جوری یزید ضربه دستش شتاب داشت دندان تو که جای خودش، خیزران شکست

ای وای بین جام شراب و سر امام چندان نبود فاصله در مجلس یزید بالا که رفت چوب، سه ساله بلند شد صبرش نداشت حوصله در مجلس یزید

#حضرت_زینب_سلام_الله_علیها باید فراق را به وصالش بدل کنم در زیر آفتاب، به قولم عمل کنم پیراهن عزیز دلم را بغل کنم یاد هر آنچه دیده ام از روی تل کنم وقتی حسین در ته گودال اسیر بود آن قدر تشنه بود، لبش چون کویر بود یادم نرفته خنجرِ کُند و گلوی یار یادم نرفته پشت و رویش کرد نیزه دار یادم نرفته پیکر او ماند و ده سوار یادم نرفته حکم "عَلیکُنَّ بِالفرار" آهِ غریبی ام ز گلویم بلند شد تا دست نیزه دار به رویم بلند شد بی کس شدیم، ناله زدم از جگر حسین دور از حریم، ناله زدم از جگر حسین با هر یتیم، ناله زدم از جگر حسین یک سال و نیم، ناله زدم از جگر حسین ارکان قامت من ازین غم شکسته شد بعد از حسین نافله هایم نشسته شد وای از اسیرِ خولی و شمر لعین شدن با دست بسته راهی هر سرزمین شدن از کعب نیزه، خسته و زخمی ترین شدن در بین شهر شام، خرابه نشین شدن دیدم هر آنچه را که خیالش عذاب بود کِی باورم به دیدنِ بزم شراب بود؟! آزرده از مصیبت دارالخلافه ام درمانده از بیان غمی در لفافه ام ناراحتِ سکینه و حرفی گزافه ام از یاد چوب دستِ حرامی کلافه ام خیلی غرور ما سرِ آن طعنه ها شکست آن قدر زد یزید که چوب از سه جا شکست با زخم های مانده به هر جای پیکرم در زیر آفتابم و در بین بسترم ساعات آخر است که دلتنگ دلبرم خیره شدم به کهنه لباس برادرم از بوی خون پیرهنش جان به لب شدم با یاد دست و پا زدنش جان به لب شدم #محمد_جواد_شیرازی https://eitaa.com/abdorroghaye

لحظه‌ها لحظه‌های آخر بود آخرین ناله‌های خواهر بود خواهری که میان بستر بود خنجری خشک و دیده‌ای تَر بود چقدر سینه‌اش مکدر بود چشم خود را چه سخت وا کرده روی خود را به کربلا کرده مجلس روضه را بِپا کرده باز هم یادِ بوریا کرده یادِ باغِ گلی که پرپر بود پلکهایش کمی تکان دارد رعشه‌ای بین بازوان دارد پوستی رویِ استخوان دارد یادگاری زِ خیزران دارد چشم از صبح خیره بر در بود تا علی اکبرش اذان ندهد تا که قاسم رُخی نشان ندهد تا علمدار سایبان ندهد تا حسینش ندیده جان ندهد انتظارش چه گریه آور بود زیرِ این آفتاب میسوزد تنش از التهاب میسوزد یاد عباس و آب میسوزد مثلِ رویِ رباب میسوزد یادِ لبهای خشک اصغر بود میزند شعله مرثیه خوانیش زنده ماندن شده پشیمانیش مانده زخمی به رویِ پیشانیش آه از روزِ کوچه گردانیش چقدر در مدینه بهتر بود سه برادر گرفته هر سو را و علی هم گرفته بازو را دور تا دورِ قدِ بانو را تا نبینند چادر او را آه از آن دَم که پیش اکبر بود ناگهان یک سپاه خندیدند بر زنی بی پناه خندیدند او که شد تکیه گاه خدیدند رو سوی قتلگاه خندیدند بعد از آن نوبتِ برادر بود آن همه ازدحام یادش هست جمعِ کوفی و شام یادش هست چشمهایِ حرام یادش هست حال و روز امام یادش هست چشمها روی چند دختر بود یک طرف دختری که رفت از حال یک طرف تلِ خاکی و گودال زیرِ پایِ جماعتی خوشحال یک تن اُفتاده تا شود پامال باز دعوا میان لشکر بود جانِ او تا زِ صدر زین اُفتاد خیمه‌ای شعله ور زمین اُفتاد نقشِ یک ضربه بر جبین اُفتاد گیسویی دست آن و این اُفتاد حرمله از همه جلوتر بود یک نفر گوئیا سر آورده زیر یک شال خنجر آورده ضربه‌ای که به حنجر آورده عرقِ شمر را در آورده وای سر روی دست مادر بود حضرت زینب سلام الله علیها

