هر آدمی اخلاق منحصر به فرد خودش رو داره، زیبایی شخصیسازی شده خودش رو داره این جالب نیست؟ خدا واسه تک تکشون وقت جداگونه گذاشته. مثلا واسه انتخاب دقیق مکان خال کلی وقت گذاشته. دقیقا همون خالی که روی گردنت و روی گونته حالا تو هی قدر این عشق و ندون و برو برشدار.
من منظورم از هدف نگاری چیه؟ اینه که تو تمام اونچه رو می خوای رو بنویسی، تمام اونچه در این چند سال زندگی دنیایی میخوای رو بنویسی و بر اساس اون برنامه بچینی. تخمین بزنی چند سال طول میکشه تا برسی به فلانچی؟ و براش زحمت بکشی. نه زحمت الکی، نه. براش خسته بشی. براش حرف بشنوی و براش بشکنی. تا برسی بهش. وقتی یه نقشه راه داشته باشی، میدونی وقتت چقدر ارزشمنده و بیخودی هدر نمیدی. وقتت و درست استفاده میکنی.
هدایت شده از مکروبه !
کاش هنر شاد زندگی کردن رو تو وجودمون پرورش بدیم. کاش لکههای کوچولوی ریخته شده از جوهر غم رو اونقدری باهاشون ور نریم که تبدیل به یه سیاهیِ بزرگ و زشت شن و سایه بندازن رو سر زندگیهامون. حملِ این همه سیاهی و کینه و دل گرفتگی از حرفای دیگران برای شونههایِ نحیف و نزار ما فقط سنگین شدن رو به دنبال داره.
بیاین یاد بگیریم دنبال هر حرفی نریم، نخ کلاف دلخوری از دیگران رو اونقدری کشیم که باهاش لباس کینه بدوزیم. بیاین دور بندازیم همه دلخوری هامون رو.
بیاین سبکبار زندگی کنیم. سبک و مثبت و شاد.
به قول امام علی و اندوه دنیا را از سر بیرون کن، چون یقین به جدایی و دگرگونیِ حالات آن داری.