📜
#دلنوشته
2⃣ شماره دو
بسم الله...
در هیاهوی دنیای وانفسا، گوشه نشینی مساوی با عقب ماندن از قافله است؛ اگر همراه حرکت جامعه نشوی، عقب میمانی، محزون و سرشکسته میشوی...
اما در مرام ما، گوشه نشینی، آن هم در خانه خدا، عین سبقت از دنیای وانفسا به وادی حقیقت خویشتن است، وادی فطرت الله که هرچه در هیاهو هست را پشت سر می‌گذارد و با ندای «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ» به جایگاهی که به آن تعلق دارد باز میگردد...
آن هنگام که معتکف در مسیر الهی شدن گام برمیدارد، با تنفس در فضای خانۀ دوست، رنگ و بوی او را میگیرد و صبغه الله روح او را در بر می گیرد و چه رنگی از رنگ خدایی بهتر، «صِبْغَةَ اللَّهِ ۖ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً»...
انس انسان با جایگاه و رنگ الهی، او را به جایی می رساند که به جز خدا نبیند؛ آری انسان به وادی «هُوَ مَعَكُمْ أَیْنَ مَا كُنتُمْ» وارد میشود و این وادی اوج سلوک او در اعتکاف است. اعتکاف در این وادی دیگر گوشه نشینی نیست، بلکه ایام اللهی است که نشانه ای است برای هر انسان صبور شاکر؛ «إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَأٓيَٰتٖ لِّكُلِّ صَبَّارٖ شَكُورٖ».
آری این سه روز، فرصتی برای خودشناسی، خداشناسی و تنها خدا را دیدن در زندگی است؛ اگر این فرصت را دریافتیم، همین گوشۀ مسجد میشود مرکز دنیا! اگر انسان خدایی شد، عالمی به دور او می چرخد و همدل با وی ذاکر میشود. آن هنگام است که هرکس یاد حق در دلش نباشد، محزون و سرشکسته میشود و خود را در وادی «وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا» می یابد...
آری، گمشدۀ انسان، در درون اوست! قلبی که اگر متصل به رب العالمین گردد، در صراط مستقیمش هدایت میشود؛ اعتکاف بهترین فرصت برای این اتصال است، شاید هم تنها فرصت...
فرصت ها هم مانند ابرها می‌گذرند، قدر بدانیم و قلب خشکیده خود را در معرض بارش رحمت الهی قرار دهیم؛ بارشی که بذر محبت را بارور میکند و میوه اش، وصل است؛ اعتکاف هم بهانه ای برای این وصل است...
سید مصطفی موسوی- خادم اعتکاف رمضانیه بهانه وصل
#اعتکاف_رمضانیه #بهانه_وصل
📢
@wasl_ir
