eitaa logo
شبهات دانشجو
2.2هزار دنبال‌کننده
969 عکس
703 ویدیو
17 فایل
صفحه ای رسمی پاسخ ناب به شبهات دانشجویی 👌 جهت ارائه انتقادات ،پیشنهادات و راه ارتباطی با مدیریت کانال ↘️↘️ @Ali_akbarzade_313
مشاهده در ایتا
دانلود
جواب کامل شبهه↘️↘️ توجه به نکاتی می‌تواند ما را در دست‌یابی به جواب یاری رساند. الف) در روایات، زیارت‌نامه‌ها، صلوات بر حجج طاهره(ع)، دعای توسل به ائمه(ع) از امام زین العابدین با نام علی بن الحسین یاد شده است مثلا: السلام علی علیّ بن الحسین(زیارت امام حسین در روز عرفه)؛ اللهم صلّ علی علیّ بن الحسین (صلوات بر حجج طاهره)؛ السلام علیک یا مولای یا ابا محمد علی بن الحسین(زیارت جامعه)؛ یا اباالحسن یا علی بن الحسین(دعای توسل به ائمه). ب) در زیارت‌نامه‌ها و رجزنامه‌ای که از حضرت علی اکبر برجای است از آن‌حضرت این‌گونه یاد شده است: «السلام علی علیّ بن الحسین الشهید(زیارت وارث) السلام علی علیّ بن الحسین الشهید(زیارت عاشورای غیر معروفه)؛ السلام علیک یابن الحسین الشهید(زیارت مطلقه‌ی امام حسین)[1] و در رجزنامۀ آن‌حضرت آمده است: «انا علیّ بن الحسین بن علی نحن و بیت الله اولی بالنبی»[2] ج) اگرچه "علی بن الحسین" در زیارت‌نامه‌ها، توسلات، صلوات، رجزنامه و روایات، نام مشترکی برای امام زین العابدین و علی اکبر(ع) است، امّا به دلایل زیر مراد از علی بن الحسین در زیارت عاشورا، علی اکبر است: از امام محمد باقر(ع) روایت شده است: کسانی که در روز دهم محرم در سرزمین کربلا هستند، و کسانی که در آن‌روز مقدور نیست در سرزمین کربلا باشند، در صحرا یا بالای منزل، با اشاره به سرزمین کربلا، زیارت عاشورا را بخوانند.[3] همان‌گونه که ملاحظه شد، در زیارت عاشورای غیر معروفه و زیارت وارث و زیارت مطلقه‌ی امام حسین(عپس از علی بن الحسین لقب شهید آمده است، و این لقب برای زین العابدین(ع) در زیارت‌نامه‌ها و توسّلات و ....... نیامده است. این زیارت اختصاص به کشتگان دارد؛ لذا کسی احتمال نداده است که على بن الحسین مذکور در این زیارت، امام سجاد(ع) باشد و قرینۀ بر این مدعا عبارت جابر بن عبد اللّه در زیارت اربعین است که در خطاب به اصحاب گفته است: «السلام على الارواح المنیخة بقبر أبی عبد اللّه».[4] لذا با این سه دلیل👆 می‌توان اطمینان حاصل کرد که مراد از علی بن الحسین، همان "علی اکبر" شهید در کربلا باشد. منابع : [1]. برای آگاهی از زیارت‌نامه‌ها، نک: مفاتیح الجنان. [2]. شیخ صدوق، امالی، ص 162، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، 1400ق. [3]. نک: شیخ طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج 2، ص 772، بیروت، مؤسسة فقه الشیعة، چاپ اول، 1411ق. [4]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 98، ص 330، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.
