📚#حکایت_آموزنده بهلول و شیخ جنید بغداد آورده‌اند که شیخ جنید بغداد به عزم سیر از شهر بغداد بیرون رفت و مریدان از عقب او شیخ احوال بهلول را پرسید. گفتند او مردی دیوانه است. گفت او را طلب کنید که مرا با او کار است. پس تفحص کردند و او را در صحرایی یافتند. شیخ پیش او رفت و در مقام حیرت مانده سلـام کرد. بهلول جواب سلـام او را داده پرسید چه کسی (هستی)؟ عرض کرد منم شیخ جنید بغدادی. فرمود تویی شیخ بغداد که مردم را ارشاد می‌کنی؟ عرض کرد آری.. بهلول فرمود طعام چگونه میخوری؟ عرض کرد اول «بسم‌الله» می‌گویم و از پیش خود می‌خورم و لقمه کوچک برمی‌دارم، به طرف راست دهان می‌گذارم و آهسته می‌جوم و به دیگران نظر نمی‌کنم و در موقع خوردن از یاد حق غافل نمی‌شوم و هر لقمه که می‌خورم «بسم‌الله» می‌گویم و در اول و آخر دست می‌شویم.. بهلول برخاست و دامن بر شیخ فشاند و فرمود تو می‌خواهی که مرشد خلق باشی در صورتی که هنوز طعام خوردن خود را نمی‌دانی و به راه خود رفت. مریدان شیخ را گفتند: یا شیخ این مرد دیوانه است. خندید و گفت سخن راست از دیوانه باید شنید و از عقب او روان شد تا به او رسید. بهلول پرسید چه کسی؟ جواب داد شیخ بغدادی که طعام خوردن خود را نمی‌داند. بهلول فرمود آیا سخن گفتن خود را می‌دانی؟ عرض کرد آری. بهلول پرسید چگونه سخن می‌گویی؟ عرض کرد سخن به قدر می‌گویم و بی‌حساب نمی‌گویم و به قدر فهم مستمعان می‌گویم و خلق را به خدا و رسول دعوت می‌کنم و چندان سخن نمی‌گویم که مردم از من ملول شوند و دقایقعلوم ظاهر و باطن را رعایت می‌کنم. پس هر چه تعلق به آداب کلام داشت بیان کرد. بهلول گفت گذشته از طعام خوردن سخن گفتن را هم نمی‌دانی.. پس برخاست و دامن بر شیخ افشاند و برفت. مریدان گفتند یا شیخ دیدی این مرد دیوانه است؟ تو از دیوانه چه توقع داری؟ جنید گفت مرا با او کار است، شما نمی‌دانید. باز به دنبال او رفت تا به او رسید. بهلول گفت از من چه می‌خواهی؟ تو که آداب طعام خوردن و سخن گفتن خود را نمی‌دانی، آیا آداب خوابیدن خود را می‌دانی؟ عرض کرد آری. بهلول فرمود چگونه می‌خوابی؟ عرض کرد چون از نماز عشا فارغ شدم داخل جامه‌ خواب می‌شوم، پس آنچه آداب خوابیدن که از حضرت رسول (ص) رسیده بود بیان کرد. بهلول گفت فهمیدم که آداب خوابیدن را هم نمی‌دانی. خواست برخیزد جنید دامنش را بگرفت و گفت ای بهلول من هیچ نمی‌دانم، تو قربه‌الی‌الله مرا بیاموز. بهلول گفت چون به نادانی خود معترف شدی تو را بیاموزم. بدان که اینها که تو گفتی همه فرع است و اصل در خوردن طعام آن است که لقمه حلال باید و اگر حرام را صد از اینگونه آداب به جا بیاوری فایده ندارد و سبب تاریکی دل شود. جنید گفت جزاک الله خیراً! و در سخن گفتن باید دل پاک باشد و نیت درست باشد و آن گفتن برای رضای خدای باشد و اگر برای غرضی یا مطلب دنیا باشد یا بیهوده و هرزه بود.. هر عبارت که بگویی آن وبال تو باشد. پس سکوت و خاموشی بهتر و نیکوتر باشد. و در خواب کردن این‌ها که گفتی همه فرع است؛ اصل این است که در وقت خوابیدن در دل تو بغض و کینه و حسد بشری نباشد!!

🔶 ملّا عبدالرزّاق لاهيجى ملا عبدالرزاق متخلّص به فيّاض داماد و شاگرد ملاصدرا از اعاظم حكما و فلاسفه بعد از ملاصدرا است و به طور مسلّم در بحث نظرى از فيض [كاشانى]، عميق تر و دقيق تر است؛ ولى جمعى معتقدند در افكار فلسفى تابع مسلك مشّاء است. به نحوى وارد مباحث مى شود كه گويا از افكار عاليه استاد خود، لونى نگرفته است؛ ولى باطناً سالك طريقه اشراق و معتقد به مبانى استاد است و از ترس خلقِ روزگار و فرار از تكفير، عقايد خود را به سبك متكلّمان و اهل نظر جلوه داده است. 🔵 دليل بر اين كه معتقد بر تقدم طريقه اشراق و تصوف بر مسلك اهل نظر است، آن است كه در اوايل "گوهر مراد" بلكه در اواسط و اواخر اين كتاب، صريحاً گفته است: «طريقه اشراق همان طريقه انبيا است كه خواص از مردم را به عين جمع و احديت وجود دعوت كرده اند و طريقه اهل نظر، طريقه قاصران از نيل به سلوك باطن مى باشد.» 🔵 در جاى ديگر از "گوهر مراد" گويد: «آدمى را به خداى تعالى دو راه است: يكى راه ظاهر و ديگرى راه باطن. راه باطن راهى است كه از او به خدا توان رسيد، راه ظاهر راهى است كه به او خداى را توان دانست. از دانستن، راه بسيار است تا رسيدن. طى طريق باطن صعوبت دارد؛ ولى راه ظاهر كه راه استدلال باشد براى همه عقلا مقدور است.» 📖 الشواهد الرّبوبيّة، ص ٨٣ و ٨٤ 🔅🔅🔅