ساخت اولین هتل فضایی با ظرفیت ۴۰۰ مهمان آیا همیشه رویای دیدن فضا را داشته‌اید؟ اغلب علاقه‌مندان به فضا تنها می‌توانند از طریق تجربیات گزارش شده توسط فضانوردان و عکس‌ها یا فیلم‌های ارائه شده به دست آژانس‌های فضایی، به لذت بردن از کهکشان‌ها فکر کنند، اما اکنون چیز جدیدی برای کسانی که آرزوی دیدار از کهکشان‌ها را دارند وجود دارد که باید منتظر آن باشند؛ Orbital Assembly Corporation (OAC) یک ابر شرکت فضایی قرار است ساخت اولین هتل جهان در فضا را در سال ۲۰۲۵ آغاز کند. این هتل شامل امکاناتی از قبیل رستوران و سالن سینماست و ظرفیت پذیرش دست کم ۴۰۰ مهمان را داشته و می‌تواند در اطراف مدار زمین به گردش درآید. این هتل که به طور رسمی ایستگاه ویجر (Voyager Station) نامیده می‌شود، به شکل یک دایره بزرگ بوده و جاذبه‌ای مشابه سطح ماه خواهد داشت. گرچه به نظر می‌رسد ویژگی‌های آن نسبت به هتل‌های زمینی متفاوت و منحصربه‌فرد باشد، اما در واقع قرار است شبیه به یک کشتی تفریحی باشد. از دیگر ویژگی این هتل وجود آب گرم است. داوطلبان این سفر فضایی باید کمی صبور باشند. این هتل حداقل تا سال ۲۰۲۷ افتتاح نخواهد شد، اما از ماژول‌هایی برخوردار است که به حلقه‌های بیرونی ایستگاه فضایی متصل شده‌اند. این هتل دارای ۲۴ واحد ماژول اختصاصی برای خدمه، هوا، نیرو، آب، سالن‌های ورزشی، آشپزخانه، رستوران و اقامتگاه اختصاصی برای مهمان‌هایی که قصد اقامت بیشتری دارند، است. به لطف ایستگاه ویجر، محققان و مسافران به طور یکسان می‌توانند از این مکان بهره‌مند شوند؛ شرکت‌های خصوصی، آژانس‌ها حتی ناسا می‌توانند ماژول‌هایی را خریداری کرده و برای خود ویلا بسازند یا از این امکان برای آموزش فضانوردان استفاده کنند. به گفته متخصصان این حوزه، این انقلاب صنعتی بعدی خواهد بود، این امر باعث نوآوری صنعت فضا، متفاوت با آنچه پیش از این بوده، خواهد شد. آن‌ها این فرصت را برای تحقیق درباره میزان نیاز بدن انسان به جاذبه برای از هم نپاشیدن، مغتنم می‌شمارند. تصاویری که در ادامه ارائه شده، مربوط به شبیه سازی این هتل است.