🔸بازدید سرپرست دانشگاه فرهنگیان کشور از پردیس شهید رجایی ارومیه🔸 🔺این بازدید در تاریخ ‌ ۱۴۰۲/۵/۱۹ ‌ ‌با حضور آقای دکتر غیاثی ندوشن سرپرست دانشگاه فرهنگیان کشور ، آقای دکتر قاسمی مسئول حراست دانشگاه فرهنگیان کشور و جناب حجت الاسلام دکتر اصغری مسئول مدیریت امور پردیس های استان آذربایجان غربی صورت گرفت. 🔺در این بازدید در مورد مشکلات پردیس اعم از کمبود فضای خوابگاه، فرسودگی ساختمان سرای دانشجویی، تسریع ساخت سالن آموزشی و مشکلات عام دانشگاه فرهنگیان صحبت شد و آقای دکتر غیاثی قول پیگیری دادند. ______________________________________ 🔰 بسیج دانشجویی دانشگاه فرهنگیان استان آذربایجان غربی 🆔‌‌ @cfu_basij_wa
💎امام صادق علیه السلام: سه گروه نزد خدا شکایت می برند: 1️⃣ مسجد ویرانی که مردم در آن نماز نخوانند 2️⃣ عالمی که بین جاهلان تنها بماند 3️⃣ قرآن رها شده و غبار گرفته ای که خوانده نمیشود. 📗اصول کافی،جلد۲ ،صفحه ۱۱۸ ----------------------- شبهات دانشجویی↙️ 🆔 @x_shobhe313
9.66M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
ببینید چادری‌های پردیس بعد از شنیدن حرفهای چه کردن👏😁 📌 دسته امربه‌معروفی شهرپردیس پارک امام رضا(ع) امثال این هنوز زنان عفیف و غیور ایرانی 💪بخصوص چادری‌ها رو خوب نشناختن☺️ 📣 شبهات دانشجویی ╭ l✍️ 🇮🇷 بامن‌بيا ╰┈➤@x_shobhe313 عاشقان حجاب و خوش غیرت ها 😍 حمایتم کنیدو عضو بشین ممنون
جواب کامل شبهه ↘️↘️ مرقد مطهر امام حسین در طول تاریخ به طور گسترده تخریب و تعمیر شده که به صورت کوتاه گزارش می‌شود:👇👇 1ـ زمان حاکمیت عبدالله سفاح از تشویق امام صادق به زیارت امام حسین و کیفیت زیارت آن حضرت استفاده می‌شود که قبر امام در آن زمان دارای بنا و ساختمان بود. این بنا در دوران امویان توسط دوستداران اهل بیت (ع) تأسیس شده بود، یا در سال‌های آغازین حکومت عباسیان بنیان گردیده بود. در حاکمیت عبدالله سفاح، نخستین خلیفة عباسی، زیارت مرقد و بارگاه حضرت رونق گرفت و عباسیان نیز از این گزینه به عنوان برترین ابزار در تضعیف امویان سود می‌جستند.(1) 2ـ تخریب در عصر هارون موقعیت مناسبی که مرقد امام در روزگار نخست حکومت عباسیان به دست آورده بود، پس از تثبیت حاکمیت آنان تغییر کرد و شیوه آنان در برخورد با علویان دگرگون گشت. بنا به برخی از گزارش های تاریخی هارون در دوران حکومتش (170 193ق) گاهی خادمان حرم امام حسین(ع) را فرا می خواند واز آنان بازجویی می کرد(2) و زائران مرقد امام حسین(ع)، به دستور وی در تنگنا قرار می گرفتند! به دستور او درخت سدری که بر مرقد سایه افکنده بود، از ریشه کنده شد،(3) بنای قبر تخریب گردید و زمین آن شخم زده شد.(4) 3ـ بازسازی مرقد در روزگار مأمون با روی کار آمدن مأمون سیاست تغییر کرد و در دوره حاکمیتش (198 218) به جهت ابراز علاقه ظاهری وی به علویان ، دوستداران اهل بیت(ع) بر مرقد امام بنایی را احداث کردند.