🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت134 ساره گفت: –بشین بابا، هنوز نوبتمون نشده. –ساره این دوست دوران دبیرستان منه. مهسا آنقدر غرق فکر بود که بدون این که مرا ببیند از کنارم گذشت. دنبالش رفتم به وسط حیاط که رسید صدایش کردم. برگشت و نگاهم کرد. با دیدنم اول تعجب کرد بعد لبخند بر لبش آمد. –دختر تو اینجا چیکار می‌کنی؟ شاگرد اول کلاس! جلو رفتم. –تو اینجا چیکار می‌کنی؟ خانم غرغرو... خندید. –چه خوب یادت مونده. اصلا باورم نمیشه توام امدی اینجا. با لبخند گفتم: –نتیجه‌ی داشتن دوست نابابه. به طرفم آمد و دستش را مشت کرد. من هم با مشت به دستش زدم. بعد از خوش و بش پرسیدم: –حال مادرت چطوره؟ من هنوزم تعریفش رو پیش نادیا خواهرم می‌کنم. یادته میگفتی تا یه کم غر میزنی میبرتت بهزیستی و بیمارستانارو نشونت میده تا قدر زندگیت رو بدونی. چشم‌هایش پر آب شدند. –آره، قدرش رو ندونستم خدا هم ازم گرفتش. هینی کشیدم. –کی؟ –همون اوایل کرونا مریض شد و فوت کرد. –ای وای! خدا بیامرزه. سرش را پایین انداخت. –ممنون. به نیمکتی که در گوشه‌ی حیاط بود اشاره کردم. بعد از این که روی نیمکت نشستیم پرسیدم: –خب حالا تو تنها زندگی می‌کنی؟ به حلقه‌اش اشاره کرد. –من یک سال قبل فوت مادرم ازدواج کرده بودم. ابروهایم بالا رفت. –تبریک می‌گم. پس خدارو شکر تنها نیستی. اونوقت اینجا چیکار داری؟ آه سوزناکی کشید. – امدم خودم رو بدبخت کردم. –چرا؟ به روبرو نگاه کرد. –یه روز با یکی از دوستام همینجوری از سر کنجکاوی امدیم اینجا تا از آیندمون خبر دار شیم. رماله به من گفت شوهرت خوبه‌ها ولی یه دختره دوسش داره و میخواد بهش نزدیک بشه. منم از وقتی این رو شنیدم نه خواب داشتم نه خوراک، همش به بهانه‌های مختلف گوشی شوهرم رو چک می‌کردم و هی بهش زنگ میزدم ببینم کجاست و مدام به کاراش سرک می‌کشیدم. خلاصه از این جاسوس بازیها. روزی نبود بهش گیر ندم و آخر جر و بحثمون به دعوا کشیده نشه. خلاصه بعد یه مدت فهمیدم واقعا شوهرم با یه دختره ارتباط داره. با تعجب نگاهش کردم. –پس جادوگره درست گفته. نفسش را بیرون داد. –اون موقع نبوده، شوهرم میگه تو اونقدر بهم برچسب چسبوندی که منم از روی لج بازی با این دختره رفیق شدم. فوری پرسیدم: –حالا راست میگه؟ با انگشت سبابه‌اش گل‌های برجسته‌ی مانتواش را نوازش کرد. –آره، با همون جاسوس بازیهام فهمیدم درست میگه، از همون موقع هم همش یه پام اینجاست یه پام دنبال جور کردن نسخه‌های عجیب و غریب این رماله. الانم امده بودم بهش بگم نسخه‌ی قبلیت عمل نکرده بابا... –چه نسخه‌ایی؟ –بهش گفتم دختره رو از سر راه زندگیم بردار هر چی پول بخوای بهت میدم. حالا یک ماه پیش دختره تصادف کرد رفت بیمارستان ولی نمرد، الانم حالش خوب شده، من پولام رفت ولی نتیجه‌ایی ندیدم. هینی کشیدم و لبم را گاز گرفتم. –یعنی تو گفته بودی دختره رو بکشه؟ سرش را کج کرد. –نه بابا، من فقط میخوام دیگه به شوهرم نزدیک نشه. این دفعه مثل این که نقشه‌ی بهتری براش کشیده چون کلی پول گرفت. لیلافتحی‌پور

