دارد چه لذتی لب ما و ضریح تو

حالم بد است چنان که تنها علاج من

همه‌ی اون روزایی 

کنار تو بودمُ ...

سه تار:

تلخ است ته قصه ی دلدادگی اما 

در پی ات به خیابان دویدم

سایه ات را از پیاده رو جمع کردم 

یاد تو افتادم باز دوباره 

که می‌گفتی مال دوتامونه

گذشــت بر من و فرمـود: «آرزویـی کن» 

همیشه گلوله از سُرب نیست 

بی آنکه بفهمی

هر بار شعر نابی اگر بر دلی نشست

روبروی دریا ایستاده باشی

خفه ات کند.