#مدافع_عشق #قسمت23 ماشین خیابان را دور می زند و به سمت راه آهن حرکت می کند. چادرم را روی صورتم می کشم و پشت سرم را نگاه می کنم و از شیشه عقب به گنبد طلایی خیره می شوم. “چقدر زود گذشت! حقا که بهشت جای عجیبی نیست! همین جاست. می دانی آقا؟ دلم برایت تنگ می شود. خیلی زود!” نمی دانم چرا به دلم افتاده بار بعدی تنها می آیم. کاش می شد نرفت! هنوز نرفته، دلم تنگ شده. بغض چنگ به گلویم می اندازد. اشک از کنار چشمم روی چادرم می چکد. نگاهت می کنم.  پیشانی ات را به شیشه چسبانده ای و به خیابان نگاه می کنی. می دانم که هم خوشحالی، هم ناراحت. خوشحالی به خاطر جواز رفتنت. ناراحتی به خاطر دو چیز. این که مثل من هنوز نرفته دلت برای مشهد پر می زند و دوم این که نمی دانی چطور به خانواده ات بگویی که می خواهی بروی. می ترسی نکند پدرت زیر قول و قرارش بزند. دستم را روی دستت می گذارم و فشار می دهم. می خواهم دلگرمی ات باشم. – علی! – جان! – بسپار به خدا. لبخند می زنی و دستم را می گیری.    زمان حرکت غروب بود و ما دقیقاً لحظه حرکت قطار رسیدیم. تو با عجله ساک را دنبال خودت می کشیدی و من هم پشت سرت تقریباً می دویدم. بلیط ها را نشان می دهی و می خندی. – بدو ریحانه! جا می مونیما. تا رسیدن به قطار و سوار شدن، مدام مرا می ترساندی که “الآن جا می مونیم.” واگن اتوبوسی بود و من مثل بچه ها گفتم حتماً باید کنار پنجره بشینم. تو هم کنار آمدی و من روی صندلی ولو شدم. لبخند می زنی و کنارم می نشینی. – خب بگو ببینم خانوم! سفر چطور بود؟ چشم هایت را رصد می کنم. نزدیک می آیم و در گوشت آرام می گویم: تو که باشی همه چیز خوبه. چانه ام را می گیری و فقط نگاهم می کنی. آخ که همین نگاهت مرا رسوا کرد. – ریحانه از وقتی اومدی توی زندگیم، همه چیز خوب شد. همه چیز. سرم را روی شانه ات می گذارم که خودت را یک دفعه جمع می کنی. – خانوم حواسم نیست، تو هم چیزی نمیگی! زشته عزیزم! این کارا رو نکن. دو تا جوون می بینن و دلشون می خواد. اون وقت من بیچاره دوباره دم رفتن پام گیر میشه. می خندم و جواب می دهم: چشششششم آقاااا! شما امر کن! البته جای اون واسه جوونا دعا کن. – اون که روی چشم. دعا می کنم خدا یه حوری بهشون بده. ذوق زده لبخند می زنم که ادامه می دهی: البته بعد از شهادت. و بعد بلند می خندی. لبم را کج می کنم و به حالت قهر می