پایان حیات در کره زمین تا یک میلیارد سال آینده! دانشمندان از گذشته معتقد بودند که در حدود 5 میلیارد سال دیگر خورشید گسترش پیدا کرده و دنیا را به صورت کامل می‌بلعد اما به نظر می‌رسد زندگی روی زمین می‌تواند نقطه پایانی زودتری نیز داشته باشد. یک مطالعه جدید، نشان داده است در یک میلیارد سال دیگر، زمین، جو اکسیژن خود را به سرعت از دست خواهد داد که ممکن است پیامدهای مهمی در جستجوی حیات حتی در سایر سیارات داشته باشد. جوِ غنی از اکسیژن، یکی از ویژگی‌های تعیین‌کننده حیات در کره زمین است، چراکه این گاز حیاتی حدود 20 درصد هوا را تشکیل می‌دهد، این البته خبر خوبی برای انسان‌ها و حیواناتی است که این سیاره را خانه ابدی خود می‌دانند و ما گیاهانی در کره زمین داریم که به خاطر وجود این اکسیژن باید شکرگذار باشیم اما سوال اساسی اینجاست که جو غنی از اکسیژن را چه مدت می‌توان حفظ کرد؟ برای پاسخ به این پرسش محققان دانشگاه "جورجیا تک" و دانشگاه "توهو" تلاش کردند پایداری اکسیژن موجود در جو زمین را برای مدت طولانی‌تری بررسی کنند. محققان شبیه‌سازی‌هایی از سیستم‌های زمین از جمله آب و هوا، فرایندهای بیولوژیکی و زمین‌شناسی و حتی درخشش خورشید را انجام داده و نحوه تغییر سطح اکسیژن را در اثر جابه‌جایی بین هوا، آب و سنگ مشاهده کردند؛ دانشمندان در گذشته نیز برخی از این سیستم‌ها را شبیه‌سازی کرده بودند اما مدل‌های جدید، پیچیده‌تر از حد معمول و گذشته بودند. نتایج این تحقیقات و شبیه‌سازی‌ها نشان داد که جو اکسیژنه زمین به احتمال زیاد فقط یک میلیارد سال دیگر دوام خواهد داشت، این تیم تحقیقاتی معتقد است که در حدود 1.1 میلیارد سال دیگر، سطح اکسیژن زمین احتمالاً فقط به یک درصد از سطح جو موجود کاهش خواهد یافت؛ دانشمندان علت اصلی کاهش اکسیژن کره زمین به مرور زمان را "خورشید" می‌دانند چراکه با پیر شدن انتظار می‌رود که ستاره اصلی ما روشن‌تر و گرم‌تر شود و این امر باعث افزایش دمای سطح زمین و تجزیه دی‌اکسید کربن در جو می‌شود و این دو عامل باعث از بین رفتن گیاه‌ها و حیات می‌شوند و این سیاره را از منبع اصلی اکسیژن محروم می‌کنند. حیات در زمین در حدود 2.4 میلیارد سال پیش، زمانی که میکروب‌های فتوسنتزکننده و گیاهان شروع به گرفتن اکسیژن با مقادیر زیاد کردند شروع شده است و این زمینه را برای ظهور زندگیِ چند سلولی هموار کرد؛ طبق این تحقیقات می‌توان نتیجه گرفت که زندگی انسان‌ها در جهان طی یک میلیارد سال آینده از بین خواهد رفت و به همین دلیل است که امروز جستجو برای یافتن نشانه‌های از زندگی در سیارات دیگر توسط دانشمندان دنبال می‌شود و حتی این پیش‌بینی نیز دور از دسترس نیست که جو زمین بعد از 1 میلیارد سال دیگر به متان تبدیل شود! در واقع اکسیژن به طرز جدایی‌ناپذیری با زندگی روی کره زمین گره خورده است و مدتهاست که ستاره‌شناسان به دنبال اکسیژن و وجود حیات فرازمینی در سایر سیارات هستند.

