#به_روایت_دل‌های_جهادی
🖊روایت نهم (
روایت آخر)
خداحافظی و دل کندن، سخت است.
به خصوص اگر ناگهانی شود.
انگار که همهٔ جانت را ناگهان میگیرند و پس نمیدهند. نمیدانم حکمتش چه بود که خداحافظی‌مان از روستا و بچه‌ها یک روز جلو افتاد.
شبیه سکته‌ی وسط خنده. بچه ها وسط بازی و خوشی و خنده، زده بودند زیر گریه.
از قبل اردو به مربی‌ها سپرده بودم تا جایی که میتوانند پیش بچه ها گریه نکنند و حالا حتی خودم هم کم آورده بودم. سخت بود دل کندن از این چشم های معصوم و پاک، از این آرامش روستا و از اینهمه مهربانی.
بچه هارا بغل میکردیم و اشک هایشان را پاک میکردیم. شاید همینجا یکی از آن مراحل خودسازی بود. باید محکم می‌ایستادیم و صبوری میکردیم تا بچه هارا آرام کنیم. هرکدامشان با شیرینی خاص خودشان سعی داشتند بگویند که ما همیشه به یاد شما خواهیم بود.
یکی‌شان گفت خاله من از این به بعد هروقت یاد شما بیفتم قول میدم نمازمو اول وقت بخونم و حجابمو درست کنم.
در جواب محکم بغلش کردم. یا یکی دیگرشان که وسط گریه گفت خاله اگه این روستارو دوست دارین بیاین عروسی‌تون رو اینجا بگیرید؛ و من آن لحظه نمیدانستم چه واکنشی نشان دهم و اگر میخندیدم ناراحت میشد.
هر آمدنی یک رفتنی دارد. این را بچه‌های روستا بیشتر از ما بلد بودند. با بسته شدن در مینی بوس و راه افتادنش صدای گریه ها قاطی شد. حالا با خیال راحت میتوانستیم گریه کنیم. دلتنگی هنوز نرفته گلویمان را گرفته بود...
از پنجره بیرون را نگاه کردم. بچه ها با خنده و گریه به رسم هر روز و هرشب دنبالمان میدویدند.
به تمام این ده روز فکر کردم. به خنده‌ها و خستگی‌هایش. نمیدانم کدامش خالص بود و برای خدا، کدامش نه. اما زیباترینش تک‌تک خنده‌های بچه‌های روستا بود.
دلم میخواست این را هدیه کنم، به آنکه آمده و رفته بود. رفتنی ناگهانی...
تمام خنده های از ته دل بچه‌های روستا هدیه به
شهید محمدرضا احمدی (:💔
بسیج دانشجویی دانشگاه اصفهان
🆔
@uisb_ir
گروه جهادی حضرت فاطمه زهرا (س)
🆔
@uisb_jahadi