گویم: خیلی بدی! فکر کردم منظورت از حوری منم. – خب منظورم شما بودی دیگه. بعد از شهادت، شما می شی حوری عزیزم. رویم را سمت شیشه برمی گردانم و می گویم: نه خیر دیگه قبول نیست. قهر قهر تا روز قیامت. – قیامت که نوکرتم ولی حالا قَهر نکن، گناه دارما. یه روز دلت تنگ می شه برام خانوم. دوباره رو می کنم سمتت و نگاهت می کنم. در دلم می گذرد: ” آره دلم برات تنگ می شه. برای امروز. برای این نگاه خاصی که بهم می کنی.” یک دفعه بلند می شوم و از جایگاه کیف و ساکها، کیفم را برمی دارم و از داخلش دوربینم را بیرون می آورم. سر جایم می نشینم و دوربین را جلوی صورتم می گیرم. – خب می خوام یه عکس یادگاری بگیرم. زود باش بگو سیب. می خندی و دستت را روی لنز می گذاری. – با این قیافه ی کج و کوله من؟ – نه خیر. به سید توهین نکنا! – اوه اوه چه غیرتی! و نیشت را به طرز مسخره ای باز می کنی. به قدری که تمام دندان هایت پیدا می شود. – این جوری خوبه؟ می خندم و دستم را روی صورتت می گذارم. – اِاِاِ نکن دیگه! تو رو خدا یه لبخند خوشگل بزن. لبخند می زنی و دلم را می بری. – بفرما خانوم. – بگو سیب! – نه….نمیگم سیب. – باز اذیت کردی؟ – میگم… میگم. دوربین را تنظیم می کنم. – یک… دو… سه. بگو! – شهیییید. قلبم با ایده ات کنده و یادگاریمان ثبت می شود. ***    حسین آقا یک دستش را پشت دست دیگرش می زند و روی مبل مقابلت می نشیند. سرش را تکان می دهد و درحالی که پای چپش از استرس می لرزد، نگاهش را به من می دوزد. – بابا! تو قبول کردی؟ سکوت می کنم. لب می گزم و سرم را پایین می اندازم. – دخترم؛ ازت سؤال کردم! تو جداً قبول کردی؟ تو گلویت را صاف می کنی و در ادامه سؤال پدرت، از من می پرسی: ریحان! بگو که مشکلی نداری. دسته ای از موهای تیره رنگم که جلوی صورتم ریخته است را پشت گوشم می دهم و آهسته جواب می دهم: بله. حسین آقا دستش را در هوا تکان می دهد. – بله چیه بابا؟ واضح جواب بده دخترم. سرم را بالا می گیرم و در حالی که نگاهم را از نگاه پرنفوذ پدرت می دزدم، جواب می دهم: یعنی قبول کردم که علی بره. این حرف من آتشی بود به جان زهرا خانوم تا یک دفعه از جا بپرد و از لبه پنجره رو به حیاط بلند شود و وسط هال بیاید. – می بینی حسین آقا؟ عروسمون قبول کرده! رو می کند به سمت قبله و دست هایش را با حالی رنجیده بالا می آورد: ای خدا. 🌴💎📚💎🌴

