متعال محبوب تر نیست از آن جرعه خشمی که انسان آن را فرو می برد. هنگامی که انسان عصبانی و خشمگین می شود ، گاهی این خشم خود را در بیان ، در عمل و رفتار غیر متعادل خود بروز می دهد ، فریاد می کشد ، داد می کشد ، 🔵👈 گاهی نیز با دست می زند،چیزی را پرتاب می کند ، اینها همه اش عصبانیّت است، اگر چنانچه انسان بتواند این جرعه خشم را فرو ببرد ، از این حرکات نامتعادل خلاص می شود ... حال این فرو خوردن خشم یا به وسیله ابزار مهم صبر است ، یا به وسیله حلم. صبر آنجایی است که انسان به طور طبیعی آدم حلیمی نیست . حلیم یعنی با ظرفیت ، یعنی جنبه داشتن. 🔵👈 وقتی انسان ظرفیت روحی دارد نه در هنگام خوشحالی خیلی حواسش پرت می شود و کارهای بی رویه می کند ، نه در هنگام عصبانیّت . آن کسی که دارای حلم و ظرفیت نیست ، به خودش فشار بیاورد و صبر کند.صبر یعنی مهار کردن نفس با فشار و زور . (شرح حدیث از امام خامنه ای مدظله العالی در مقدمه درس خارج مورخ 88/1/18) ❤️ #مقام_معظم_رهبری ❤️

🌹 آیت_الله_بهجت_(ره) 🌹 🔵هماهنگی و #موافقت_اخلاقی بین مرد و زن در محیط خانواده از هر لحاظ و به صورت صد در صد برای غیر انبیاء و اولیاء «علیهم السلام» غیر ممکن است. 🔵👈 اگر بخواهیم محیط خانه گرم و باصفا و صمیمی باشد، فقط باید #صبر و استقامت و گذشت و چشم پوشی و رأفت را پیشه‌ی خود کنیم تا محیط خانه گرم وصميمي شود

🔵 تربیتی در حساب خدا ! عَن جابر بن یزید الجُعفی عَن ابی جعفرٍ محمدبن‌علیٍ الباقر علیه‌السلام قال مَن قَدَّمَ اَولَاداً یَحتَسِبُهُم عِندَالله حَجَبُوهُ مِنَ النَّارِ بِإِذنِ الله عَزَّوَجَل؛ (الامالی شیخ صدوق، صفحه‌ی 634) «یَحتَسِبُهُم عِندَالله» یعنی جوری این فرزندان را، این اولاد را بار بیاورد که بتواند آنها را به حساب خدا بگذارد. طبعاً فرزندی را انسان می تواند به حساب خدا بگذارد که او تربیت الهی پیدا کرده باشد؛ متدیّن باشد؛ اهل فسق و فجور و تضییع اوقات و این ها نباشد. این [فرزند] را انسان می تواند به حساب خدا بگذارد و الّا اگر یک فرزندی بود که انسان او را بد تربیت کرد –کما این که بعضیها فرزندان خودشان را بد تربیت می کنند؛ از اوّل این بچّه را اهل دنیا و اهل اشرافیگری و اهل شهوات و این ها بار می‌آورند. 👈 در محیط خانواده، پدر و مادر، مشی شان برای فرزند، یک سرمشق است. اگر این سرمشق، سرمشق بدی باشد، بچّه بد بار می‌آید. فرض کنید پدر و مادر متقلّب [باشند]، دروغگو [باشند]، به همدیگر رحم نمی کنند، به همدیگر خیانت می کنند؛ اینها را هم بچّه، جلوی چشمش می بیند ؛ [پدر و مادر] به مسائل دینی اهمّیّت نمی دهند؛ به فرائض، به نماز، به روزه. بچّه [هم] همین‌جور بار می‌آید. ⭕️ این تربیت بد است- گاهی هست که انسان بچّه را، تربیت بد هم نمی کند لکن رها می کند؛ خیلی از ماها گرفتار این معنا هستیم؛ نه این که بچّه را بد تربیت کنیم، نه، امّا رهایش می کنیم؛ کَأنّه احساس مسئولیّتی نسبت به او نداریم. گاهی اوقات برای درس خواندن و مشق نوشتنش وقت صرف می کنیم اما برای نماز خواندنش، برای آشنا شدنش با قرآن، با مسائل دینی، نه، هیچ وقتی نمی گذاریم. این رها کردن بچّه است. این ها را نمی شود انسان به حساب خدا بگذارد؛ 👈 یعنی بگوید خدایا این بچّه را من تربیت کردم برای تو، در حساب تو؛ نمی شود. ... تربیت فرزندان، تربیت تک‌تک فرزندان نیست، تربیت محیط خانواده است. محیط خانواده که خوب بود، چه بچّه یکی باشد چه پنج تا باشد، فرقی نمی کند، به‌طور طبیعی، به‌طور غالب خوب تربیت می شوند. پس بنابراین «یَحتَسِبُهُم عِندَالله» که در این حدیث شریف هست، معنایش این است که بچّه را جوری تربیت کند که بتواند او را پای خدا حساب کند. ↩️ حالا، اگر «مَن قَدَّمَ اَولَاداً یَحتَسِبُهُم عِندَالله»، اگر [انسان] تقدیم کند اولادی را -تقدیم کند یعنی بار بیاورد، پرورش بدهد، ارائه بدهد فرزندانی را- که بتواند آنها را پای خدا حساب بکند، این فرزندان، او را از آتش الهی، از عذاب الهی دور نگه می دارند، مانع می شوند. این یکی از این چیزهای مهم است. ⭕️ خدای متعال به ما میگوید که عمل صالح کنید تا پیش خدای متعال مأجور باشید، از عذاب الهی مأمون باشید؛ اما به این اکتفا نمی کند؛ می فرماید اگر چنانچه نسل بعد از خودتان را هم تربیت کردید، این هم یک حسنه‌ای است، یک عمل صالحی است که می تواند شما را حاجب از آتش باشد.