دانشمندان به دنبال پرورش ماهی در ماه دانشمندان ادعا می‌کنند که فضانوردان می‌توانند با استفاده از تخم‌های منتقل شده از زمین و آبی که در سطح ماه قرار دارد، ماهی در ماه پرورش دهند. به عنوان بخشی از پروژه‌ "Lunar Hatch"، متخصصان در حال شبیه‌سازی تأثیر ارتعاشات ناشی از پرتاب موشک بر باروری تخم‌های ماهی هستند. محققان پس از انجام آزمایشات دریافتند که تخم‌های دو گونه ماهی به نام‌های "ماهی خاردار اروپایی" و "سایه‌ماهی"در برابر عوامل استرس‌زا زنده می‌مانند. تخم‌های ماهی را می‌توان به ماه منتقل کرد تا در آینده بتوان یک مجموعه پرورش ماهی برای کمک به تغذیه فضانوردان در ماه طی دو دهه آینده ایجاد کرد. پرورش ماهی و استفاده از آن در ماه، اسیدهای آمینه ضروری، اسیدهای چرب اشباع نشده امگا ۳ و ویتامین B۱۲ مورد نیاز بدن فضانوردان را تامین خواهد کرد. ناسا اعلام کرده که قصد دارد تا سال ۲۰۲۴ یک زن و مرد را به ماه بفرستد و این در حالی است که آژانس فضایی اروپا(ESA) قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ یک دهکده در ماه ایجاد کند. موسسه اقیانوس‌ شناسی "IFREMER" قصد دارد پیش از این ماموریت‌ها با کمک آکادمی ماریتایم کالیفرنیا یک نانو ماهواره حاوی تخم‌های بارور شده ماهی را مستقیماً به ایستگاه فضایی بین المللی(ISS) پرتاب کند. "سیریل پرزبیلا "(Cyrille Przybyla) از موسسه اقیانوس‌ شناسی(IFREMER) گفت: من ایده ارسال تخم ماهی(نه خود ماهی) را ارائه کردم، زیرا تخم و جنین بسیار قوی هستند. ناسا اکتبر گذشته تأیید کرد که در سطح روشن ماه آب وجود دارد. پرزبیلا معتقد است که یک مجموعه پرورش ماهی که از منابع آب ماه استفاده می‌کند می‌تواند به ساکنان دهکده ماه هنگام تهیه غذا کمک کند. تخم‌های ماهی در ابتدا روی زمین تخم ریزی می‌شوند و سپس به ماه منتقل می‌شوند و در صورت آسیب ندیدن و شرایط مناسب در آنجا به اولین ماهی در ماه تبدیل خواهند شد. اما رساندن تخم‌ها بدون هیچ گونه آسیب به ماه یکی از بزرگترین چالش‌ها است. علاوه بر آن ارتعاشات ناشی از پرتاب یک فضاپیما برای تخم‌های ماهی وضعیت غیرمعمولی است و ممکن است تأثیر منفی روی آنها داشته باشد. به همین منظور محققان برای آزمایشات خود دو گونه ماهی را انتخاب و تاثیر عوامل مختلف (از جمله اکسیژن مورد نیاز کم، خروجی کم دی اکسید کربن و زمان کوتاه تخم گذاری) را بر روی آنها آزمایش کردند. ماهی خاردار اروپایی و سایه ماهی در معرض تنش‌های مکانیکی قرار گرفتند. سپس تخم‌های تکان داده شده با یک گروه از تخم‌های تکان نخورده مقایسه شدند. پس از لرزش، ۹۵ درصد تخم‌های سایه ماهی تخم ریزی داشتند و این مقدار در گروه کنترل شده ۹۲ درصد بود. نتایج تخم ریزی تخم‌های ماهی خاردار اروپایی نیز تقریباً امیدوارکننده بود چرا که ۷۶ درصد آنها بعد این عملیات تخم ریزی کردند که این میزان در گروه کنترل شده ۸۲ درصد بود. این امکان وجود دارد که هر دو گونه ماهی برای مقاومت در برابر جریان‌های شدید، امواج و برخورد با سطوح سخت تکامل یافته باشند و تخم‌های آنها به طور طبیعی برای ارسال به فضا آماده باشند. پرزبیلا اعتراف کرد که قرار گرفتن در معرض تابش کیهانی در سفر به ماه می‌تواند آسیب فیزیولوژیکی ایجاد کند. با این وجود، قبلاً موادی برای کاهش این تأثیر بر سلول‌های انسانی و دی.ان.ای تولید شده است و ماهی‌ها نیز باید از استفاده از این مواد بهره مند شوند. آب همچنین می‌تواند اثرات ذرات باردار( خطرناکترین عنصر تابش کیهانی )را کاهش دهد. طبق گفته آژانس فضایی اروپا، فضانوردان احتمالاً در چند سال اول مأموریت های سفر به ماه در زیستگاه‌های متحرک تحت فشار زندگی خواهند کرد. یک پایگاه دائمی‌تر در نزدیکی دهانه شاکلتون ایجاد خواهد شد که پنل‌های خورشیدی می‌توانند انرژی را از آنجا تأمین کنند. این دهانه همچنین حاوی یخ است که می‌تواند برای تأمین آب یا هیدروژن و اکسیژن مورد نیاز برای تنفس و سوخت مورد استخراج قرار گیرد. "جان وارنر"(Jan Wörner)، مدیر کل آژانس فضایی اروپا سال گذشته گفت: هدف من ایجاد ایستگاه پایه دائمی در ماه است.

کشف بقایای قدیمی‌ترین دایناسور موجود در کره زمین دانشمندان فسیل‌هایی را کشف کردند که ممکن است قدیمی‌ترین عضو شناخته شده گروه دایناسورها باشد که به عنوان "تیتانوسورها" شناخته می‌شود؛ این موجودات شامل بزرگترین حیوانات خشکی در تاریخ زمین بوده‌اند. پایگاه خبری "CNN" در این باره نوشت محققان روز دوشنبه توضیح دادند که این فسیل‌ها گونه‌ای دایناسور به نام "Ninjatitan zapatai" هستند که 140 میلیون سال پیش در دوره کرتاسه زندگی می‌کردند؛ آنها "Ninjatitan" را به عنوان گروهی از دایناسورهای گیاهخوار گردن دراز که روی چهار پایه ستون مانند راه می‌روند ، شناسایی کردند. بقایای اسکلتی ناقص این دایناسور در بیابان "پاتاگونیان" آرژانتین، در جنوب شهر "نوکن" کشف شد؛ محققان گفتند که "نینجیتیتان‌ها" نشان دادند که تیتانوسورها نخستین گروه شناخته شده در زمین هستند. "پابلو گالینا" محقق ارشد این مطالعه و محقق "شورای ملی تحقیقات علمی و فنی" آرژانتین (CONICET) در این رابطه گفت: «این قدیمی‌ترین کشف شناخته شده است؛ نه تنها در آرژانتین بلکه در سراسر جهان.» محققان همچنین گفتند که وجود چنین تیتانوسوری در "پاتاگونیا" این ایده را تایید می‌کند که تیتانوسورها از نیمکره جنوبی منشأ گرفته‌اند؛ این یافته‌ها در مجله علمی "Ameghiniana" منتشر شد.