#مدافع_عشق #قسمت24 بی اختیار نیم خیز می شوم به سمتت و به صورتت فوت می کنم. چند تار مو روی پیشانی ات تکان می خورد. می خندی و تو هم به سمت صورتم فوت می کنی. نفست را دوست دارم. خنده ات ناگهان محو می شود و غم به چهره ات می نشیند. – ریحانه… حلال کن منو! جا می خورم. عقب می روم و می پرسم: چی شد یهو!؟ همان طورکه با انگشتانت بازی می کنی، جواب می دهی: تو دلت پره. حقم داری. ولی تا وقتی که این تو… (دستت را روی سینه ات می گذاری. درست روی قلبت) این تو سنگینه… منم پام بسته است. اگر تو دلت رو خالی کنی، شک ندارم اول تو ثواب شهادت رو می بری. از بس که اذیت شدی. تبسم تلخی می کنم و دستم را روی زانوات می گذارم. – من خیلی وقته توی دلمو خالی کردم. خیلی وقته. نفست را با صدا بیرون می دهی. از لبه پنجره بلند می شوی و چند قدم به جلو و عقب برمی داری. آخر سر به سمت من رو می کنی و نزدیکم می شوی. با تعجب نگاهت می کنم. دستت را بالا می آوری و با سر انگشتانت موهای روی پیشانی ام را کمی کنار می زنی. خجالت می کشم و به پاهایت نگاه می کنم. لحن آرام صدایت دلم را می لرزاند. – چرا خجالت می کشی؟ چیزی نمی گویم. منی که تا چند وقت پیش به دنبال این بودم که ببوسمت حالا… خم می شوی سمت صورتم و به چشم هایم زل می زنی. با دو دستت دو طرف صورتم را می گیری و لب هایت را روی پیشانی ام می گذاری. آهسته و عمیق. شوکه، چند لحظه بی حرکت می ایستم و بعد دست هایم را روی دستانت می گذارم. صورتت را که عقب می بری دلم را می کشی. روی محاسنت از اشک برق می زند. با حالتی خاص التماس می کنی: حلال کن منو! ***    همان طور که لقمه ام را گاز می زنم و لی لی کنان سمت خانه تان می آیم، پدرت را از انتهای کوچه می بینم که با قدم های آرام می آید. در فکر فرو رفته. حتماً با خودش درگیر شده. جمله آخر من درگیرش کرده. چند قدم دیگر لی لی می کنم که صدایت را از پشت سرم می شنوم: آفرین! خانوم کوچولوی پنج ساله. خوب لی لی می کنیا! برمی گردم و ازخجالت فقط لبخند می زنم. – یه وقت نگی یکی می بینتتا وسط کوچه! و اخمی ساختگی می کنی. البته می دانم جداً دوست نداری رفتار سبک از من ببینی. از بس که غیرت داری. ولی خب در کوچه بلند و باریک شما که پرنده هم پر نمی زند چه کسی ممکن است مرا ببیند؟ با این حال چیزی جز یک ببخشید کوتاه نمی گویم. از موتور پیاده می شوی تا چند قدم باقی مانده را کنار من قدم بزنی. نگاهت به پدرت که می افتد می ایستی و آرام زمزمه می کنی: چقدر بابا زود داره میاد خونه! متعجب بهم نگاه می کنیم. دوباره راه میفتیم. به جلوی در که می رسیم منتظر می مانیم تا پدرت هم برسد. نگاهش جدی ولی غمگین است. مشخص است با دیدن ما به زور لبخند می زند و سلام می کند. – چرا نمی رید تو؟ هر دو با هم سلام می کنیم و من در جواب سؤال پدرت پیش دستی می کنم و می گویم: گفتیم اول بزرگتر بره داخل ما هم پشت سر شما. چیزی نمی گوید و کلید را در قفل می اندازد و در را باز می کند. فاطمه روی تخت حیاط لم داده و چیپس با ماست می خورد. حسین آقا بدون توجه به دخترش فقط سلامی می کند و داخل می رود.  می خندم و می گویم: سلام بچه! چرا کلاس نرفتی؟ – اولاً سلام. دوماً بچه خودتی. سوماً مریضم. حالم خوب نبود، نرفتم. تو می خندی و همان طور که موتورت را گوشه ای از حیاط می گذاری می گویی: آره. مشخصه داری می میری. و اشاره می کنی به چیپس و ماست. فاطمه اخم می کند و جواب می دهد: خب چیه مگه؟ حسودیت میشه که من این قدر خوب مریض میشم؟ تو باز می خندی ولی جواب نمی دهی. کفش هایت را در می آوری و داخل می روی. من هم روی تخت کنار فاطمه می نشینم و دستم را تا آرنج در پاکت چیپس فرو می برم که صدایش درمی آید: اوووییی …چی کار می کنی؟ – خسیس نباش دیگه. و یک مشت از محتویات پاکت را داخل دهانم می چپانم. – الهی نمیری ریحانه! نیم ساعته دارم می خورم. اندازه اینی که الآن کردی توی دهنت نخوردم. کاسه ماست را برمی دارم و کمی سر می کشم. پشت بندش سرم را تکان می دهم و می گویم: به به! این جوری باید بخوری. یاد بگیر. پشت چشمی برایم نازک می کند. پاکت را از جلوی دستم دور می کند. می خندم و بند کتونی ام را باز می کنم که تو به حیاط می آیی و با چهره ای جدی صدایم می کنی. – ریحانه!… بیا تو بابا کارمون داره. 🌴📚🌹📚🌴 💐شادے ارواح طیبہ شهدا صلوات💐 بامــــاهمـــراه باشــید.😊