#باب_الحوائج_موسی_بن_جعفر_علیه_السلام شبیه پیر کنعان نه که من یوسف دو تا دارم غم معصومه را دارم، به دل شوق رضا دارم   از این زندان به آن زندان جدا از اهل خود رفتم در این شب ها هوای کوچ از این ویرانه را دارم   امان از سِجن هارون و امان از سندی ملعون در این غربتکده دیوانی از درد و بلا دارم   به هم می ریزد احوال مرا با ناسزاهایش خبر دارد که غیرت روی نام مرتضی دارم   برای هتک حرمت، سمت من بدکاره آوردند دعا کردم به سجده رفت و شد حالا هوادارم   زمان سجده می افتم شبیه یک عبا بر خاک به درگاه خدایم روز و شب دست دعا دارم   هزاران رد پا و چکمه بر روی عبا دارم هزاران رد شلاقِ جفا زیر عبا دارم   کمی از چهره ام نیلی، کمی سرخ و کمی زرد است شده رنگین کمان رویم، خزانِ رنگ ها دارم   شبانه قعر این گودال، سرپا ماندنم سخت است نمی فهمند انگاری که دردِ ساق پا دارم   میان هر نمازم خوانده ام "عجل وفاتی" را تمسک بر طریق مادرم خیرالنسا دارم   لبان تشنه ام مثل دو تا چوب است و حق دارم اگر که گریه بر لبْ تشنه ی کرب و بلا دارم   به دور گردنم جای غل و زنجیر می سوزد گریز روضه بر شاه ذَبیحاً بِالْقَفا دارم   تنم بر روی تخته پاره ای رفته ولی دیگر کجا جای کفن تکه حصیر و بوریا دارم؟! #محمد_جواد_شیرازی https://eitaa.com/abdorroghaye

#باب_الحوائج_موسی_بن_جعفر_علیه_السلام  از زخم و درد و رنج ها منظومه دارم از عمر خود پرونده ای مختومه دارم دردی شبیه مادر مظلومه دارم امشب هوای دخترم معصومه دارم   از اشک، روی گونه ام سِیلی گرفته بابا کجایی که دلم خیلی گرفته؟!   تحقیرهای دشمنم را صبر کردم زنجیرِ دور گردنم را صبر کردم خونابه ی روی تنم را صبر کردم این روزها جان کندنم را صبر کردم   کاظم اگرچه من لقب دارم خدایا عجل وفاتی روی لب دارم خدایا   بدکاره آمد تا نظر کردم دلش سوخت تا یک نگاهِ مختصر کردم دلش سوخت از غفلتش او را خبر کردم دلش سوخت وقتی دعایش بیشتر کردم دلش سوخت   من معجزه کردم که شد چون بشْرِ حافی این ها برای قوم غافل نیست کافی    تشنه که بودم حرف از آب خنک زد وقت نمازم بی هوا من را کتک زد با ناسزا بر روی زخم من نمک زد بی احترامی کرد و هی من را محک زد   نامرد می داند که چون عباس هستم بر نام زهرا و علی حساس هستم   قدِ تنومند مرا چون دال کردند ساق پر از درد مرا پامال کردند جسم نحیفم داخل گودال کردند ساده بگویم پیکرم را چال کردند   حتی برای خم شدن هم جا ندارم دیگر برای این همه غم جا ندارم   باید فقط گریانِ بر کرب و بلا شد جد غریبم با لب تشنه فدا شد جانم فدایش که ذبیحاً بِالْقَفا شد جسمش سه روزی در دل صحرا رها شد   با روضه های نعلِ تازه آشنایم هر استخوان او شده چون ساق پایم   جسمم اگر چه رفت روی تخته پاره دیگر نشد پیراهن من پاره پاره پیر لعینی باز هم زد استخاره با قصد قربت با عصا می زد دوباره   نامردها جد مرا صد جور کشتند نامردها جد مرا بد جور کشتند #محمد_جواد_شیرازی https://eitaa.com/abdorroghaye