استفاده از پردازنده ۲۳ سال پیش اپل در مریخ‌نورد "پشتکار"! طبق اعلام ناسا، قلب مریخ‌نورد "پشتکار" میزبان پردازنده مرکزی رایانه اپل مدل "iMac G۳" است که با وجود گذشت ۲۳ سال از ساخت آن، هنوز هم قدرتمند است و مورد استفاده قرار می‌گیرد. وقتی کاوشگر "پشتکار" ناسا در تاریخ 30 بهمن 1399 خود را به سطح مریخ رساند، این کار را با کمک همان پردازنده‌ای انجام داد که نیروگاه اصلی رایانه "iMac G۳" ساخت شرکت اپل در سال 1377 بود. همین رایانه بود که در زمان معرفی باعث نجات تجارت شرکت اپل شد و جلوگیری از ورشکستگی آن شد و به آن کمک کرد تا به اپل امروزی تبدیل شود. اکنون اعلام شده است که جدیدترین مریخ نورد ناسا موسوم به "پشتکار"(Perseverance) دارای پردازنده مرکزی همان رایانه به نام "PowerPC ۷۵۰" است. گفتنی است که این پردازنده امسال حدود ۲۳ سال از عمر آن می‌گذرد. طبق استانداردهای مدرن امروزی، این پردازنده چیزی نیست که بتوان در مورد آن چیز زیادی نوشت. این پردازنده یک پردازنده تک هسته‌ای با تقریباً شش میلیون ترانزیستور و سرعت ۲۳۳ مگاهرتز است. این را با تراشه M۱ جدید اپل مقایسه کنید که دارای ۱۶ میلیارد ترانزیستور و حداکثر سرعت ۳.۲ گیگاهرتز است و از اینجا مشخص می‌شود که ما در مورد یک پردازنده بسیار متوسط صحبت می‌کنیم. اما سرعت، دلیل استفاده از آن توسط ناسا نیست، بلکه ناسا به دنبال استفاده از قطعات و فناوری‌هایی است که خود را کاملا ثابت کرده و قابل اعتماد باشند. به عنوان مثال، ناسا در سال ۲۰۰۶ کاوشگر "نیو هورایزنز"(New Horizons) خود را به پردازنده "مونگوس-وی"(Mongoose-V) مجهز کرد که یک نسخه مقاوم شده در برابر اشعه از پردازنده اصلی کنسول پلی استیشن موسوم به "MIPS R۳۰۰۰" است و هنگامی که شما یک مریخ نورد ۲.۴ میلیارد دلاری را به یک سفر یک طرفه به سیاره‌ای می‌فرستید که در فاصله ۳۸.۶ میلیون مایلی از زمین قرار دارد، به یک پردازنده مرکزی نیاز دارید که بیش از همه قابل اطمینان باشد و این دقیقاً همان چیزی است که پردازنده "PowerPC ۷۵۰" بارها و بارها نشان داده است. نسخه "RAD۷۵۰" از پردازنده "PowerPC ۷۵۰" که در قلب "استقامت" قرار گرفته است، به گونه‌ای مقاوم شده تا اشعه‌های قدرتمند و دمای بین منفی ۵۵ تا مثبت ۱۲۵ درجه سانتیگراد را تحمل کند. همچنین پردازنده "RAD۷۵۰" در حال حاضر تقریباً در قلب ۱۰۰ ماهواره در مدار زمین قرار دارد که همه آنها هنوز به خوبی کار می‌کنند.