(5) 4_تخریب مرقد در دوران متوکل متوکل -که از سال 236 247ق. حکومت را در دست گرفت - به دلیل کینه‌ای که با حضرت امیر(ع) و خاندانش داشت، مرقد مطهر امام حسین (ع) را موردحمله قرار داد. وی گروهی از مأموران خود را گرداگرد مرقد و راه‌های منتهی به آن گماشت و زائران را از زیارت قبر مطهر بازداشت و اعلام کرد: هر که را پس از سه روز در کربلا بیابیم به مسلخ خواهیم برد.(6) آن‌گاه به دستور وی قبر و خانه‌های اطراف آن را ویران کردند و زمین آن را شخم زدند و آب بر آن جاری کردند که آب در اطراف مرقد شریف به گردش درآمد و قبر را فرانگرفت.(7) لیکن چندی نگذشت که به دست پسرش منتصر به قتل رسید.(8) 5ـ بازسازی در عصر منتصر چون منتصر عباسی به خلافت رسید. در حاکمیت شش ماهة خود(247 248ق) و در دوران زمام‌داری‌اش قبر امام را بازسازی کرد و عمارتی بر آن نهاد. از آن پس قبر سیدالشهدا(ع) رو به آبادانی رفت. 6ـ مرقد در عصر علویان طبرستان عمارتی که منتصر بر مرقد امام بنا کرده بود، در گستره سالیان دراز رو به ویرانی نهاد و سقف آن به سال 273ق. فروریخت.(9) «حسن بن زید علوی» حاکم طبرستان و دیلم (250 271 ق.)بنای مسجدی را کنار حرم آغاز کرد. 7ـ بازسازی در دوران عضدالدوله دوران آل‌بویه (322 ـ‌448ق) به دلیل قدرت فراگیر و گرایش شیعی آنان، دوران حرمت‌گذاری ‌و‌بازسازی اماکن مقدسه بود.(10) 8ـ مرقد و توسعه توسط ابن شاهین عمران بن شاهین که یکی از امرای بطایح بود (359 399ق) اولین بارمسجد و رواق پشت قبر مطهر که به نام وی معروف است را به بارگاه حسین ملحق کرد. 9ـ بازسازی حسن بن فضل وزیر آل بویه در سال 407ق. حرم در پی غفلت خادمان و سقوط دو شمع بزرگ، آتش گرفت که حسن بن فضل رامهرمزی وزیر دولت آل‌بویه، حرم مطهر را بازسازی کرد. 10ـ مرقد در حاکمیت سلجوقیان در نیمة دوم قرن پنجم که سلجوقیان حاکمیت پیدا کردند، با مرقد مطهر و زیارت آن، برخورد شایسته‌ای داشته و حرم را مرمت نمودند. 11ـ بازسازی مرقد در دوره ایلخانی در دوران حکومت ایلخانی آغازگر بازسازی، سلطان اویس ایلخانی (757 776ق) بود و تکمیل آن را پسرش سلطان حسین (776 784ق) بر عهده داشت که به سال 786 پایان یافت. سلطان حسین، ایوان معروف به ایوان طلا را نیز بنیان نهاد.(11) 12ـ بازسازی و تخریب در قرن‌های اخیر در سال 1135 همسر نادرشاه مبلغ زیادی برای نوسازی مرقد هزینه کرد و در سال 1232 فتحعلی‌شاه قاجار، قبه شریف را طلاکاری نمود. -------------------------- منابع: 1. ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص 232 و 253. 2. تاریخ طبری، ج 5، ص 21. 4و5«طوسی، الامالی، ص 325، شماره 651». 3ـ تسلیة المجالس، ج 2، ص 473؛ مدینة الحسین، ص 82. 4.تاریخ طبری، ج 5 ص 321 5ـ ابن عدی، تاریخ مختصر الدول، ص 142؛ البدایة و النهایة، ج 10، ص 347. به گزارش شیخ طوسی در الامالی (ص 329، شماره 567، ص 325 و شماره 652؛ 6ـ طوسی، الامالی، ص 328 329؛ مقاتل الطالبیین، ص 395؛‌ بحار الانوار، ج 45، ص 397، جرجی زیدان، تاریخ تمدن اسلام، 799. 7ـ ابن طاووس، فرحة الغری، ص 137. 8ـ مناقب آل ابی‌طالب، ج 3، ص 353. 9ـ الکامل فی التاریخ، ج 9، ص 295؛‌ البدایة والنهایه، ج 6، ص 6. 10ـ اعیان الشیعه، ج 1، ص 628. 11ـ همان، ص 629.
