اونایی که دلخوریشون رو به روت نمیارن، دعوات نمیکنن، بهونه نمیگیرن، همونایین که همه چیز رو میذارن و یهویی میرن
بخوابیم ، بخوابیم، اونقدر بخوابیم که وقتی بیدار شدیم چیز زیادی یادمون نیاد، بعد دوباره برای اولین بار غرور و تعصب بخونیم، بابالنگدراز ببینیم، سعدی و حافظ حفظ کنیم، نون پنیر گوجهی عصرونه بخوریم و فکر کنیم چقدر از آدم پولدارا خوشبختتریم، باز موقع بیرون رفتن تیپ بزنیم و ادای توجه نکردن به اطراف دربیاریم، دلمون بلرزه و باور کنیم یکی از همون قصه قشنگای فیلما الکی الکی برامون اتفاق افتاده، قهر کنیم و مطمئن باشیم میان سراغمون و نمیذارن بیشتر از این غصه بخوریم، هی نگاه کنیم و خیال کنیم، هی خیال کنیم و باور کنیم، هی باور کنیم و منتظر باشیم، و اونوقت، وقتی که به اندازهی کافی منتظر موندیم، دوباره بخوابیم.