میلیاردر ژاپنی همسفرانش به ماه را انتخاب می کند «یوساکو مائزاوا» میلیاردر ژاپنی تصمیم دارد ۸ فردی را بیابد که با شرکت اسپیس ایکس به عنوان نخستین مسافران تجاری به ماه سفر کنند. او ابتدا تصمیم داشت هنرمندان را برای این سفر یک هفته‌ای دعوت کند که در 1401 خورشیدی انجام خواهد شد. مائزاوا در این باره می‌گوید: این پروژه به افراد بیشتری از سراسر جهان اجازه می‌دهد تا به این سفر ملحق شوند. اگر خود را یک هنرمند می‌دانید، پس همینطور است. نخستین مرحله درخواست برای شرکت در این سفر از 24 اسفند آغاز می‌شود. این کارآفرین کل هزینه‌های سفر با موشک استارشیپ اسپیس ایکس را پرداخت خواهد کرد.

چگونه ماه را بکشیم؟ راهنمای اسکیس زدن از ماه اگر در رصد تازه‌کارید و عاشق ماه هستید، هیچ راهی بهتر از کشیدن عوارض ماه برای آشنایی بیشتر با آنها نیست. اسکیس زدن به شما کمک بزرگی می‌کند و ما در این متن به شما می‌گوییم تا چگونه از ماه اسکیس بزنید. تمام آنچه که نیاز دارید آسمانی صاف، یک تخته یا مقوا، کاغذ و… #ماه #رصد #اسکیس https://uastro.ir/edu/اسکیس-ماه/ اورانوس را با دوستانتان به اشتراک بگذارید @uastro

استارشیپ SN10 با موفقیت فرود آمد اما کمی بعد منفجر شد به گزارش اورانوس و به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، بامداد پنجشنبه، جدیدترین نسخه‌ آزمایشی فضاپیمای استارشیپ اسپیس ایکس پس از صعود به ارتفاع بالا در پرواز آزمایشی در تگزاس، برای نخستین‌بار فرود نرم را تجربه کرد؛ اما دقایقی بعد روی جایگاه فرود منفجر شد. این موشک که نسخه‌ای اولیه با نام SN10 بود، پیش… فیلم هیجان‌انگیز فرود و انفجار را در سایت ارورانوس مشاهده بفرمایید #اسپیس_ایکس #استارشیپ #SN10 https://uastro.ir/news/فرود-و-انفجار-استارشیپ-sn10/ اورانوس را با دوستانتان به اشتراک بگذارید @uastro

آب و مواد آلی برای اولین بار در یک سیارک مشاهده شد دانشمندان وجود آب و مواد آلی را در نمونه‌ی کوچکی از یک سیارک به نام ایتو واکا کشف کردند. این نمونه توسط هایابوسا-1 در سال 1389 از این سیارک بدست آمده است. به گزارش اورانوس و به نقل از ایسنا، دانشمندان به وجود آب و مواد آلی در نمونه‌ای کوچک از سیارک ایتوواکا که در… ادامه خبر را در سایت اورانوس مطالعه بفرمایید. #آب #مواد_آلی #ایتو_واکا #جاکسا #هایابوسا_2 #هایابوسا_1 https://uastro.ir/news/آب-و-مواد-آلی-در-سیارک-ایتو-واکا/ اورانوس را با دوستانتان به اشتراک بگذارید @uastro

کاوشگر پشتکار که 30 بهمن روی مریخ فرود آمده، برای نخستین بار روی سیاره حرکت کرد. این کاوشگر که به اندازه یک خودرو است به طور آزمایشی مسافت ۶.۵ متر را روی سیاره سرخ حرکت کرد. این عملیات حدود ۳۳ دقیقه طول کشید و طی آن پشتکار به سمت جلو رفت، به مکان اولیه بازگشت و به عقب حرکت کرد. سرعت کاوشگر ۰.۰۱۶ کیلومتر بر ساعت بود. آنایس ظریفیان یکی از مهندسان پروژه کاوشگر پشتکار در آزمایشگاه JPL ناسا در کالیفرنیا می‌گوید: نخستین عملیات حرکت ما به خوبی پیش رفت. کاوشگر عملکرد خوبی داشت و ما هیجان زده هستیم. همچنین دست اندر کاران این پروژه اعلام کردند محل فرود پشتکار در دهانه جزرو مریخ را به یاد یک نویسنده داستان‌های علمی تخیلی، «اکتاویا باتلر» نامگذاری می‌کنند. هرچند ابعاد پشتکار با کاوشگر کنجکاوی که در سال 1390 روی مریخ فرود آمد، اما اصلاحات انجام شده در سیستم حرکتی به آن کمک می‌کند مسافت طولانی‌تری را در هر بار طی کند. @uastro

