‌ ✨امام حسن مجتبی(ع) خطاب به برادرش امام حسین(ع) فرمودند: ای اباعبدالله روزی چون روز تو نباشد سی هزار مردی که مدعیند از امت جد ما هستند برای کشتن تو و ریختن خونت و هتک حرمتت و اسیر کردن زنان و غارت اموالت همدست شوند اینجاست که به بنی امیه لعنت فرود آید. ✨ 🌐 @majma_alzakerin🔰

کــاش دیگـه بعد محـرمت نگم : من روضه تو را شنیدم و زنده‌ام هنوز اين شرط عاشقی نبود خاک برسرم...

⏺ هتک حرمت قرآن کریم توطئه جدید آمریکا و رژیم صهیونیستی ➖دکتر زنگنه تبار🎤 https://eitaa.com/dr_zangenehtabar

عندک مع الحسین واصحاب الحسین الذین بذلو مهجهم دون الحسین علیه سلام

ما که خسته‌ایم. پس کی قراره تو بین‌الحرمین‌ نفس بکشیم (:؟

امروز حرمت را نفس کشیدم #یاحسین

امروز هفتم محرمه،روزیه که ابن زیاد به عمر بن سعد نامه نوشت که آب رو بر حسین و اصحابش ببندن...

مارا کسی نخواست،تو هم گر نخواستی در گوش مان بگو که بمیریم گوشه‌ای🥀 +ما را کسی اگر نخرد ، میخرد حسین آقا مگر به داد دلم کم رسیده است..

آیت الله جوادی آملی صحنه‌ای تکان دهنده از امام حسین (علیه‌السلام) که عمر سعد را به گریه انداخت #روضه

#شب‌نهم 🏴 تاسوعا،علمدار کربلا

نام تو که عشق ناب دارد عباس خاصیت آفتاب دارد عباس ما تشنه یک جرعه سخاوت هستیم مشک تو هنوز آب دارد عباس #تاسوعا #علی_اکبر_رشیدی

💠 حضرت اباالفضل العبّاس علیه‌السّلام 🏴 حضرت اباالفضل علیه‌السّلام چهرۀ بسیار درخشانی در جنگ‌ها بودند. در جنگ صفّین همه دیدند نوجوانی نقاب بر چهره کشیده، به میدان آمده است و «هَلْ مِنْ مُبارِزٍ؟» می‌طلبد. معاویه به اِبنِ‌شَعثاء گفت: برو به جنگ او و او را بکش. ▪️ابنِ‌شَعثاء در رزمندگی خیلی قهرمان بود. گفت: مرا به جنگ یک نوجوان می‌فرستی؟ اهل شام می‌گویند اِبنِ‌شَعثاء به اندازۀ هزار رزمنده قدرت دارد. دون شأن من است بروم با این نوجوان بجنگم. یکی از پسرانم را می‌فرستم تا او را بکشد. ▪️هفت پسر داشت. پسر اوّل را فرستاد؛ کشته شد. پسر دوّم؛ کشته شد. پسر سوّم؛ کشته شد. هفت پسر اِبنِ‌شَعثاء کشته شدند. اِبنِ‌شَعثاء به شدّت غضبناک شد. کینه به دل گرفت و گفت: می‌روم و این نوجوان را از پا در می‌آورم. به میدان آمد؛ ولی این نوجوان نقاب بر چهره با یک ضربت اِبنِ‌شَعثاء را از وسط دو نیم کرد و سپس به لشکر امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام برگشت. حتّیٰ لشکریان امیرالمؤمنین علیه‌السّلام حیرت زده بودند. این نوجوان کیست که با این همه دلیری و قدرتمندی جنگید؟ ▪️وقتی حضرت اباالفضل علیه‌السّلام داخل سپاه امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام آمدند و نقاب را از چهره برداشتند، سپاه دیدند نوجوان هفده سالۀ امیرالمؤمنین علیه‌السّلام، ابوالفضل العبّاس علیه‌السّلام است. ▪️لذا در جریان عاشورا هم سپاه عمرسعد به شدّت نگران حضور اباالفضل العبّاس بودند و سعی کردند ایشان را از سپاه امام حسین علیه‌السّلام جدا کنند. ▪️شمر به بهانۀ اینکه با مادر حضرت اباالفضل علیه‌السّلام هم قبیله است، امان نامه برای حضرت آورد تا به آن بهانه، چهار برادر را از امام حسین علیه‌السّلام جدا کند و مهم‌تر از سه تای دیگر، خودِ حضرت اَباالفضل علیه‌السّلام بودند. حضرت اباالفضل علیه‌السّلام به قدری شهامت داشتند که لشکر عمر سعد می‌دانستند با بودن ایشان کار خیلی بر آنها دشوار است. ▪️واقعۀ دسترسی به آب، در کربلا فوق‌العاده است. لااقل چهار هزار رزمندۀ مسلّح راه را برای دسترسی به شَریعۀ فرات بسته بودند و اباالفضل العّباس علیه‌السّلام لحظه‌های آخر، وقتی همه شهید شده بودند، خدمت برادر آمدند و عرضه داشتند: «يَا ابْنَ رَسولِ اللِه بِاَبِي اَنْتَ وَ امِّی» پدر و مادرم به فدایت. به سینۀ من فشار می‌آید و تحمّل ندارد. اجازه دهید من هم به میدان بروم. ▪️حضرت فرمودند: اباالفضل، اجازۀ میدان رفتن به تو نمی‌دهم؛ امّا اگر خیلی اصرار داری، برو و مقداری آب برای بچّه‌های خیام بیاور. این بار اباالفضل العبّاس علیه‌السّلام یک تنه رفتند. یکبار با پنجاه نفر حمله کردند، چندین هزار نفر را کنار زدند و برای خیمه‌گاه آب آوردند؛ امّا اینبار کسی نمانده بود، فقط اباالفضل العبّاس علیه‌السّلام بودند و بس. مشک را به دوش انداختند و یک تنه چند هزار نفر را پراکنده کردند. اقلاً صد نفر را به دَرَک فرستادند و به داخل شریعۀ فرات رفتند. مَشک را از آب پر کردند و برگشتند. این جلوه‌هایی از شهامت حضرت اباالفضل العبّاس علیه‌السّلام است. 🏴 در مواسات انسان چه بگوید؟! با برادر خود چه کردند! هر چه داشتند، هستی خود را در طَبَق اخلاص نهادند و در حقّ برادر ایثار کردند. همان وقت که در شریعۀ فرات رفتند و مشک را از آب پر کردند، دست‌ها را پر از آب کردند و جلو آوردند. نگاه خیره‌ای به آب انداختند، بعد عبارت مَقتَل این است: «فَذَكَرَ عَطَشَ الْحسَيْنِ علیه‌السّلام» یاد لب‌های خشکیدۀ اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام افتادند و آب را روی آب ریختند. 🏴 حضرت اباالفضل علیه‌السّلام ادب فوق‌العاده‌ای نسبت به اباعبدالله علیه‌السّلام داشتند. هرگز در محضر امام حسین ننشستند. حضرت را جز یا اباعبدالله و یَابن رسول الله صدا نمی‌زدند. فقط یکبار حضرت را برادر خواندند؛ آن هم در آخرین لحظه بود که ندا دادند: «يا اَخِی اَدْرِکْ اَخاکَ»؛ برادر! برادرت را دریاب. ▪️بعضی از اهل مَقاتِل نقل می‌کنند: علّت اینکه حضرت در لحظۀ آخر به خود اجازه دادند امام حسین را برادر خطاب کنند، این بود که فاطمۀ زهرا سلام الله علیها را مشاهده کردند که فرمودند: «وَلَدِی عَبّاس» پسرم عبّاس! وقتی دیدند حضرت فاطمه سلام الله علیها ایشان را فرزند خود خواندند، جرأت کردند به اباعبدالله علیه‌السّلام بگویند: برادرم ...