#باب_الحوائج_موسی_بن_جعفر_علیه_السلام ای یاکریم زخمی و بدحال، السلام زندانی غریبِ سیهچال، السلام آیینه ای و از همه جانب شکسته ای از زخم های حلقه ی زنجیر خسته ای دور از وطن شدن، شده داغ و غم دلت معصومه ات کجاست، شود مرهم دلت هر کس رسید بر سر راهت، درست شد بدکاره هم به لطف نگاهت درست شد ماندن درون حجره ی نمناک، مشکل است تشخیصت از عبا به روی خاک، مشکل است رنجیدن از ملال، برایت شده روال قدت شده میان مطامیر، چون هلال رنگت شده چقدر دگرگون، کلافه ای از ناسزای سِندی ملعون، کلافه ای با تازیانه موجب رنجت، همیشه شد آنقدر زد که پیرهنت ریشه ریشه شد آلاله های دور و برت نامرتب است ذکرت شبیه فاطمه، خَلِّصنی یارَب است بین عراق، آرزوی مرگ می کنی از درد ساق، آرزوی مرگ می کنی ساقِ شکسته را به مشقت تکان مده بینِ فشار حلقه ی زنجیر، جان مده بر تخته‌، گرچه پیکر پاکت بلند شد کِی روی نیزه ها سر پاکت بلند شد؟ سنگین شده اگرچه تنت بین سلسله اما نبود دور و برت داد و هلهله عریان به روی خاک، تنت بر زمین نماند بی غسل و بی کفن، بدنت بر زمین نماند #محمد_جواد_شیرازی https://eitaa.com/abdorroghaye

زندانی ای که غیر از خدا در نظر نداشت عمری شکنجه دید و کس از او خبر نداشت هر روز روزه، بود و به هنگام شامگاه جز تازیانه آب و غذایی دیگر نداشت یا فاطمه به جان تو سوگند روزگار زندانی از عزیز تو مظلوم تر نداشت جسمش به تخت پاره و بر دوش چهار تن آن روز روزگار مسلمان مگر نداشت ممنوع بود کسی به ملاقات او رود یا آن شهید کُشته به زندان پسر نداشت جان داد با شکنجه ولی مصلحت چه بود زنجیر را ز پیکر مجروح بر نداشت

ای امید همه ، ای چاره ی حیرانی ها ای دوای همه ی درد و پریشانی ها سفره ات کرد نمک گیر همه دنیا را روضه ات راه نجات همه زندانی ها سیدی دست مریزاد ! رسیده یک عمر کرم ایل و تبار تو به ایرانی ها عاشقی در همه جا درد سری بود ولی ما رسیدیم از عشق تو به آسانی ها نفس گرم تو با آن زن بدکاره چه کرد؟ که گذشت از همه ی بی سر و سامانی ها قتلگاه آمده ای یا که به زندان آقا؟ ساق پایت چه شده ؟ وای ازین جانی ها تازیانه ، غل و زنجیر ، جسارت ، دشنام چارده سال تو بودی و پریشانی ها یوسف فاطمه و تخته در و چار غلام کرده تغییر چرا رسم مسلمانی ها پیکرت روی زمین ماند نماندند اما دختر و خواهر تو بین بیابانی ها سر جدت که جدا شد همگی شیر شدند شمر آمد به حرم ، کرد رجز خوانی ها

