چه خوش‌ است آن رفیقی که میانِ گفت‌وگوها

گاهی زندگی 

من از وقتی که عقلم را به دستان دلم دادم

صبحی که بگویم غزلی در خور چشمت

چون رشته‌ی گلدسته به گِرد همه خوبان

مستی تو 
افسانه‌ای غم افزا...

با من بمان و سایه‌ی مهر از سرم مگیر

شبیه شیشه ی عطری که باز مانده درش

اگه گل بودی از این باغ تورو می چیدمت

به دردی تازه، دردی کهنه را باید مداوا کرد

خنده ات می برد از سینه