🔴 آیا عصر معاصر، عصر ظهور است؟ ✍️ یادداشت میهمان 🔹 با تحولات اخیر سوریه، که مهمترین سرزمین جغرافیای آخرالزمانی است. حوادث فتنه شام نباید آنچنان مبهم باشد که بر هر واقعه‌ای امکان تفسیر پیدا کند. در این حالت از «نشانه ظهور» بودن می‌افتد و علامت هدایت به هیچ سمتی نخواهد بود و اعتقاد شیعه بر این است که اهل بیت هم سخن لغو و بی‌فایده نگفته‌اند. 🔹طبعاً انبوه روایات «آینده پژوهی» با هدف ایجاد آمادگی و طلب ظهور و کمک به تشخیص صحنه غبارآلود آخرالزمان است. 🔹حال یا باید انبوه روایات را کنار بگذاریم و مدام بر طبل شک و تردید بکوبیم که نتیجه‌اش دور انگاشتن ظهور و تفکر «جریان مبعدین» است و یا آنچنان که منطبق بر هدف صدور آنهاست با مواجهه‌ای علمی، مدلول آنها را به میدان بیاوریم، تا طلب ظهور منجی موعود به سردی و یأس بدل نشود. 🔹چه اینکه طبعاً یکی از غرض‌های صدور این روایات زنده و گرم نگه داشتن اصل انتظار بوده و هر حرفی که ظهور را «بعید» نشان دهد، خلاف غرض اهل‌بیت است: «انهم یرونه بعیداً و نراه قریباً» 🔹در واقع، کسی که زمان ظهور را نزدیک نداند و مثلا بگوید ظهور، دویست سال یا سیصد سال بعد است به تصریح احادیث «قساوت قلب» رخ خواهد داد: «فلَوْ قِيلَ لَنَا إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ لَا يَكُونُ إِلَّا إِلَى مِائَتَيْ سَنَةٍ أَوْ ثَلَاثِمِائَةِ سَنَةٍ لَقَسَتِ الْقُلُوبُ» کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۶۹؛ نعمانی، الغیبة، ص۲۹۶. 🔹البته مواجهه با روایات فرایند ظهور، «مراقبه»ای علمی و عقیدتی می‌طلبد در کنار تهذیب نفس و تقوا. 🔹 مراقبه‌ای که هم «نشانه» را هزل و بی‌فایده نکند و هم عقیده نزدیک بودن ظهور را به شیعیان تعلیم دهد. زیرا در غیر اینصورت، دچار قساوت قلب می‌شویم. 🔹شاید اکنون همان لحظه‌ای است که عالمان و کارشناسان باید به میدان بیایند و درباره این احادیث سخن بگویند. شاید قرن‌ها نوشتن و مباحثه در این باره بیش از همیشه برای این روزها به‌کار آید. 🔹البته مقصود هر عالمی هم نیست. ممکن است شخصی در «علم تاریخ» کارشناس باشد اما در مباحث مهدویت، صاحب‌نظر نباشد.