۱- چه‌طوری می‌شه خدا رو فراموش کرد؟ کسی می‌دونه؟ ما به دنیا اومدیم برا کارای بزرگ و مهم ولی داریم به چیزایی فکر می کنیم که هیچ ربطی به علت اومدن ما به این دنیا ندارن. امام سجاد به خدا عرض میکنن: مرا به آن کاری وا بدار که فردا درباره اش از من سوال خواهی کرد و روزهای مرا برای پرداختن به چیزی خالی کن که برای آن آفریده شدم. کسی که از آدمیت دور شده اصلا معنای فراموش کردن خدا رو نمیفهمه که بخواهد رمز همیشه به یاد خدا بودن رو به دست بیاره.

۲- تا حالا شنیدید کسی خدا رو عبادت کنه امّا برای دنیا؟ اگه ما کسی رو که باید همیشه به یادش باشیم فراموش کنیم و شش دانگ حواسمون جمع چیزی میشه که نباید فکرمون رو مشغولش کنیم برا اینه که نظام دغدغه هامون به هم ریخته. به همون اندازه ای که دنیا برامون مهم شد خدا در زندگی مون کم اهمیت شده به اندازه ای که قضاوت مردم برامون پر رنگ شد قضاوت خدا کمرنگ شده. وقتی دنیا برامون پر رنگ شه به جایی می رسیم که حتی کارایی رو که اصلشون خدائیه به قصد و نیت دنیا انجام می دهیم. ما دنیا رو خیلی جدی گرفتیم و وقتی این اتفاق می افته باعث میشه حتی عبادتامونم رنگ دنیایی بگیرن همین یه دلیل برا بی نشاطی بعضی از آدمای مذهبیه عبادتی که بدون توجه به معبود باشد به آدم نشاط نمیده. وقتی عبادت می کنیم و احساس می کنم دارم کسی رو از دست خودم راضی می کنم که همه زندگیمه و الان اون داره به من لبخند می زنه این عبادت بهم نشاط میده اما بدون این توجه یه بازیه خم و راست شدنه لب تکون دادنه یک عادته برا همینم به آدم نشاط نمیده. آدم مذهبیایی که عبادت می کنن اما به معبود بی توجهن از بدترین ادمای دنیازده هستن با این فرق که ظاهر دنیاشون زرق و برق دنیاهای دیگه رو نداره. چه قدر بده عاقبت کسی که خیال می کنه آدم با خدائیه وقتش که می رسه می بینه تنها چیزی که نداره خداست. یکی از دامای شیطون اینه که دنیا رو فقط در پول و شهوت و خوراک و خواب بدونیم باید حواسمون رو جمع کنیم مراقب باشیم و غافل نشیم که این دام خیلی بزرگه.

۳- کی می‌تونه بگه: من برای خدا می‌میرم؟ یک نکته خیلی مهم در رابطه ما با دنیا و رابطه ما با خدا وجود داره که اون نکته اینه هر اندازه که دنیا در نظر آدم بزرگ باشه خدا در نگاه آدم کوچک میشه. اصلا این دو تا رابطه شون عکس همدیگه است. نمیشه هم خدا در چشم آدم بزرگ باشه هم دنیا ولی افسوس که خیلی از ماها عمرمون رو پای این توهّم دادیم که میشه هر دو تا رو بزرگ دید هم خدا رو و هم دنیا رو. امیرمؤمنان علی (ع) فرمودن: دنیا و آخرت مانند دو دشمن‌اند که با هم ناسازگارند و مانند دو راه‌اند که به یک جا منتهی نمی‌شوند. هر کسی دنیا را دوست داشته باشد و به آن نزدیک شود بغض آخرت به دلش می‌افتد و با آن دشمن می‌شود. دنیا و آخرت همانند مشرق و مغرب هستند که هر چه آدمی به یکی از آنها نزدیک شود از دیگری دور می‌شود. این دو مانند دو هوو(یِ ناسازگار) هستند. خودمون رو گول نزنیم ما به شدت نیاز داریم به صفت بزرگی خدا ایمان بیاوریم . وقتی کسی عظمت خدا رو درک میکنه دیگه نمیتونه باقی چیزا رو بزرگ ببینه. پس اگه بقیه چیزا رو بزرگ می بینه برا اینه که خدا رو داره کوچک می بینه. کی میتونه بگه من برای خدا نفس می کشم برای خدا میمیرم برا خدا نماز می خونم همه تکالیفم رو برا خدا انجام میدم؟ فقط کسی که خدا رو بزرگ می بینه. خوش به حال کسایی که زندگی رو این‌طوری می‌چشن این که هر کاری خواستی بکنی بگی خدایا فقط به خاطر تو فقط تو فقط خودت وقتی در زندگیمون اخلاص نباشه در کارامون همش منتظر نتیجه می‌مونیم نتیجه‌گرایی در مسیر معنویت خیلی ضرر داره و خطرناکه. کسی که اخلاص داره و کاراش رو فقط برای خدا انجام می‌ده کار و نتیجه کار رو یکی می‌دونه یعنی وقتی کاری رو انجام می‌ده همون انجام کار نتیجه ایه که دنبالش بوده پس دیگه منتظر نمی‌مونه برای این که نتیجه بگیره. آدمی که اخلاص نداره دائم نگرانه آروم و قرار نداره چون از نگاه اون موفقیت در کارا وقتیه که کارش به نتیجه برسن اونم نتیجه ای که خودش برای اون کارا تعریف می‌کنه مگه میشه در همه کارا ما به اون نتیجه‌‌ای که خودمون دوست داریم برسیم. وقتی خدا بزرگ دیده میشه وقتی توجه به بزرگی خدا در وجود آدم موندگار میشه براش هیچ نتیجه ای بزرگ تر از انجام کار برای خدا نیست. باید باور کنیم که در این دنیا هیچ کاری جز بندگی برای خدای بزرگ نداریم.

