#سلام_ارباب_دلم ڪربــلا پــــای پـــیــادهـ زائـر ســقــا شـدن کـــاش تـــقـدیــرم، شــــب قـــدر از هـــمـیــن هـا پــر شــود...

دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان

🔴🔴حاج اسماعیل دولابی: در ماه مبارک رمضان کمی به کارهایتان برسید. به کار نفس خودتان برسید. نیم ساعت یا یک ساعت بعد از نماز در سجاده بنشینید و خدا را یاد کنید. افطار که کردید، بدنتان که آرام گرفت، به دعایی، به ثنایی یک دقیقه خدا را یاد کنید. با خودتان خلوت کنید. به قرآن نگاه کنید. یا اینکه اصلاً ساکت بنشینید. این خیلی قیمتی است. آدم افطار حقیقی را با خدا می کند. افطار حقیقی که خوردن نیست. اُبعثُ حَیّاً، آن افطار است... . نماز، پیامبر صلّی الله علیه و آله است. روزه علی علیه السّلام است. افطار خداست. از افطار بالاتر هم چیزی نیست. علی علیه السلام روزه است. یعنی هر که علی علیه السّلام را قبول کند در دنیا کم حرف می زند، آلوده نمی شود. ذکر دنیا را کم می کند، ادعایش از بین می رود.

🔴سخنرانی استاد میرباقری 🔵 در #شب_بیست‌وچهارم ماه مبارک رمضان در حرم مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها

✅ اثر محبت اهل بیت(ع)❤️باعث میشود که انسان در #شب_زنده_داری نشاط داشته باشد. #نماز_شب

من‌ ز‌خود‌ هیچ‌ ندارم‌ کہ‌ بہ‌ آن‌ فخر‌کنم هرچہ‌ دارم‌ همہ‌ از‌ نوکرۍ‌ خانہ‌ اوست 💚یا ابا عبدالله علیه السلام💚 #اللهم_ارزقنا_کربلا_بحق_الحسین_ع

✴️ دعای روز بیست و پنجم ماه مبارک رمضان

☘ امام خمینی(ره) در هر فرصتی حتی دقایقی قبل از آماده شدن سفره که معمولا به بطالت می گذرد قرآن تلاوت می کردند و بعد از نماز شب تا وقت نماز صبح قرآن می خواندند

✨﷽✨ ✅یتیم‌ نوازی امام علی (ع) ✍امیرالمومنین (ع) شبی از کنار خانه زن تهیدستی گذشت که فرزندانی خردسال داشت و آنان از گرسنگی می‌گریستند و مادرشان آنان را سرگرم می‌کرد تا بخوابند. آن زن دیگی بر اجاق نهاده بود که در آن جز آب چیزی نبود، تا آن‌ها بپندارند که در دیگ غذایی در حال پختن است(گویا ماموران رسیدگی به این خانواده کوتاهی کرده بود). علی (ع) از حال آن زن باخبر شد و با قنبر به سوی خانه خود رفت و ظرفی خرما و کیسه‌‌ای آرد و روغن و برنج و نان برداشت و بر دوش کشید. با رسیدن به خانه آن زن، از او اجازه خواست و وارد شد، پس مقداری برنج و روغن در دیگ ریخت و پس از پختن آن، برای کودکان در ظرف غذا ریخت و به آنان با محبت می‌فرمود: بخورید... پس از سیر شدن آنان، امام (ع) به صورت چهار دست و پا بر زمین خم شد و کودکان یتیم را دوش خود سوار کرد و گرد اتاق می‌گشت و از خود صدای بع‌بع (به تقلید از صدای گوسفند) می‌کرد. کودکان با مشاهده این حالت، بسیار خندیدند و خوشحال شدند. پس از خروج از خانه، قنبر پرسید: سرورم! امشب رفتاری شگفت‌آور از شما دیدم!!! امام (ع) فرمود: ای قنبر! چون وارد خانه شدم، این کودکان یتیم از شدت گرسنگی می‌گریستند. دوست می‌داشتم وقتی از نزد آنان خارج می‌شوم، آن یتیمان در حال سیری بخندند و خوشحال باشند... 📚غررالمناقب فی فضائل علی بن ابی طالب