برمیگردیم به روال قبلی

میدونی، من نمیگم خانواده بده میگم ادم تو جوونیش بیشتر احتیاج داره با کسایی که درکش میکنن و هم دغدغه‌شن وقت بگذرونه، بیشتر با کسایی باشه که میتونه باهاشون صحبت کنه و هیچ کدوم ازینا نشون دهنده مشکل داشتن با خانواده نیست.

باید یه واژه جدید خلق کنم که فراتر از دلتنگی رو بیان کنه کلمه دلتنگی برا ابراز اون همه بغض و تنهایی و گریه و فکر و خیال و هزارتا کوفت و زهرمار دیگه واقعا حقیره

نمیشه بغلتو بریزم تو یه شیشه یا یه جا نگه دارم هر وقت احتیاج شد استفاده کنم؟

چجوریه که رفیقت از پشت گوشی تو چت در عرض یه دیقه میفهمه رو موود نیستی ولی خانوادت ده روزم تو اتاقت خودتو حبس کنی حتی برا غذا ام بیرون نری میگن عب نداره لابد گشنش نیست<:

حجاب استایلیای ناعزیز، زیارتتون قبول یه جوری تیپ زده بودن انگار میخواستن برن عروسی اشتباهی اومدن اینجا کاش به جای شور حسینی یکمم شعور حسینی داشتین

ببین من اگه میگم دوسِت دارم حتی پتانسیل اینو دارم که یه تیکه از وجودمو بِکَنم بهت بدم درحالی که حوصله شنیدن حرفای بقیه‌ رم ندارم. پس فکر نکن احساساتم لغلغه زبونمه و خرج هر کسی میشه.

باشه ولی تو حتی نمیدونی من چن صدتا خاطره و سناریوی مختلف تو شرایط مختلف باهات توی ذهنم ساختم درحالی که تنها چیزی که ازت دارم همین صفحه چته

میشه دیگه اصلا نفس نکشی تا من صدای قلبتو واضح بشنوم؟

کربلا که بودیم جلو یه موکب سه تا پسر نوجوون وایساده بودن تا فهمیدن ایرانیم اومدن باهام صحبت کردن، خیلی ساده و خاکی بودن. اونجا عمیقا دلم خواست یه برادر کوچیک تر ۱۵_۱۶ ساله داشته باشم باهاش حرف بزنم ببینم دنیاشون چجوریه

مادر نیستم ولی از همینجا پسردوستی خودمو اعلام میکنم اینکه ذره ذره قد کشیدن پسرتو ببینی خیلی لذت بخشه

کسیو دوست ندارم انگار هیچ هیجانی تو زندگیم نیست وقتاییم که کسیو دوست دارم کل اون ایام این دلتنگی میاد عین شتر میخوابه رو کل وجودم چین این احساسات