کاشانه‌ام‌بر سرم آوار شده مرا وعده‌ی معمار ندهید .

کاش یکی خستگی لبخندامونو می‌فهمید .

ثانیه به ثانیه گذشت و من هرگز نخواستم که از تو ، از نبود تو چیزی را فاش کنم سعی کرده ام نگذارم از پنجره ی چشمانم نمایان شوی . همیشه نبودنت را در خود حبس کرده ام ، مگر گاهی که هوا ابری می شد و پنجره بارانی .

یه روز میاد که دلت برای متن های خسته کنندم ، تماس های تصادفیم ، سوال های احمقانم ، جنگیدنم ، خلق و خوم و اینکه چطور مراقبت بودم تنگ میشه . ولی خیلی دیره .

حتی مولانا هم میگه «حیلت رها کن عاشقا ، دیوانه شو . دیوانه شو» بعد توی فرومایه رفتارات برای کسی که دوسش داری با دو دوتا چارتا و سیاست بازیه ؟

جمله ی چقدر بهت گفتم اینکارو نکن از خود اون حادثه بیشتر داغونت میکنه .