آقای کریم دست پسرکم را گرفتم و راهی شدیم. در راه چندباری گفت:"مامان یکم بغلم کن خسته شدم" بار آخر دستم را به کمرم گرفتم و گفتم:" پسر قشنگم مگه به بابا قول نداد مراقب من و آجی تو راهش باشه؟" لب و لوچه اش آویزان شد اما چشمی گفت و روی سنگ فرش های پیاده رو لی لی کنان راهش را ادامه داد. خورشید انگار امروز سرلج افتاده و بی رحمانه می تابد گوشه ی پیاده رو  ایستادم وبا گوشه ی چادرکمی خودم را باد زدم. برگشت و پرسید:" مامان خوبی؟" لبخندی تحویلش دادم و گفتم:" نگران نباش گرمم شده الانا میرسیم" به ورودی صحن که رسیدیم پلاستیک شکلات هارا از دستم قاپید و بدو بدو به سمت دسته ای از مردان ایستاده ی گوشه صحن رفت. قد و بالای پسرم را نگاه کردم و گفتم:" سلام آقای کریم... یادتان هست که نذر کردم فرزنددار شوم و خودش هر سال در صحن تان شکلات پخش کند؟ این هم نذر امسال. کتابچه دعا را برداشتم و نجوا کردم: اَلسَّلامُ عَلیْكَ یا اَبَاالْقاسِمِ ابْنَ السِّبْطِ الْمُنْتَجَبِ الْمُجْتَبی اَلسَّلامُ عَلیْكَ یا مَنْ بِِزِیارَتِهِ ثَوابُ زِیارَة سَیِّدِ الشُّهَداءِ.... ✍🏻نرجس خرمی #طلبه_نوشت #وفات_حضرت_عبدالعظیم_حسنی ‌═══════❖═══════ @tollabolkarimeh