یک سیارک به اندازه ۴ زمین فوتبال به سمت زمین حرکت می‌کند. عرض این صخره فضایی که ۹۹۹۴۲Apophis نام دارد، از برج ایفل بیشتر و ۳۴۰ متر است. این سیارک امروز از فاصله ۱۵۰ کیلومتری سطح زمین گذر می‌کند. چنین فاصله‌ای معادل ۴۴ برابر مسافت بین زمین و ماه است. @uastro البته ۹۹۹۴۲Apophis چند سال دیگر و ۱۳ آوریل ۲۰۲۹ میلادی از فاصله ۳۱ هزار و ۹۰۰ کیلومتری زمین گذر خواهد کرد. این نزدیک ترین فاصله گذر سیارکی به اندازه آپوفیس از کنار زمین است. می‌توان این گذر سیارک را با چشم غیر مسلح از غرب استرالیا و برای مدت کوتاهی رصد کرد. همچنین مسیر آتی این سیارک به اندازه‌ای به زمین نزدیک است که احتمال دارد با ماهواره‌های ارتباطی در مدار زمین برخورد کند.

اولین عکس تیان‌ون-1 چین از مریخ کاوشگر تیان‌ون-1 چین که در حال حاضر در مدار مریخ می‌گردد عکس های جدیدی از این سیاره در طول اولین ماه حضورش در مدار مریخ ثبت کرده است. به گزارش اورانوس و به نقل از ایسنا، این فضاپیمای بدون سرنشین که در مدار مریخ قرار دارد در طول ماه‌های آینده یک مریخ‌نورد را بر روی… #تیان_ون_1 #مریخ #چین https://uastro.ir/news/اولین-عکس-تیان‌ون-1-چین-از-مریخ/ اورانوس را با دوستانتان به اشتراک بگذارید @uastro

طبق فرضیه‌ای جدید، نوعی از هم‌جوشی هسته‌ای که در کوتوله‌های سفید اتفاق می‌افتد به انفجاری منجر می‌شود که شباهت زیادی به بمب‌های اتمی روی زمین دارد. @uastro کوتولهٔ سفید گونه‌ای از ستاره‌ها است و در حقیقت باقیمانده هسته ستاره است که چگالی زیادی دارد. جرم آن با خورشید قابل مقایسه است اما حجم آن مشابه زمین است. تحقیقات مربوط به این فرضیه به زودی منتشر می‌شود و نشان می‌دهد واکنش‌هایی شیمیایی نوع انفجارهای ستاره‌ای تولید می‌کنند که ابرنواختر گروه ۱a نام دارند. به اعتقاد مؤلفان این پژوهش مجموعه‌ای از انفجارهای هسته‌ای کوچک‌تر به این موارد منجر می‌شوند. طبق این پژوهش، مواد رادیواکتیو کریستالی به نام «دانه برف اورانیوم» ممکن است در کوتوله‌های سفید ظاهر شوند. اورانیوم هنگام زوال بی ثبات می‌شود و در نتیجه زنجیره‌ای از همجوشی های هسته‌ای اتفاق می‌افتند که مشابه انفجار بمب اتمی هستند. این بدان معنا است که بمب‌های هسته‌ای کوچک به ایجاد بمب‌های هسته‌ای بزرگ‌تر در تمام جهان منجر می‌شوند. یافته‌های این تحقیق برخلاف باورهای فعلی هستند که ابرنواختر نوع ۱A در نتیجه نزدیکی کوتوله سفید با ستاره همراه آن به وجود می‌آید. چارلز هوروویتز محقق ارشد پژوهش از دانشگاه ایندیانا آمریکا می‌گوید: مردم تصور می‌کنند کوتوله‌های سفید یک ستاره همراه دارند زیرا آنها نمی‌دانند یک ستاره بدون همراه چگونه منفجر می‌شود. هرچند این تحقیق منطقی به نظر می‌رسد اما مؤلفان آن هشدار می‌دهند مطالب ارائه شده فقط فرضیه هستند و هنوز اثبات نشده‌اند. آنها باید نشانه‌هایی از دانه برف اورانیوم را بیابند که به ایجاد انفجارها منجر می‌شود.

