🍃دوست عزیزم🍃
🍃کسی را دوست داشتم.
خیلی هم دوست داشتم.
یک روز که نمی‌دیدمش
گویی یک روزگار بود که در غربت نفس می‌کشیدم.
وقتی که پیشم بود
در بیابان هم بودم
گویی در یک شهر شلوغ دارم زندگی میکنم.
🍃یک بار کاری کردم که خیلی رنجید از من
و با من قهر کرد.
اوّلش باورم نمی‌شد که قهر کرده باشد
ولی یک روز، دو روز، سه روز
نه، گویی بنای سر زدن به من نداشت.
او قهر کرده بود با من.
باید باور می‌کردم.
🍃چه قدر روزها تاریک شده بود برایم.
خورشید حتّی اگر وسط آسمان بود
توان روشن کردن روز مرا نداشت.
چه قدر منتظر نشستم
که پیغام و پسغامی برایم بیاید
ولی نیامد که نیامد.
هر کسی که او را می‌شناخت
وقتی پیشم می‌آمد
سلام نکرده، خیال می‌کردم
حامل پیغام آشتی است.
وقتی که حرفش را می‌زد و نزدیک رفتنش می‌شد
با خودم می‌گفتم
حتماً پیغام او را گذاشته، آخر حرفش به من بدهد.
کاغذی از لای در خانه اگر خودنمایی می‌کرد
می‌گفتم حتماً او برایم دستی به قلم برده
و خطی نوشته.
🍃چه حالی داشتم در روزهایی که
منتظر لحظۀ آشتی کنان ایستاده بودم.
آقا!
این که چرا این خاطره‌ها را به یادم آوردی، نمی‌دانم
ولی هر چه هست
این مثل قبلی‌ها نیست
که بخواهد ثابت کند من منتظرت نیستم.
🍃به گمانم اینها را به خاطرم آوردی
تا بفهمم تو در دوری من داری چه می‌کشی. نه؟
خواستی به من بفهمانی
که چه قدر منتظرم هستی.
درست می‌گویم؟
من داشتم قبول می‌کردم که منتظرت نیستم
ولی حالا باید قبول کنم که حواسم نبوده تو منتظرم هستی.
و باز هم همان سؤال قدیمی:
«تو چرا مرا دوست داری؟»
#محسن_عباسی_ولدی