۴- مگه می‌شه از سختیا هم لذّت برد؟ یکی از مشکلات بزرگ " بزرگ ندونستن خدا " اینه که اخلاص به معنای واقعی خودش در زندگیمون به وجود نمی‌آید. یکی از دلیلایی که جوان امروز همش دنبال فلسفه احکام می گرده اینه که خدا در نگاهش بزرگ نیست حکمت خدا رو قبول داره اما چون خدا در نگاهش بزرگ نیست نتیجه عبادت براش مهمه. شرط لذت بردن از زندگی اخلاصه کسی که اخلاص نداره از زندگی لذت نمی‌بره درست مثل بازی بچه‌ها وقتی یک بزرگتر اونا رو وقت بازی تماشا می‌کنه بازی برای بچه‌ها یه لذّت خاصی داره. اخلاص یعنی به قدری خدا رو بزرگ بدونی که وقتی احساس می‌کنی داری کاری رو در مقابل چشمای خدا انجام می‌دی تمام وجودت بشه شعف. همه لذت زندگی اینه که احساس می کنی یه بزرگی داره دائم تماشات میکنه و تو لحظه لحظه زندگیت رو داری در مقابل چشمان او می گذرونی این یعنی همه چیز. اخلاص یعنی اعتقاد داشته باشی که داری در مقابل چشمای خدا زندگی می کنی و هر کاری رو باید به خاطر اون انجام بدی. این زندگی حتی تصورشم شیرینه. اگر می‌خواهیم اخلاص داشته باشیم باید خدا رو بزرگ ببینیم اعتقاد به هستی خدا برای اخلاص داشتن لازمه ولی کافی نیست حتی اعتقاد به این که خدا می‌بینه برای اخلاص داشتن اگرچه لازمه ولی بازم کافی نیست باید اعتقاد داشت خدایی که هست و می‌بینه خدای بزرگیه‌. کسی که اعتقاد داره خدا علاوه بر این‌که هست و ناظره بزرگم هست اخلاص نداشتن براش سخت می‌شه وقتی بنا می‌شه آدم پیش یه بزرگ حرف بزنه حساب نشده حرف زدن سخته. اگر بدست آوردن صفات خوب اخلاقی برا ما سخته به خاطر اینه که توحیدمون ضعیفه بدون تقویت توحید می خواهیم صفات الهی در وجودمون ایجاد بشه اما هر چی تلاش می کنیم موفق نمی شویم. با تقویت توحید خود به خود صفات اخلاقی تقویت میشن.