#مدافع_عشق #قسمت25 با عجله کتونی هایم را گوشه ای پرت می کنم و به خانه می روم. در راهرو ایستاده ای که با دیدن من به آشپزخانه اشاره می کنی. پاورچین پاروچین به آشپزخانه می روم و تو هم پشت سرم می آیی. حسین آقا سرش پایین است و پشت میز ناهار خوری نشسته و سه فنجان چای ریخته. به هم نگاه می کنیم و بعد پشت میز می نشینیم. بدون اینکه سرش را بالا بگیرد شروع می کند. – علی…بابا! از دیشب تا صبح نخوابیدم. کلی فکر کردم… فنجان چایش را برمی دارید و داخلش با بغض فوت می کند. بغض مرد جنگی که خسته است. ادامه می دهد: برو بابا… برو پسرم. سرش را بیشتر پایین می اندازد و من افتادن اشکش در چای را می بینم. دلم می لرزد و قلبم تیر می کشد. خدایا…چقدر سخته! – علی؛ من وظیفه ام این بود که بزرگت کنم. مادرت تربیتت کنه. این جور قد بکشی. وظیفه ام بود برات یه زن خوب بگیرم. زندگیت رو سامون بدم. پسر…خیلی سخته خیلی! اگر خودم نرفته بودم، هیچ وقت نمی ذاشتم تو بری. البته تو خودت باید راهت رو انتخاب کنی. باعث افتخارمی پسرم. سرش را بالا می گیرد. ما هر دو انعکاس نور روی قطرات اشک، بین چین و چروک صورتش را می بینیم. یک دفعه خم می شوی و دستش را می بوسی. – چاکرتم به خدا. دستش را کنار می کشد و ادامه می دهد: ولی باید به خانواده زنت اطلاع بدی بعد بری. راضی کردن مادرت هم با من. بلند می شود و فنجانش را برمی دارد و می رود. هر دو می دانیم که غرور پدرت مانع می شود که بخواهد ما بیشتر شاهد گریه اش باشیم. او که می رود از جا می پری و از خوشحالی بلندم می کنی و بازوهایم را فشار می دهی. – دیدی؟ دیدی رفتنی شدم؟ رفتنی. این جمله را که می گویی دلم می ترکد. رفتنی شدی. به همین راحتی؟ ***    پدرت به مادرت گفت و تا چند روز خانه شده بود فقط و فقط صدای گریه های زهرا خانوم. بالاخره مادرت به سختی پذیرفت. قرار گذاشتیم به خانواده من تا روز رفتنت اطلاع ندهیم و همین هم شد. روز هفتاد و پنجم، موقع بستن ساکت خودم کنارت بودم. لباست را با چه ذوقی به تن می کردی، به دور مچ دستت پارچه سبز متبرک به حرم حضرت علی (ع) می بستی. من هم روی تخت نشسته بودم و نگاهت می کردم. تمام سعیم در این بود که یک وقت با اشک، مخالفتم را نشان ندهم. پس تمام مدت لبخند می زدم. ساکت را که بستی، در اتاقت را باز کردی که بروی، از جا بلند شدم و از روی میز سر بندت را برداشتم. – رزمنده؛ اینو جا گذاشتی. برگشتی و به دستم نگاه کردی. سمتت آمدم. پشت سرت ایستادم و به پیشانی ات بستم. بستن سربند که نه… با هر گره راه نفسم را بستم. آخر سر از همان پشت سرت پیشانی ام را روی کتفت گذاشتم و بغضم را رها کردم. برمی گردی و نگاهم می کنی. با پشت دست صورتم را لمس می کنی. – قرار بود این جوری کنی؟ لب هایم را روی هم فشار می دهم. – مراقب خودت باش. دست هایم را می گیری. – خدا مراقبه. خم می شوی و ساکت را برمی داری. – روسری و چادرت رو سرکن. متعجب نگاهت می کنم. – چرا؟ مگه نامحرم هست؟ – شما سرکن بعداً می فهمی. شانه بالا می اندازم و از روی صندلی میز تحریرت روسری ام را برمی دارم و روی سرم می اندازم و گره می زنم که می گویی: نه نه. اون مدلی ببند. نگاهت می کنم که با دست صورتت را قاب می کنی. – همونی که گرد می شه، لبنانی. می خندم. لبنانی می بندم و چادر رنگی ام را روی سرم می اندازم. سمتت می آیم با دست راستت چادرم را روی صورتم می کشی. – روبگیر. به خاطر من! نمی دانم چرا به حرفهایت گوش می دهم، درحالی که در اتاق هیچ کس نیست جز خودم و خودت! رو می گیرم و می پرسم: این جوری خوبه؟ – عالیه عروس خانوم. ذوق می کنم. – عروس؟ هنوز نشدم. – چرا نشدی؟ من دومادم، شما هم عروس منی دیگه. خیلی به حرفت دقت نمی کنم و فقط جمله ات را نوعی ابراز علاقه برداشت می کنم. از اتاق بیرون می روی و تأکید می کنی با چادر پشت سرت بیایم. می خواهم همه چیز هر طور که تو می خواهی باشد. از پله ها پایین می رویم. همه در راهرو جلوی در حیاط ایستاده اند و گریه می کنند. تنها کسی که بی خیال تمام عالم به نظر می رسد علی اصغر است که مات و مبهوت گوشه ای ایستاده. مادرت ظرف آب را دستش گرفته و حسین آقا کنارش ایستاده. فاطمه درست کنار در ایستاده و بغض کرده. زینب و همسرش هم آمده اند برای بدرقه. پدر و مادر من هم قراربود به فرودگاه بیایند. نگاهت را در جمع می چرخانی و لبخند می زنی. – خب صبر کنید که یه مهمون دیگه هم داریم. همه با چشم ازت می پرسند: کی؟ کی مهمونه؟ روی آخرین پله می نشینی و به ساعت مچی ات نگاه می کنی. زینب می پرسد: کی قراره بیاد داداش؟ #ادامه.دارد... 💐شادے ارواح طیبہ شهدا صلوات💐 بامــــاهمـــراه باشــید. 🌴📚🌼📚🌴

