فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَار:
آنچه ملاحظه می‌فرمایید تصاویری است از شهرک کولون در هنگ کنگ که از لحاظ جمعیتی به شدت متراکم بود و نهایتا بعد از ۹۶ سال، در سال ۱۹۹۴ پس از تخریب توسط دولت هنگ کنگ به یک پارک شهری تبدیل شد. از ویژگی های خاص این شهرک آمار بالای آسیب‌ها و معضلات اجتماعی نظیر نرخ بالای تن‌فروشی، اعتیاد، قماربازی و ... بود. سوابق این شهرک و برخی نمونه‌های مشابه دیگر، اثبات می‌کند که بین افزایش بیش از حد تراکم از یک سو و آسیبهای اجتماعی از سوی دیگر، رابطه معنادار و مستقیمی وجود دارد.
اینکه بارها عرض شد که متراکم ساختن کلانشهرها به بهانه صرفه جویی در هزینه‌های مدیریت شهر، اشتباه راهبردی است و نه تنها هزینه‌ها را کاهش نمی‌دهد بلکه هزینه‌های پنهان مضاعفی را به حاکمیت تحمیل می‌کند دلیلش چنین شواهدی است. سوال اساسی و بی‌پاسخ ما این است که اگر متراکم سازی کلانشهرها منتج به تحمیل هزینه‌های پنهان به حاکمیت می‌شود (که می‌شود) و اگر این نوع شهرسازیِ متراکم هیچ نسبتی با فرهنگ و سبک زندگی ما ندارد (که ندارد) پس چرا کماکان درب سیاستهای شهرسازی و مدیریت شهری ما بر همان پاشنه سابق می‌چرخد؟!
پی‌نوشت: مدیران مربوطه که ظاهرا گوش شنوایی برای تجدید نظر در اشتباهات قبلی ندارند اما خدمت قشر متدین و کفن پوشانی که دائما برای مسائل فرهنگی و اجتماعی نظیر عفاف و حجاب و ... در کلانشهرها کفن می‌پوشند و اعتراض می‌کنند عرض می‌شود که کاش برای یک بار هم که شده موضوع را عمیق‌تر می‌دیدیم و برای حل ریشه‌های این نوع معضلات اجتماعی کفن می‌پوشیدیم.
@baladetayyeb