۵- به جز قدرت خدا، قدرت دیگه‌ای هم سراغ دارید؟ وقتی آدم خدا رو بزرگ می‌بینه بهش اعتماد می‌کنه از اون طرف آرامش روحی نتیجه اعتماده پس ما به اندازه‌ای که به خدا اعتماد می‌کنیم آرامش روحی می‌چشیم. متاسفانه الان غفلت یکی از اصلی‌ترین راه کارای رسیدن به آرامشه  اما چیزی که با غفلت به دست می‌آد تنها چیزی که نیست آرامشه. وقتی من یقین پیدا کردم خدایی هست و این خدا، خدای بزرگیه شک نمی کنم که خدا بزرگتر از هر اتفاقیه که بناست برام بیفته و بزرگتر از هر کسی که می خواد برای من اتفاقی رو به وجود بیاره. من باید بندگیم رو باید بکنم اگه خیال می‌کنم که بناست ضرری به من برسه باید بدونم که تا اون خدای بزرگ نخواد هیچ کس نمی‌تونه ضرری به من بزنه از اون طرف اگه خدا بخواد نفعی به من برسونه هیچ کس نمی‌تونه مانعش بشه. بدترین نوع ترس، ترسیه که وقت انجام وظایف بندگی سراغ آدم می‌آید یه جاهایی من برای انجام چیزی که خدا بهش راضیه باید بجنگم امّا چون اعتماد ندارم قید بندگی رو می‌زنم و حاضر نمی‌شم بجنگم. امروز اسم ترس رو از روی این کار برداشتن و گذاشتن احتیاط. واقعا باید مراقب باشیم که در دام توجیهات شیطونی نیفتیم شیطون برای این‌که بدیا رو بد نبینیم و حتی خوب و لازم ببینیم اسمشون رو عوض می‌کنه به ترس میگه احتیاط ، به اعتماد و توکل میگه بی‌عقلی واقعا خیلیامون به جمله خدا گفته توجه نمی‌کنیم چرا این خدا گفته آراممون نمی‌کنه؟ چون به خدا اعتماد نداریم. چرا به خدا اعتماد نداریم؟ چون خدا رو اون قدر بزرگ نمی‌بینیم که بتونه دلمون رو آروم کنه. آرامشی واقعیه که نتیجه توجه به عظمت خدا باشه خیلی از آرامشا نتیجه غفلتن. اگر کسی انسان و ضعفش رو بشناسه و اگه حواسش به دنیا و مشکلاتشم باشه یقینا دچار اضطراب میشه چون می‌فهمه که آدم خودش به تنهایی نمی‌تونه زندگیش رو در این دنیا جمع و جور کنه. حالا که انسان ضعیفه باید بپذیره که ضعیف راهی نداره جز اینکه به یه قوی تکیه کنه. اگر دیدید یه ضعیف بدون این که به قوی تکیه کنه احساس آرامش می‌کنه تردید نکنید که عقلش رو از دست داده. ضعیف فقط با تکیه به یه قویه که می‌تونه احساس آرامش کنه. چه قدر قران روی قوی بودن خدا تاکید می‌کنه این تاکید معناش اینه که ما نیازمند ایمان به قوی بودن خدا هستیم. اگر کسی معتقد باشد که خدا بزرگه  باید اعتقاد داشته باشد که قدرتی جز قدرت خدا نیست نه اینکه معتقد باشد قدرتای دیگه ای هم هستن اما قدرت خدا بالاتر از همه اوناست چون هر چی هست قدرت خداست. وقتی انسان معتقد شد قدرتی جز قدرت خدا نیست هم به کمک و یاری خدای قوی اعتماد میکنه و هم در انجام وظایف بندگیش از کسی نمی ترسه.

۶- چرا دلمون به وعده‌های خدا گرم نیست؟ آدما گاهی به ضعف و پستی و حقارت خودشون توجه می‌کنن و در همون حال حواسشون هست که یه خدای بزرگ دارن اما گاهی هم بدون توجه به بزرگی خدا به ضعف خودشون توجه می‌کنن آدمای دسته دوم ناامید می‌شن و افسردگی می‌گیرن اما آدمای دسته اول از خودشون می‌برن و به خدا متصل می‌شن. اگه عظمت خدا رو درک کنیم وقتی قول کمک میده بیشتر از اونی که به جنبه منفی خودمون توجه کنیم به جنبه مثبت اون وعده توجه می کنیم و امیدوار پیش می‌ریم. ترس از گمراهی چیز بدی نیست حتماً باید از گمراهی ترسید امّا این‌که در پیچ و خمای دنیا حواسمون نباشه که خدای بزرگ راهنمای ماست این بده. ما درباره وعده‌های خدا مثل وعده‌هایی که معلوم نیست عملی بشن فکر می‌کنیم ما بنده‌ها به قدری این طوری هستیم که خدا در کتابش یه جا میگه: کیست که در گفتار ( و وعده هایش) از خدا صادق‌تر باشد. ما در این دنیا خیلی وقتا شده که زندگیمون رو بر اساس قول آدما مدیریت کردیم و اونا زدن زیر قولشون و بازم ما داریم به قول آدما اعتماد می‌کنیم اما هنوزم وقتی که بخواهیم زندگیمون رو بر اساس قول خدا مدیریت کنیم دلمون می‌لرزه. اعتماد به وعده خدا یعنی تنظیم برنامه زندگی بر اساس این وعده‌ها. یه سوال از خودمون چرا ما به وعده بنده‌های خدا بیشتر از وعده خدا امید می‌بندیم؟ چون ما بنده‌های خدا رو بزرگتر از خود خدا می‌دونیم. این یه واقعیته از اون واقعیتهایی که وقتی بهش فکر می‌کنیم آدم رو دیوونه می‌کنه.

رفقا بچه هاا ببینید تا وقتی که باور نکنید خدایی هست و این خدا بزرگتر از هر کس یا چیزیه نمیتونید ایمانتون رو تقویت کنید باید باور کنید باید به وجود همچین تکیه گاه قوی ای ایمان بیارین تا بتونین از سختیا عبور کنید هرچقدرم که سخت باشه شما از پسش بر میایین با توکل به خدا

۱۳ تا سوال در رابطه با خدا و صفت بزرگی خدا ان شاءالله ۷تا سوال دیگه رو تا فردا مینویسم و براتون میفرستم