امام صادق علیه السلام : تاسوعاء، روزى است كه حسين و يارانش در كربلاء محاصره شدند، اهل شام در اطراف آنان اجتماع نمودند. ابن‌مرجانه و ابن‌سعد از كثرت لشكر خود خوشحال شدند و حسين و ياران او را در آن روز ضعيف شمردند. آنان يقين كردند كه براى حسين ياورى نخواهد آمد و اهل عراق آن حضرت را امداد نخواهند كرد. پدرم فداى آن حسينى كه ناتوانش دیدند و غريب بود. «تاسُوعَاءُ» يَوْمٌ حُوصِرَ فِيهِ الْحُسَيْنُ َ عَلَيْهِ السَّلَام‏ وَ أَصْحَابُهُ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ بِكَرْبَلَاءَ وَ اجْتَمَعَ عَلَيْهِ خَيْلُ أَهْلِ الشَّامِ وَ أَنَاخُوا عَلَيْهِ وَ فَرِحَ ابْنُ مَرْجَانَةَ وَ عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ بِتَوَافُرِ الْخَيْلِ وَ كَثْرَتِهَا وَ اسْتَضْعَفُوا فِيهِ الْحُسَيْنَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ أَصْحَابَهُ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ أَيْقَنُوا أَنْ لَا يَأْتِيَ الْحُسَيْنَ َ عَلَيْهِ السَّلَام‏ نَاصِرٌ وَ لَا يُمِدَّهُ أَهْلُ الْعِرَاقِ. بِأَبِي الْمُسْتَضْعَفُ الْغَرِيب‏. 📚الکافی، ج۴، ص۱۴۷.

کِی میشه شبای جمعه بجای اینکه چشمامونو ببندیم و خیال کنیم کربلاییم، واقعا تو جمعیتِ بین الحرمین باشیم و سینه بزنیم؟

أعظَمَ اللهُ اجورَنا بمُصابِنا بِالحُسَینِ، وَ جَعَلَنا و ایّاکُم مِنَ الطّالِبینَ بِثارِهِ مَع وَلیّهِ الامامِ المَهدیِّ مِن آلِ مُحَمَّدٍ صلوات‌الله‌علیه‌وآله

أَلسَّلامُ عَلَى الْمَظْلُومِ بِلا ناصِر سلام بر آن مظلومِ بى یاور...

بنا به نقل، امام رضا عليه السّلام فرمودند: هر که عاشورا روز مصیبت و اندوه و گریه‌‌اش باشد، خداوند روز قیامت را روز شادى و سرورش مى‌گرداند. مَن کانَ یَومُ عاشوراءَ یَومَ مُصیبَتِهِ و حُزنِهِ وبُکائِهِ، یَجعَلُ اللّه‌ُ یَومَ القیامَةِ یَومَ فرحِهِ و سُرورِهِ. بحارالانوار، ج ٤٤، ص ٢٨٤