#رنج_مقدس
#قسمت_صد_و_هفدهم
خيلی هم خوب. تلافی اين مدت که درست نخوابيديد. حالا اگر چند روزی حسابی غذا بخوريد، جبران کم خوری ها هم بشه خوبه.
- يه سؤال بپرسم بدون مصلحت سنجی جواب بديد.
- جون بخواهيد.
- نه. فقط می خوام بدونم چيزی مونده که علی به شما نگفته باشه؟ کلاً تمام چيز هایی رو که درباره من گفته چيه؟ می خوام بدونم الآن دقيقاً کجا هستم؟
می خندد. خيلی می خندد. لا به لای خنده هايش هم می گويد که دارد می آيد؛ و خداحافظ...
وسواس می گيرم در لباس پوشيدن. اين حال و روز زنانه تا چه حد باشد خوب است؟ از کودکی همين است تا پيری. کی خلاصی می آورد؟ هر روز چه قدر بايد درگير اين وسواس باشم. الآن لذت داشتن مصطفی است که اين طور کيفورم کرده است؟ پس زنانی که هر روز برای بيرون آمدن اينقدر به سر و وضعشان می رسند...
بايد مواظب باشم زيبايی ها را به لجن نکشم. تازه سر درد دلم باز می شود. واقعاً دلم نمی خواهد وقتمان را در مغازه ها بگذرانم. رهايم کنند از اين قيد و بندها، دوست دارم بروم کوير گردی. لذت ديدن ستاره ها و تحليل درونيات و ذهن خوانی ها صد پله بالاتر از هر چيز است. صدای زنگ خانه و صدای مادر از خيالات شيرين بيرونم می آورد. با عجله دوباره نگاهی در آينه می اندازم و می روم استقبال. خودش را نمی بينم بس که دسته گلی که آورده زيباست. سرم را خم می کنم و لپم را به طراوت گل ها می مالم.
- بريم خانمم.
در ماشين را باز می کند. بوی گل مريم می خورد توی صورتم. يک شاخه سر جايم روی صندلی است. بر می دارم و می نشينم. تا مصطفی بيايد عميق بو می کنم و می بوسمش و روی چشم هايم می گذارم.
- خوش به حال گل.
امروز سکوت بهتر از هر چيزی است. نشنيده می گيرم.
- اول کدوم قسمت پروژه را اجرا کنيم. بريم کيف و کفش بخريم. بعد هم آيينه و شمعدون و بعد هم بقيه خريدها؟ يا اينکه کلا همه اينا رو ولش کن يه راست بريم کوه؟
با تعجب سرم را بر می گردانم:
- کوه؟
با خنده می گويد:
- نه از جونم که سير نشدم خريد نکنم. ولی يه چيزی بگم؟
پشت چراغ قرمز رسيدهايم. صد و پنجاه ثانيه. می چرخد سمت من.
- می دونستی معجزه صورت آدم ها چيه؟
- کلاس فلسفه است؟
- نه عزيزم. معجزه صورت که حالايی ها می گن... روانشناسی چهره است.
خنده ام می گيرد. قبلاً فقط خودم جعل کلمه می کردم. ايشون از من جاعل تر است. معجزه صورت؟! جای مسعود خالی.
- بگم؟ اينجاييد؟ صدوپنجاه ثانيه تموم شد ها.
- هستم، هستم.
- ترس، حرص، لجاجت، خستگی، عصبانيت، بی حوصلگی.
- هر کدوم صورت رو يه جور می کنه.
چراغ سبز شده و ماشين ها راه می افتند. مصطفی راست می نشيند و راه می افتد.
- محبت، دلسوزی.
-اينا هم مدلای مختلف دارند، خب؟
- نه اينجا نه. توی دسته اول هر کدوم يه قالب دارند و آدم تشخيص می ده. ولی دسته دوم يک نقاب بيشتر ندارد. اون هم محبته. خيلی تشخيص سخت می شه. آدم دور می خوره.
مصطفی دنبال چه چيزی است از اين بحث های چالشی؟
- سکوت که می کنی، می مونم بقيه حرفم رو بگم يا نه؟
سلام:
#رنج_مقدس
#قسمت_صد_و_هجدهم
به تقلا می افتم تا حرفی بزنم.
- يه بحث رو که شروع می کنيد سرگردانم می کنيد. چون شما با پيش زمينه ذهنی و آمادگی برای گفت و گو می آييد، من در معرض ناگهانی قرار می گيرم.
- حتماً هم بين هدف من از بحث و جوابی که می خوايد بديد.
سرم را تکان می دهم. می خندد.
- آقا مسعود گفته بود که به جای جواب مثبت، تکان سر مثبت داديد.
مسعودی بسازم که چهار تا مسعود از آن طرفش بزند بيرون. بايد مصطفی را از ارتباط بيشتر محروم کنم. هر چند فکر نکنم حيثيتی مانده باشد که قابل دفاع باشد.
- کاش دقيقاً می دونستم برادرام درباره من به شما چی گفتن؟
- کدومشون چی گفتند؟ در کدوم ديدارمون؟ در کدوم مرحله از آشنايی؟
- تا اين حد؟
با خنده ادامه می دهد:
- هر کدوم يه گفت و گوی خاص دارن، يه مدل خاص دارن، يه ديدگاه خاص، ديدار اول و دوم هم کار رو به جايی می رسوندن که دو سه روز که توی کوچه می رفتم بايد لباس ضد گلوله می پوشيدم.
حرف نزنم سنگين ترم. پارک می کند. پياده می شويم برای خريد آيينه و شمعدان. زود می پسندم. آيينه قدی که می شود مقابلش راحت ايستاد و نگاه کرد. مصطفی پشت سرم می ايستد.
- وقتی حرص می خوری، خوشمزه می شی. می ترسی، دل آدم می سوزه. خسته می شی، مظلوم می شی. عصبانی که می شی آدم دوست داره يه کاری بکنه که آروم بشی. بی حوصله گيت رو نديدم، لجاجت هم که خدا نکنه...
بی اختيار خيره می شوم به صورت خودم.
- سه روزه همه اين ها رو ديديد؟
- نه توی صحبت چند باره مون و کوه و تلفن هامون، دستم اومده؛ اما الآن چشمای متعجب هم ديدنيه.
چشمانم را می بندم.
- حالا باشه خانومم. بقيه تحليل ها شايد وقتی ديگر.
دارد سر قيمت چانه می زند. شمعدان نمی خواهم. از بچه گی که خانه عروس و داماد می رفتيم هميشه سؤالم اين بود که چرا شمعدان کنار آيينه ها خالی است. يک بار هم نشد يکی جوابم را درست بدهد و خاصيت اين ها را بگويد. آستين مصطفی را می کشم. هنوز صدايش نکرده ام. نمی دانم دقيقاً بايد چه بگويم. سر خم می کند:
- جانم؛ چيزی شده؟
- من شمعدون دوست ندارم.
- اِ چرا؟ زشته؟
- نه کلا!
- يعنی اينا رو دوست نداريد يا کلا شمعدونی دوست نداريد؟
- گزينه دو.
- نمی خوايد يه دور بزنيد شايد به دلتون نشست، مدل ديگه؟
سرم را به علامت منفی تکان می دهم. می روم مقابل آيينه ها. به حالات مختلف صورتم فکر می کنم. سعی می کنم همان حال ها را در خودم جست و جو کنم و بعد تغييرات صورتی را ببينم، فايده ندارد؛ اما مصطفی درست می گويد. دقيقاً من هم در مورد «سه تفنگدار» همين حالت ها را درک می کنم و متناسب با آن ها برخورد می کنم