#باب_الحوائج_موسی_بن_جعفر_علیه_السلام قعر مطامیری و عمامه سرت نیست یک جای سالم بر روی بال و پرت نیست درد غل و زنجیرها هیچ است وقتی معصومه را دلتنگی اما دخترت نیست از جلوه ی ماهت فقط مانده هلالی گویی که در بین عبایت، پیکرت نیست طوری شکسته ساق پایت بین زنجیر دیگر علاجی بر غم زجرآورت نیست خَلّصنی یا رب، روضه ی در پرده ی توست این ناله ها، جز یاد داغ مادرت نیست بر خاک نمناک استخوانت نرم گشته بی علت این آه و فغان آخرت نیست بر روی تخته پاره جسمت رفته اما این وزن سنگین، وزن جسم لاغرت نیست خوبیِ تخته پاره در این است، دیگر در زیر پا، جسم به خون غوطه ورت نیست قعر سیهچالت کجا و قعر گودال! کُندیِ خنجر لااقل بر حنجرت نیست حداقل دلواپسیِ دخترانت ساعات آخر در وجود مضطرت نیست هر چند در این جا غریبی، باز خوب است چشمان ساربان، پی انگشترت نیست #محمد_جواد_شیرازی https://eitaa.com/abdorroghaye

زیر سنگینی زنجیر سرش افتاده خواست پرواز کند دید پرش افتاده میشود گفت کجا تکیه به دیوار زده ست بسکه شلاق به جان کمرش افتاده آدم تشنه عجب سرفه ی خشکی دارد چقدر لخته ی خون دور و برش افتاده گریه پیوسته که باشد اثراتی دارد چند تاری مژه از پلک ترش افتاده هر کس ایام کهنسالی عصا میخواهد پسرش نیست ببیند پدرش افتاده آنکه از کودکی اش مورد حرمت بوده ست سر پیری به چه جایی گذرش افتاده به جراحات تنش ربط ندارد اشکش حتم دارم که به یاد پسرش افتاده نفس آخر خود بین سیه چال بلا یاد گودال حسین در نظرش افتاده

شکر خدا که تحت لوای خدیجه ایم بعد از هزار سال گدای خدیجه ایم مهرش نتیجه ی دهه اول من است ما یک دهه تمام برای خدیجه ایم ده شب فقط به خاطر او گریه می کنیم ما پیش واز روز عزای خدیجه ایم اصلاً به ما چه مردم دنیا پیِ چه اند؟ ماها که در پی نوه های خدیجه ایم بی مهر او عبادت عالم قبول نیست ما با خدیجه، عبد خدای خدیجه ایم مهر خدیجه را به سر شانه می برم شکر خدا که مادر زهراست، مادرم در لحظه ی شکسته شدن پا شدن خوش است در خشک سال، عاشق دریا شدن خوش است دلداده ها معامله با یار می کنند بهر رسول این همه تنها شدن خوش است قبل از غدیر گفت: علی رهبر من است قبل از غدیر شیعه مولا شدن خوش است دنبال مال نیست اسیر نگارها بانوی ما به مادر زهرا شدن خوش است سختی بکش محله محله که عاقبت مادر بزرگ طایفه ی ما شدن خوش است بد نیست سنگ کوچه به پیشانی ات خورد گاهی شبیه زینب کبری شدن خوش است آن قدر سنگ خوردی و بال و پرت شکست ای مادرم ،سرم به فدایت، سرت شکست