اخترشناسان سیاره‌ای با نام "Gliese 486" کشف کرده‌اند که شباهت بسیار زیادی با کره زمین دارد و فاصله آن از زمین 26 سال نوری فاصله دارد و به نظر می‌رسد این سیاره جو ابتدایی خود را حفظ کرده است و از منظومه شمسی نیز فاصله چندانی ندارد؛ در گذشته هزاران سیاره فراخورشیدی متشکل از گاز، یخ و سنگ کشف شده‌اند اما تعداد کمی از این سیاره‌ها با کره زمین و منظومه شمسی ما شباهت دارند. این سیاره سنگلاخی است و جرم آن حدوداً سه برابر زمین است که آن را به نوعی به ابرزمین تبدیل می‌کند اما آنقدر گرم است که شرایط کاملاً متفاوتی از شرایطی که به آن عادت کرده‌ایم، را رقم زده است؛ براساس یافته‌های دانشمندان، این سیاره فراخورشیدی یک هسته متشکل از فلزات و ترکیباتی مشابه با سیاره‌های زمین و زهره در منظومه شمسی است و قوه جاذبه سطح این سیاره 70 درصد قوی‌تر از جاذبه زمین است و این ابرزمین 30 درصد نیز بزرگتر از کره خاکی ما و هسته آن 2.8 برابر بزرگتر از کره زمین است. سیاره "Gliese 486" در طی یک و نیم روز، فاصله 2.5 میلیون کیلومتری را به دور خورشید می‌چرخد و چرخش آن به دور محور خودش نیز همان زمان را خواهد برد؛ تعدادی از دانشمندان معتقدند با این اوصاف سیاره "Gliese 486" احتمالاً شبیه سیاره زهره است و یک سطح گرم و خشک با امواج گدازه‌های آتشین دارد. این سیاره آنقدر به خورشید نزدیک است که یک سال آنجا فقط 1.5 روز طول می‌کشد! گرچه این ستاره خنک‌تر از خورشید است اما این سیاره فقط 2.3 میلیون کیلومتر دورتر می‌چرخد و به این معناست که یک طرف این سیاره همیشه رو به خورشید است و این باعث می‌شود درجه حرارت آن به دمای 700 کلوین باشد.

شهاب‌سنگی که در روز ۲۸ فوریه آسمان انگلستان و شمال اروپا را روشن کرد نوع بسیار نادری از شهاب‌سنگ‌ها بود. قطعاتی از این شهاب سنگ که در مسیر ورودی خانه‌ای در کاستولدز(Cotswolds) افتاده می‌تواند به حل سوالاتی در مورد تاریخچه منظومه‌ی شمسی و حیات روی زمین کمک کند. دانشمندان این قطعه شهاب‌سنگ ۳۰۰ گرمی را در شهر کوچک گلاسترشر(Gloucestershire) پیدا کردند و می‌گویند که یک کندریت کربن‌دار است این ماده اولین و دست نخورده‌ترین ماده‌ی موجود در منظومه‌ی شمسی است و دارای مواد آلی و آمینواسید است موادی که حیات را تشکیل می‌دهند. موزه تاریخ طبیعی لندن اعلام کرده که این قطعه سنگ در شرایط خوبی قرار دارد و بلافاصله پس از برخورد شهاب‌سنگ بازیابی شده و از نظر کیفیت و کمیت قابل مقایسه با نمونه سنگ‌هایی است که از ماموریت‌های فضایی به زمین آمده‌اند. ریچارد گرینوود(Richard Greenwood) محقق علوم سیارات در دانشگاه "اپن"(Open) که اولین دانشمندی است که این شهاب‌سنگ را تشخیص داد در بیانیه‌ای از سمت موزه گفت: وقتی آن را دیدم شوکه شدم و بلافاصله فهمیدم که این یک شهاب‌سنگ نادر است و اتفاقی کاملا منحصر به فرد روی داده است. موزه اعلام کرده که حدود ۶۵ هزار شهاب‌سنگ شناخته شده در زمین وجود دارد که تنها ۱۲۰۶ مورد از آن‌ها هنگام افتادن مشاهده شده‌اند و از این تعداد تنها ۵۱ مورد کندریت کربن‌دار هستند. این آذرگوی توسط هزاران نفر در انگلستان و شمال اروپا دیده شد و تصاویر آن توسط دوربین‌ خانه‌ها و سایر دوربین‌ها ضبط شد. شهاب سنگ اصلی پیش از آن که به جو زمین برخورد کند با سرعتی حدود ۱۴ کیلومتر در ثانیه در حال حرکت بود.

