من فهمیدم، باید برم جایی زندگی کنم که همیشه برف داره. اینجوری همیشه خوش‌حالم‌.

میگه که: چشمان ما در جلو قرار گرفته اند، چون مهمتر از نگاه به پشت سر، نگاه به جلو.

من جایی جز شمال بخوام زندگی کنم، قافیه رو باخت دادم.

گویش؟ صد از صد لهجه؟ صد از صد نشاط؟ هزار از صد اصالت؟ هزار از صد زیبایی؟ صد از صد خا من از زندگی باز مگه چی میخوام؟

به‌نظرم اون کسی که مدعیه شکست ناپذیره و دیگه هیچ‌چیز نمی‌تونه اون رو زمین بزنه، بیش‌تر تو خطر زمین خوردن قرار داره. چون باورم اینه آدما همیشه مشت بعدی رو از جایی می‌خورن که انتظارشو ندارن. در واقع اگر بی‌تفاوتی هم معنادار باشه نسبت به زمین خوردنه‌ست، نه زمین نخوردن. یعنی طرف این‌قدر زمین خورده که انگاری این اتفاق براش عادی شده. درد می‌کشه ولی باز پا می‌شه لباساشو می‌تکونه و ادامه می‌ده. نه که بازنده باشه، فقط دیگه هیچ ابایی از زمین خوردن نداره.

یک‌چیزی در مورد برنامه‌نویسی بهتون بگم و برم: "برنامه‌نویسی یک آدم پررو و پوست‌کلفت می‌خواد. اینطور نیست چون کلیات رو بلدین پس همه‌چی هلو تو گلو قراره حل بشه، نه، گاهی چنان به چالش می‌خورین که اصلا کل توانایی‌هاتون زیر سوال می‌ره. جوری که حس کنید شاید شما احمق و خنگید که نمی‌تونید این مشکل رو حل کنید. حتی شاید این وهم بهتون دست بده که شاید شما اصلا به درد این مسیر نمی‌خورید. این‌جور مسائل عادیه. برای هممون پیش میاد‌. پس آگاه باشید که قراره کلی از این چالشا حتی بدترش براتون رقم بخوره. چاره‌ی کارم فقط جستجو توی گوگل هست و بس."

دو دسته از آدما، همیشه باخت میدن؛ آدمایی که به حرف هیچکس گوش نمیدن و آدمایی که به حرف همه گوش میدن!

دلم دوباره بیتِ سرخ‌آبی شده رو میخواد.