8.43M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
📲شیراز‌تسلیت!😔🖤💔 🖤انتشارش با شما🖤 ----------------------- شبهات دانشجویی↙️ 🆔 @x_shobhe313
جواب کامل شبهه ↘️↘️↘️ 👈پس از حادثه کربلا حضرت زینب (س)، حدود یک سال و شش ماه زندگى کرد. حضرت در کاروان اسیران، همراه دیگر بازماندگان قافله کربلا به کوفه و سپس به شام برده شد. اگر چه رهبرى بازماندگان بر عهده امام سجاد بود، زینب کبرى (س) نیز سرپرستی را برعهده داشت. سخنرانى قهرمانانه زینب (س) در کوفه، موجب دگرگونی افکار عمومى شد. وى در برابر نعره مستانه عبیدالله بن زیاد، آن گاه که به پیروزیش مى نازید و مى گفت: "کار خدا را با خاندانت چگونه دیدى؟!" با شهامت و شجاعت و صف ناپذیرى گفت: جز زیبایى چیزى ندیده ام. شهادت براى آنان مقدر شده بود. آنان به سوى قربانگاه خویش رفتند به زودى خداوند آنان و تو را مى آورد تا در پیشگاه خویش داورى کند».(1) آن گاه که ابن زیاد دستور قتل امام سجاد را صادر کرد، زینب (س) با شهامت تمام، برادر زاده اش را در آغوش گرفت و گفت: اگر خواستى او را بکشى مرا هم بکش. به دنبال اعتراض زینب (س)، ابن زیاد از کشتن امام پشیمان شد.(2) کاروان آزادگان به دمشق رفت. در شام نیز زینب (س) توانست افکار عمومى را دگرگون نماید. جلسه اى یزید به عنوان پیروزى ترتیب داده بود و در حضور بازماندگان واقعه کربلا، سربریدة حسین (ع) را در تشت نهاد و با چوب‌د‌ستى به صورتش مى زد، زینب کبرى (س) با سخنرانى خویش غرور یزید را در هم کوفت و او را از کرده خویش پشیمان کرد. سرانجام یزید مجبور شد کاروان را با احترام به مدینه برگرداند. در مدینه نیز زینب (س)، پیام آور شهیدان، ساکت ننشست. او با فریادش مردم مدینه را بر ضد حکومت یزید شوراند. حاکم مدینه در پى تبعید حضرت زینب (س) برآمد. به نوشته برخى حضرت به شام سفر نمود و در همان جا درگذشت. برخى دیگر گفته اند: حضرت به مصر هجرت نمود و در تاریخ پانزدهم رجب سال 62 هجرى درگذشت.(3) برخی معتقدند بعد از ورود کاروان اهل بیت(ع) به مدینه، دلیل روشنی نداریم که حضرت زینب از مدینه بیرون رفته باشد، بنابر این در مدینه درگذشت و در قبرستان بقیع دفن شد، اما مکان دفن او در بقیع مشخص نیست، همان طور که شخصیت‌های بزرگ دیگری از اهل بیت(ع) در بقیع مدفون هستند و مکان قبر آنان مشخص نمی‌باشد.(4) دربارة مدت اسارت مدت اسارت حضرت زینب و حرکت آنان از شام به مدینه، مرحوم دکتر آیتی بر این باور است که تاریخ حرکت اهل بیت به شام، هنگام رسیدن آنان به دمشق، مدت توقف اسیران در مرکز حکومت یزید، تاریخ حرکت آنان از دمشق به مدینه و هنگام ورود آنان به مدینه، به درستی معلوم نیست.(5) برخی نوشته‌اند که سر مطهر امام حسین(ع) روز اوّل صفر به شام رسید و چند روز بعد اسیران وارد شام شدند.(6) روز هشتم ورود اهل بیت(ع) به شام یزید آنان را احضار کرد و بین ماندن در شام یا رفتن به مدینه آزاد گذاشت، که آنان رفتن به مدینه را انتخاب کردند.(7) ---------------- پی‌نوشت‌ها: 1ـ لهوف، ص 218؛ مقرم،‌ مقتل الحسین، ص 324؛ ارشاد، ج2، ص 144. 2ـ ارشاد، ص 116 117؛ بحار الانوار، ج 45، ص 117. 3ـ زینب پیام‌آور عاشورا، سید عطاءالله مهاجرانى، ص 287، 347 348 352. 4ـ اعیان الشیعه، ج 7، ص 140. 5 – علی نجاتی، قطعه‌ای از بهشت، ج2، ص 607. 6 – علامه شعرانی، دمع السّجوم، ترجمه نفس المهموم، ص 287 – 289. 7 – همان، ص 534.