سرانجام بخشی از آن به شهر وینچکم(Winchcombe) برخورد کرد بخش‌های دیگر نیز از مناطق محلی جمع‌آوری شدند. تصاویر ثبت شده از این شهاب‌سنگ توسط مردم و مجموعه دوربین‌های مخصوص انگلستان کمک کرد تا مکان دقیق آن در منظومه‌ی شمسی مشخص شود. اشلی کینگ(Ashley King) از دپارتمان علوم زمین در موزه می‌گوید: تقریبا تمام شهاب‌سنگ‌هایی که به سمت ما می‌آیند می‌توانند به ما در فهمیدن نحوه‌ی شکل‌گیری زمین کمک کنند. این که جزو اولین نفراتی هستم که این شهاب‌سنگ را دیده و مطالعه می‌کند آن هم بلافاصله پس از برخوردش به زمین، رویایی است که به واقعیت تبدیل شده است. طبق گفته‌های موزه: شهاب‌سنگ‌ها از هر سنگی در زمین قدیمی‌تر هستند آن‌ها برای هزاران سال در فضا سفر می‌کنند تا در نهایت توسط خورشید یا گاهی زمین به دام بیفتند. آن‌ها هنگام ورود به جو و پیش از برخورد به زمین نوری ایجاد می‌کنند. این شهاب‌سنگ مشابه نمونه‌ای است که توسط ماموریت هایابوسا ۲(Hayabusa2) ژاپن به زمین آورده شده است که طبق گفته‌ای آژانس فضایی ژاپن قطعه‌ای ۵.۴ گرمی از سیارک ریوگو(Ryugu) بود. قطعات دیگری از این شهاب‌سنگ ممکن است به صورت سنگ‌های سیاه، سنگ ریزه و یا حتی غبار یافت شود.

بهترین زمان و مکان و تشگیل حیات در کهکشان راه شیری مشخص شد به نظر می‌رسد تشکیل حیات و بقای آن در زمین از اقبال خوش ما بوده است. بر طبق بررسی‌های جدید تاریخچه‌ی کهکشان راه‌ شیری، بهترین زمان و مکان برای تشکیل حیات اکنون و اینجا نیست بلکه شش میلیارد سال پیش در حاشیه کهکشان راه شیری بوده است. تصویری تخیلی از راه شیری به گزارش اورانوس… #حیات #راه_شیری https://uastro.ir/news/بهترین-مکان-و-زمان-تشکیل-حیات/ اورانوس را با دوستانتان به اشتراک بگذارید @uastro

شاید دنباله‌دارها منشا کربن زمین باشند پژوهشگران ناسا در حال بررسی دنباله‌دارها هستند که احتمالا هنگام شکل‌گیری منظومه شمسی، منشا کربن زمین بوده‌اند. به گزارش اورانوس و به نقل از ایسنا، تلسکوپ پرنده ناسا تنها چند ماه پس از تایید وجود آب در سطوح آفتاب‌گیر ماه، به کشف بزرگ دیگری دست یافت. جدیدترین یافته تلسکوپ سوفیا، مربوط به بقایای دنباله‌داری یخی… #دنباله_دار #کربن #سوفیا https://uastro.ir/news/دنباله‌دارها-منشا-کربن-زمین/ اورانوس را با دوستانتان به اشتراک بگذارید @uastro

اعلام همکاری مشترک چین و روسیه برای ساخت پایگاه فضایی ماه چین و روسیه تصمیم دارند با همکاری یکدیگر مجموعه ای از واحدهای تحقیقاتی آزمایشی مشترک روی سطح ماه یا در مدار به عنوان پایگاه فضایی ماه بسازند. به گزارش اورانوس و به نقل از خبرگزاری مهر، روسیه و چین تصمیم دارند با همکاری یکدیگر پایگاه فضایی مشترک روی ماه بسازند. این درحالی است که مسکو… #چین #روسیه #روسکاسموس #ماه #لونا_25 #پایگاه_فضایی_ماه https://uastro.ir/news/اعلام-همکاری-مشترک-چین-و-روسیه-برای-ساخ/ اورانوس را با دوستانتان به اشتراک بگذارید @uastro

سیاره غول‌پیکر و داغی حول ستاره نسر واقع کشف شد محققان دانشگاه کلرادو در مطالعه اخیرشان در حالیکه به بررسی ستاره جوان نسر واقع یا آلفا-شلیاق می‌پرداختند، دریافتند که سیاره‌ای غول پیکر و داغ در حال گردش به دور این ستاره است. ستاره نسر واقع که پنجمین ستاره درخشان آسمان شب است. به گزارش اورانوس و به نقل از ایسنا، نسر واقع به عنوان یکی… #نسر_واقع #نپتون_داغ https://uastro.ir/news/سیاره-غول-نسر-واقع/ اورانوس را با دوستانتان به اشتراک بگذارید @uastro