۲۵ عامل راحتی حساب در محشر 🎙#ابراهیم_افشاری

یا امام صادق علیه السلام آخریه‌روزشیعه‌برات‌حرم‌میسازه 🎙#حسین_طاهری #جدید #استودیویی #احساسی «لبیک یاحسین»

🌿بسم الله الرحمن الرحیم🌿 🌿🌸پویش همگانی و دسته جمعی خواندن دعای عظم البلاء برای سلامتی و فرج آقامون حجت بن الحسن العسکری(عج) را ان شاءالله با هم زمزمه می کنیم. 🌼🌿إِلَهِی عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطَاءُ وَ انْقَطَعَ الرَّجَاءُ وَ ضَاقَتِ الْأَرْضُ وَ مُنِعَتِ السَّمَاءُ وَ أَنْتَ الْمُسْتَعَانُ وَ إِلَیْکَ الْمُشْتَکَى وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِی الشِّدَّهِ وَ الرَّخَاءِ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ أُولِی الْأَمْرِ الَّذِینَ فَرَضْتَ عَلَیْنَا طَاعَتَهُمْ وَ عَرَّفْتَنَا بِذَلِکَ مَنْزِلَتَهُمْ فَفَرِّجْ عَنَّا بِحَقِّهِمْ فَرَجا عَاجِلا قَرِیبا کَلَمْحِ الْبَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ یَا مُحَمَّدُ یَا عَلِیُّ یَا عَلِیُّ یَا مُحَمَّدُ اکْفِیَانِی فَإِنَّکُمَا کَافِیَانِ وَ انْصُرَانِی فَإِنَّکُمَا نَاصِرَانِ یَا مَوْلانَا یَا صَاحِبَ الزَّمَانِ الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ أَدْرِکْنِی أَدْرِکْنِی أَدْرِکْنِی السَّاعَهَ السَّاعَهَ السَّاعَهَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَلَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِین ۞اللّهُمَّ اغفِر لِیَ الذُّنوبَ الَّتی تَحبِسُ الدُّعا۞ تعجیل در فرج مولایمان صلوات بخوان #دعای_فرج را دعا اثر دارد دعا کبوتر عشق است وبال و پر دارد بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا(س) از پس پرده غیبت نظر دارد...

‌🌷🕊 هر چه بیشتر به خاطرِ خدا صبر کنیم خدا بیشتر بِه خاطرِ ماعجله خواهد کرد و هر چه بیشتَر در سختی ها لبخند بزنیم، خُدا زودتر آسایش رابه ما میرساند. انگارخدا طاقت ندارد صَبرِ بنده‌‌ي خودَش راببیند وَدَر آخرت هَم هنگام ورود به بهشت اول ازصبرشان تقدیر میکند : سَلامٌ عَلَيْكُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ .. #استاد_پناهیان #التماس_دعا

✖️ چی شد که دیگه حرفِ #دین، توی گوش بچه‌هامون نمیره؟ ✖️ چی شد که میل به رعایت آداب و ظواهر #دینداری در فرزندان‌مون روز به روز ضعیف‌تر شد؟ ✖️ چی شد کار نوجوان‌هامون رسید به کف خیابون؟ کجا رو اشتباه رفتیم؟ #استاد_شجاعی🎤 ╭🌷🕊 ┅────────┅╮

🌷🕊 🎥 واکنش مشابه دو #دلبر به #فرزند_شهید!

🌷🕊 #عشق به #شهادت... #حاج_حسین_یکتا ╭🌷🕊 ┅────

🌷🕊 #یادت_باشه ڪه شهــدا‌همیشہ‌دستتو‌میگیـرن بہ‌شرط‌اینڪه صداشـون ڪنی #شهید_ابراهیم_هادی 🕊 #عاقبتمون_شهدایی ╭🌷🕊 ┅─────

📗#معرفی_کتاب📗 کتاب "آیه عصمت، مادر خلقت" تالیف حجت الاسلام حسین اسکندری شرحی بر اوصاف و سیره‌ی عملی حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله علیها) است . نویسنده در این کتاب سعی کرده با استفاده از آیات و روایات دسته بندی و نموداری متفاوت از حیات طیبه و سیره ی ریحانه النبی تنظیم و ارائه کند تا قطره ای گویا از زندگی کوتاه اما پربار آن حضرت به تصویر کشیده شود.

