🔰 اسرار سقیفه 📚فصل اول: موقعیت پیغمبر در برابر خلافت ۳)واگذاری مسئله به انتخاب امت 📌بخش سوم حالا اگر کوشش کنیم که امت را به خصوص اهل حل و عقد تفسیر نموده بدین ترتیب قانون‌گذاری مزبور را اصلاح نماییم، باز هم کوشش ما از آن نقص بارز پیشین مصون نخواهد ماند. زیرا اهل حل و عقد و بزرگان امت خودشان کانون اختلاف و کشمکش‌اند زیرا علاوه بر اختلاف روحیه و ناهماهنگی تمایلات، که مثل سایر مردم در آن وجود دارد دارای تعصباتی شدیدتر از دیگران می باشند و به ندرت از هواهای نفسانی و ابراز شخصی خالی‌اند. همین هوا و هوس ها موجب می شود که هر فردی به اندازه ای که وسیله برایش فراهم بوده و مجال ترقی داشته باشد به این منصب رفیع چشم دوزد. ممکن است چنین حالتی بدون قصد و تنها بر اثر تمایل نفسانی نهانی که غریزی است و احتمالاً دارنده آن بدان توجه نداشته و یا خارج از راه ثوابش نمی داند وجود داشته باشد. گاهی خویشتن‌دوستی شخص را بدین عقیده وامی‌دارد که زمامداری خودش مفیدتر و دارای مصلحت بیشتری برای امت است و در نتیجه تعیین عقیده هوای نفسانی، برهان قانع کننده ای هم به او الهام می کند که دلیل بر صحت رأی اوست. اگر شخص معتقد شود که ابوبکر عواقب سو این تشریع را دریافت و علیرغم قدرت چنین قانونی که به مقتضای آن خلیفه شده بود و صحت خلافت او متوقف بر آن بود که این تشریع در روحیات مردم جایگزین باشد، علیرغم همه اینها اقدام به تعیین خلیفه بعدی کرد، حق دارد چطور ممکن است ابوبکر توجه به این مسئله نکرده باشد؟ در حالی که موقعیت - دقیق تر از سوراخ سوزن - بیعت خویش را در سقیفه مشاهده کرده بود. با آنکه مردم در آن روز بر اثر گرفتاری‌ای که به واسطه فاجعه وفات پیغمبر دانستند، از این مسئله غافل بودند. جانشین ابوبکر نیز چنین کرد. او طریقه شورای شش نفری را اختراع کرد که به کلی از قاعده رجوع به اختیار اهل حل و عقد به دور است و بالاتر آنکه می بینیم این جماعت هم با آنکه شش نفر بیشتر نبودند رأی واحدی نداشتند و لذا عواطف و تمایلات و تعصب ها نقش خود را بازی کرد. همانگونه که امام علی می‌گوید: یکی به کینه دیرین خویش گوش کرد و دیگری به داماد خود متمایل بود. شورای شش نفری که عمر طرح کرد مرکب بود از حضرت علی علیه السلام، عثمان، طلحه، زبیر، سعد بن ابی‌بکر و عبدالرحمن بن عوف. مراد از این دو مرد که یکی کینه داشت و دیگری به داماد خود متمایل بود سعد و عبدالرحمن است که اولی کینه سابقه داری در اثر جنگ ها و کشته شدن نزدیکانش به دست علی(ع) با آن حضرت داشت و دومی شوهر خواهر مادری عثمان (ام‌کلثوم)بود. بی شک برای عمر مخفی نبود که هماهنگی حتی جماعت کوچکی مانند شورای شش نفری او محال است و لذا قاعده اکثریت را در این شورا تحکیم کرد و در صورت تساوی آرا کفه برتر را آن دانست که عبدالرحمن بن عوف در آن قرار داشته باشد و مع‌ذالک وقت کار شورا را نیز محدود نمود و قدرت اجرایی را نیز به دیگری داد تا اصحاب شورا را مجبور به اجرای فرمان او کند. عمر به ابو طلحه انصاری گفت با پنجاه نفر شمشیر به دست بر در خانه ای که هیئت مشورتی شش نفری هستند بایستند اگر پنج نفر هم آهنگ شدند و یکی مخالف بود گردن او را بزنید و همچنین اگر دو نفر مخالف بودند. ولی اگر سه نفر یک عقیده و سه نفر دیگر عقیده دیگری داشتند نظریه آن سه نفری نافذ است که عبدالرحمن بن عوف در میان آنست و در این صورت اگر سه نفر دیگر اصرار بر مخالفت داشتند هر سه را گردن بزنید و بالاخره اگر سه روز گذشت و به توافق نرسیدند هر شش نفر را گردن بزنید و بگذارید مسلمان ها خودشان خلیفه را انتخاب کنند. این همه قید و بند به اضافه تهدید به قتل که اگر موعد سه روز گذشت و کار را به انجام نرسانند باید کشته شوند برای چه بود؟ شک نیست که در این جور کارها اگر رشته امر را از دست دهند به طور طبیعی اختلاف و نزاع پیدا می شود و عمر می خواست مسئله بدین ترتیب از اختلاف و نزاع برکنار بماند. در این جا ما درست دریافت می کنیم که چگونه عمر این رویه را از ترس اختلاف و نزاع بر سر عمارت که عادت از خونریزی جدا نیست بر کرسی نشاند. البته عمر وقتی این کار را کرد که نمی خواست تبعات تعیین شخص خلیفه بعد از خود را تحمل کند و یا صحیح‌تر میل نداشت کسی غیر از سه نفری که در آن روز مرده بودند یعنی ابوعبیده جراح، سالم مولا ابی حذیفه و معاذبن جبل به خلافت برسند. ادامه...👇