" محدثه"

📗#معرفی_کتاب📗 کتاب «فریاد مهتاب» به قلم شیوای استاد مهدی خدامیان آرانی شرح ۷۵ روز از زندگانی حضرت فاطمه (س) از وفات پیامبر اکرم تا شهادت ام ابیها است. فریاد مهتاب فریاد مظلومیت فاطمه سلام الله علیها است و شما می توانید از حوادثی که بعد از وفات پیامبر صلی الله علیه و آله رخ داده در قالب داستان باخبر شوید. این کتاب به صورت یک داستان دنبال می شود که توسط نویسنده روایت می شود. از ویژگی های برجسته نویسنده برخورداری از قلمی زیبا، دلنشین و داستانی درعین تسلط داشتن به منابع دینی و روایی است. اگر دنبال یک داستان مذهبی و تاریخی و در عین حال سوگنامه ای از مصائب حضرت زهرا سلام الله علیها هستید هرگز این کتاب را از دست ندهید!

کتاب #pdf فریاد مهتاب اثر دکتر مهدی خدامیان آرانی

📗#معرفی_کتاب📗 مجموعه کتاب چند جلدی «منِ دیگرِ ما» تلاش می کند با تکیه بر مبانی دینی، مهارت های تربیت فرزند در دنیای امروز را با قلمی ساده و روان به پدران و مادران آموزش دهد. این اثر، که از بهترین کتابهای تربیتی است به قلم جذاب و دلنشین محسن عباسی ولدی نوشته شده است، و تاکنون ۲۲ بار تجدید چاپ شده که با عناوین زیبا و جذابش، تقریبا اکثر دلمشغولی های والدین و مسائل پرکاربرد، روزمره و تازه تربیت فرزند را در بر می گیرد. در جلد دهم و در ادامهٔ موضوع روش‌های تربیت کریمانه، به بحث مهم استقلال که یکی از مصادیق گزاره‌های رفتاری است می پردازد. این کتاب به چرایی ضرورت استقلال دادن پرداخته و به این سوال نیز پاسخ داده است که چرا والدین به فرزندان استقلال نمی‌دهند. از محدودهٔ استقلال در کارها و تصمیمات سخن گفته شده و درباره بایدهای تفکری و مهارتی در مسیر استقلال دادن به فرزندان بحث و بررسی شده است.

📗کتاب صوتی #من_دیگر_ما جلد ۱۰ تربیت بچه های زلال و آزادی استقلال قسمت 7⃣ #پایان

*خطبه میان مردم و نکوهش آنان *توصیف یاران رسول الله (ص) *آمادگی و تشکیل سپاه برای جنگ مجدد با معاویه *خطبه برای انجام جهاد دوباره در صفین

*دوران شهادت *وعده شهادت رسول اکرم (ص) به امیرالمومنین (ع) * خبر از شهادت *ملاقات با پیامبر اکرم (ص) در رویا * شرح واقعه ضربت خوردن *فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَة *وصایای امیرالمومنین (ع) *لحظه شهادت.. ......پایان......

📗#معرفی_کتاب📗 مجموعه حاضر بر اساس چکیده ای از سری کتابهای چند جلدی نیمه پنهان ماه تولید شده است که به بیان زندگی نامه و خاطرات شهیدان دفاع مقدس از زبان همسرانشان می پردازد . این مجموعه شامل روایتی از ۷۴ شهید انقلاب و دفاع مقدس از زبان همسرانشان می باشد. از برجسته ترین شهدایی که در این مجموعه روایت شده اند میتوان به شهدای زیر اشاره کرد : شهید مصطفی چمران ،محمد ابراهیم همت ، مهدی زین الدین، حاج حسین خرازی، مهدی باکری، حسن باقری، عبدالحسین برونسی، حاج احمد متوسلیان ، احمد کشوری ، محمود کاوه ، محمد بروجردی ، عباس دوران ، عباس بابایی ، احمد کاظمی ، محمد جهان آرا ، نواب صفوی ، آیت الله بهشتی، علی اندرزگو و ...