برگردنگاه‌کن پارت135 بعد انگار که چیزی یادش آمده باشد دنباله‌ی حرفش را گرفت. –البته به اینم اعتماد ندارم. امروز یکی از مشتریهاش می‌گفت اونقدر میبرتت و میارتت و پول ازت میگیره که خودت خسته میشی، یا دیگه پولات تموم میشه. واسه من که واقعا پولام تموم شد. دیگه طلایی برام نمونده که بفروشم. آخرین باره که میام. حالا بگو ببینم تو چرا امدی اینجا، نکنه دنبال شوهری؟ ولی یادمه تو چند سال از ماها کوچیکتر بودی چون جهشی خونده بودی. خجالت کشیدم دلیل آمدنم را بگویم. –هیچی بابا، من به خاطر دوستم امدم، اون اینجا کار داره. سرش را تکان داد. –یه وقت توام وسوسه نشیا، خودت رو آلوده‌ی این رمال اون رمال نکن، یه بار که بری مثل معتادا هی میخوای ادامه بدی. هی میخوای ببینی چی در مورد زندگیت میگن، به اطرافیانت بد بین میشی، همش فکر می‌کنی برات جادو کردن که زندگیت خراب بشه، همه رو مقصر می‌کنی جز خودت. اگه این دوستت اولین بارشه ورش دار ببرش، بگو مشکلش رو خودش حل کنه، فقط به خاطر پولش نمیگما، کلا آدم اعصاب و روانش به هم میریزه، میدونی الان که دارم فکر می‌کنم می‌بینم من که راحت داشتم زندگیم رو می‌کردم حتی اگرم شوهرم واقعا با این دختر ارتباط داشت مهم نبود با من که مهربون بود، احترام بینمون برقرار بود و زندگی خوبی داشتم، این چه کاری بود من کردم که باعث شد اینجور همه چی به هم بریزه و حرمت بینمون... با آمدن ساره حرفش را نیمه گذاشت. ساره سلامی به مهسا کرد و دستم را کشید. –بدو نوبتمون شد. هر چه خواستم به ساره بفهمانم که من نمی‌خواهم بیایم نشد. وارد اتاق نیمه تاریک که شدیم آنقدر مجسمه‌ها و آویز‌های عجیب و غریب و گاهی ترسناک دیدم که همانجا جلوی در ایستادم. روشنایی اتاق فقط با چند نور قرمز رنگ بود. ساره جلوتر رفت و روی صندلی نشست و مرا صدا کرد. تا کنارش نشستم خانمی با یک آرایش عجیب و غلیظ از در دیگری وارد شد و پشت میزش نشست و دستهایش را روی میز به هم گره زد. روی مچش علامت عجیبی خالکوبی شده بود. این علامت برایم آشنا بود یک مثلث که یک چشم خیلی زشت داخلش بود. کمی فکر کردم یادم آمد. این نشان همان نشان روی مچ آن مردی بود که آن روز در کافی شاپ با امیرزاده در گیر شد. ساره با جادوگر خوش و بش ‌کرد ولی من خیره به نشان خالکوبی شده مانده بودم. یک جوری برایم استرس آورد بود. خانم جادوگر خیلی آرام آستین لباسش را روی نشان خالکوبی شده کشید و رو به من پرسید: –خب، پس میخوای بدونی اون آقا زن داره یانه؟ نگاهش کردم. چشم‌هایش حالت ترسناکی داشت. مردمکش شبیه گربه‌ها عمودی بود. جوری که من وقتی نگاهشان کردم یک آن به خودم لرزیدم. بی حرف بلند شدم و عقب عقب خودم را به در اتاق رساندم. ساره چند بار صدایم کرد و بعد بلند شد که دوباره دستم را بگیرد و کنار خودش بنشاند. ولی من به او مهلت ندادم و از در بیرون زدم، بعد هم با سرعت از ساختمان خارج شدم. ساره دنبالم میدوید و در آخر سر کوچه از پشت پالتوام را گرفت. –صبر کن ببینم، چته؟ نفس نفس زنان گفتم: –ساره من دیگه اونجا نمیام، می‌ترسم. پالتوام را رها کرد. –از چی؟ –چشماش رو ندیدی؟ با تعجب پرسید: –مگه چش بود؟ از چشماش ترسیدی؟ –تو نترسیدی؟ نگاهش رنگ تمسخر گرفت. –مگه لولوخرخرس که بترسم. لابد اون دوستت چیزی گفته، بیا برگردیم ببینم... حرفش را قطع کردم. –اصلا حرفشم نزن. همون قدر که تو رو پولدارت کرد منم... پرید وسط حرفم. –ولی پیش بینیش خیلی درسته، گذشته و آیندتم میتونه بگه. واسه کار تو خوبه. سرم را تکان دادم. –من از خیرش گذشتم. بیا بریم دنبال همون کاراگاه بازیمون. –بی حوصله گفت: –از کاراگاه بازی هم که میگی می‌ترسم. دستش را گرفتم: –هر چی باشه، خیلی از این جادوگره بهتره. خدا کنه شب کابوس نبینم. ساره کوله‌اش را روی دوشش جابجا کرد. –توی این هوای سرد این همه وسایل رو با خودمون خرکش کردیم امدیم اینجا که یه جوابی بشنویم اونوقت تو اینجوری خرابش کردی؟ بیا بریم بابا. دنبالش راه افتادم. –تو که توی راه همش داشتی کاسبی می‌کردی کلی جنس فروختی، بعدشم ناراحتی کلی پول به جادوگره ندادی؟ پوفی کرد. –خیلی دلم می‌خواست بدونم رماله چی می‌خواست بهت بگه. ولی نزاشتی که... خستگی تو تنم موند. به ایستگاه همیشگی رسیدیم. ساره گفت: –من می‌برم وسایلامون رو به یکی بسپرم. دیگه جون ندارم باز خرکش کنم. بعد میام بریم دنبال ماموریت بعدی، چادری که گفتم رو آوردی؟ پرسیدم: –وسایلمون رو؟ لیلافتحی‌پور

#پارت_هدیه برگردنگاه‌کن پارت136 –آره دیگه، مگه نمیخوای بریم کاراگاه بازی؟ از کوله‌ام چادرم را درآوردم. –میگم حالا نمیشه یه روز دیگه بریم، من استرس دارم. می‌ترسم. با اخم نگاهم کرد. –میشه بگی تو از چی نمی‌ترسی؟ کوله‌ام را از دستم گرفت. –بده من، ببرم به یکی بسپرم زود میام. متعجب پرسیدم. –کجا میخوای ببری؟خب با هم بریم. –نمیخواد، تا تو بری دستشویی اونور چهارراه من امدم. –کجا؟ –پارک اونجا رو میگم دیگه، برو تو دستشویش چادرت رو سرت کن و آماده شو منم الان میام. باشه‌ایی گفتم و راه افتادم. روی نیمکت نزدیک سرویس بهداشتی نشسته بودم و به اطراف نگاه می‌کردم. ساره دوان دوان آمد و روبرویم ایستاد. پرسیدم: –چرا اینقدر عجله داری؟ نفسی تازه کرد و گفت: –آخه بهش گفتم تا ظهر بر‌می‌گردیم. –به کی؟ –به همونی که وسایل رو پیشش گذاشتم. نایلونی که در دستش بود را جابه‌جا کرد و همانطور که نگاهم می‌کرد گفت: –با چادر چقدر مظلوم‌تر شدی، عمرا شک کنن. –حرفش به من حس بدی داد. –میگم ساره ما کارمون درسته؟ پوزخند زد. –حالا نمیخواد کلاس اخلاق بزاری، بالاخره باید سر از کار این امیرزاده دربیاریم. بعد هم به دستشویی رفت. چند دقیقه بعد که برگشت. وقتی با آن دک و پز دیدمش از جایم بلند شدم و با حیرت نگاهش کردم. مانتوی سفیدی پوشیده بود. بالاخره ماسکش را عوض کرده بود و ماسک سفید رنگی زده بود. یک تخته شاسی که رویش چند برگه گیره شده بود در یک دستش و یک دفترچه یادداشت و خودکار هم در دست دیگرش بود. با خنده گفتم: –تو که خود خانم دکتر شدی که... اینارو از کجا آوردی؟ نگاهی به سرتا پای خودش انداخت. – شوهر آدم که ضایعات جمع کنه، همه چی تو اونا پیدا میشه. وقتی با دقت بیشتری نگاه کردم، دیدم گوشه‌ی تخته شاسی‌اش شکسته، مانتواش هم خیلی کهنه است. اشاره‌ایی به عینک طبی‌اش کردم. –مگه عینکی هستی؟ –نه بابا، تلقه، اکثر کادر پزشکی دارن دیگه. خواستم شبیهشون بشم. –انگار خودتم باورت شده‌ها جزو کادر درمانی. سوار تاکسی شدیم. ساره عجله می‌کرد که تا ظهر برگردیم. در خیابان اصلی که انتهایش کوچه ‌ی امیرزاده بود ترافیک سنگینی شده بود. تا چشم کار می‌کرد ماشینها پشت هم صف کشیده بودند. ساره پرسید. –چی شد؟ راننده گفت: –چه ترافیکیه، حتما تصادف بدی شده، بعد هم از پنجره‌ی ماشین گردنی دراز کرد. –فکر نکنم حالا حالاها راه باز بشه. ساره رو به من پرسید: –خیلی مونده تا برسیم؟ نگاهی به اطراف انداختم. –نه، کوچشون سر همین خیابونه. –فکر کنم پیاده بریم زودتر برسم. سری کج کردم. –یه کم پیاده رویش زیاده‌ها. دستش را روی دستگیره‌ی داخلی در گذاشت. –من عادت دارم. بیا بریم. چند دقیقه‌‌ایی که راه رفتیم دستهایم را جلوی دهانم گرفتم و ها کردم. –سرده‌ها. ساره نگاهم کرد و گفت: –میخوای بدوییم گرم شیم؟ بعد بدون این که منتظر جواب من باشد شروع به دویدن کرد، من هم به دنبالش دویدم. ولی هنوز راهی نرفته بودیم که ایستاد و نفس نفس زد. –به نظرم راه بریم بهتره، اینجوری تا برسیم به خونشون دیگه نفسمون بالا نمیاد. بعد از کلی پیاده روی بالاخره به مقصد رسیدیم. ساره نگاهی به ساعت گوشی‌اش انداخت و نوچ نوچی کرد. –ظهر شد. پیش این پسره هم بد قول شدم. من هم به صفحه‌ی گوشی‌اش نگاه کردم. –کدوم پسره؟ –همین پسره که وسایلمون رو پیشش گذاشتم. پو فی کردم. –الان تو این موقعیت حساس چه اهمیتی داره پسره بره یا بمونه، فوقش فردا میریم ازش می‌گیریم دیگه، تو الان همه‌ی حواست به اینجا باشه. چشمم که به خانه‌‌ی امیرزاده افتاد، ضربان قلبم آنقدر شدت گرفت که به پیاده رو رفتم و به دیوار تکیه دادم. ساره خودش را به من رساند. –نفس عمیق بکش. نترس بابا، خودش که خونه نیست. با تردید نگاهش کردم. –مطمئنی؟ نکنه از شانس من حالا امروز مغازه نرفته باشه. –آره بابا خودم دیدمش. چشم‌هایم گرد شد. –دیدیش؟ کی؟ من و منی کرد و بعد گفت: –همون موقع که کوله‌ها رو می‌خواستم به اون پسره بدم نگه داره، از جلوی مغازش رد شدم دیگه. نگاهم را به طرف خانه‌شان کشاندم. –میگم ساره بیا برگردیم، پشیمون شدم. طلبکار نگاهم کرد. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت137 –ما رو مچل خودت کردی؟ دوباره می‌خوای داستان صبح رو تکرار کنی، این همه زحمت و طرح و ایده چی میشه؟ من میدونم، همچین که دو روز بگذره تو دوباره ناله‌هات شروع میشه، مرگ یه بار شیونم یه بار، بزار بفهمیم چی به چیه خلاص. ببین تو اصلا نمیخواد حرف بزنی، همش با من. بعد تخته شاسی را به دستم داد. تو فقط بنویس. نفس عمیق دیگری کشیدم و گفتم: –می‌خواستمم نمی‌تونستم حرف بزنم. نوچ نوچ کنان گفت: –با این رنگ و روی تو که نمیشه رفت. یه کم همینجا بمونیم تا تو رنگت برگرده بعد. نزدیک بیست دقیقه همانجا ایستادیم. ساره در این مدت هر چقدر شکلات و آبنبات با خودش آورده بود به خوردم داد. بعد دستم را گرفت و به طرف در خانه امیرزاده کشید. –بیا دیگه، بخور بخور بسه. میخوای دیابت بگیری؟ من نمی‌دونم تو واسه اینکه اینجا در خونه‌ی امیرزادس از اشتیاقت فشارت افتاد یا واسه اینه که می‌خواهیم آمار بگیریم؟ به جلوی در خانه رسیدیم. نفسم به شماره افتاده بود. انگار مسافت خیلی طولانی را دویده بودم. ساره پرسید. –کدوم زنگ رو بزنم. نگاهم را در کوچه چرخاندم. –زنگشون پایینیه. ساره دستش را روی زنگ گذاشت و گفت: –پس طبقه‌ی اول هستن. انگار با این کار قلب مرا فشار داد. صدای خانم مسنی از آیفن به گوش رسید. –بله. ساره فوری جواب داد. –سلام‌خانم، لطفا چند دقیقه بیایید جلوی در. ما از بهداشت امدیم برای غربالگری کرونا و این حرفها. از کلمه‌ی آخرش خنده‌ام گرفت و زمزمه کردم. –این حرفها... ساره هم خندید. خب انگار سرحال شدی. دستپاچه گفتم: –وای الان بیاد چی بگیم؟ –گفتم که تو فقط هر چی من ازش پرسیدم سرت رو بنداز پایین بنویس، فکر کن لالی. استرس عجیبی گرفته بودم. با عجله پرسیدم. –میگم چیزه... نگاهش را به بالا داد. –دیگه چیه؟ –چیزه؟ نگاهی به در ورودی خانه‌ی امیرزاده انداختم. –میگم اگه حالا مثلا، همه‌چی اوکی باشه چی؟ ساره هم نگاهی به در انداخت. –خب چه بهتر، کور از خدا چی می‌خواد؟ آرام گفتم: –منظورم اینه مادرش الان من رو می‌شناسه که، بعدا چطوری... ساره خندید. –چطوری عروسش بشی؟ حالا تو دعا کن اوکی بشه، اون موقع میگیم اومده بودیم تحقیق واسه پسرتون. لبهایم را روی هم فشار دادم. –اینجوری؟ –آره دیگه، میگیم جدیدا آدمها چند رو شدن و همسایه‌ها هم که از هم دیگه خبر ندارن که آدم بپرسه واسه همین مجبور شدیم اینجوری نامحسوس تحقیق کنیم. با باز شدن در هر دو ساکت شدیم. خانم تقریبا شصت ساله‌ایی که با چادر رنگی تیره رنگ، در حالی که با یک دستش چادرش را و با دست دیگرش در را گرفته بود جلوی در ظاهر شد. چند تار موی سفید از زیر چادرش بیرون زده بود. صورت سفیدش مهربان بود و به دل می‌نشست. من و ساره سلام کردیم. لبخند زورکی زد و با نگاهش هر دویمان را بررسی کرد. و با تردید گفت. –علیک سلام. امرتون؟ ساره شروع به توضیح دادن در مورد کاری که می‌خواهیم انجام دهیم، کرد. بعد چند بروشور را که در دستش بود را مقابلش گرفت. –بفرمایید توضیح بیشتر اینجا داده شده. مادر امیرزاده نگاهی به بروشورها انداخت و با تکان دادن سرش نشان داد که متوجه‌ی حرفهای ساره شده. ولی باز با شک به ما نگاه می‌کرد. ساره پرسید: –شما تو این خونه چند خانوار هستید؟ –مادر امیرزاده که هنوز قانع نشده بود گفت: –مگه این طرح برای مناطق محروم نیست؟ ساره ابروهایش را بالا داد. –کی گفته خانم؟ توی همه‌ی مناطق انجام میشه‌؟ مگه پولدارها کرونا نمیگیرن؟ بعد خودش را منتظرجواب نشان داد. ساره جوری مسلط و با جدیت حرف زد که یک آن احساس کردم کس دیگری در کنارم ایستاده و مرتب برای اطمینان نگاهش می‌کردم. مادر امیرزاده سری کج کرد. –چی بگم؟ اینجا سه طبقس، سه تا خانواده هم توش زندگی میکنن. ساره پرسید: لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت138 –تا حالا کسی اینجا کرونا گرفته؟ یا الان کسی مشکوک به کرونا هست؟ یعنی علائمش رو داره؟ خانم لبهایش را بیرون داد. –من و پسرم که گرفتیم، طبقه‌ی سوم مستاجرمون هستن. نگرفتن. ولی الان نمیدونم علائمش رو دارن یا نه. باید از خودشون بپرسید. من مشغول نوشتن شدم. نوشتم: –طبقه‌ی اول خودش زندگی میکنه. طبقه سوم: مستاجر داره. طبقه‌ی دوم را علامت سوال گذاشتم و نوشته‌ام را به ساره نشان دادم. ساره نگاهی به یادداشتم انداخت و با خوشحالی از این که به سوال مهمی که انتظارش را هر دو می‌کشیدیم رسیدیم فوری پرسید. –ببخشید طبقه‌ی دوم کی زندگی میکنه و چند نفر هستن؟ کرونا گرفتن؟ با شنیدن این سوال سرم را بالا آوردم و به دهان مادر امیرزاده زل زدم. خانم نگاهی به ساره و بعد به من انداخت و با اکره گفت. –اونجا پسرم و عروسم زندگی میکنن. هر دوشونم کرونا گرفتن. کلا سه نفرن، خدارو شکر دخترشون نگرفت. البته یه کم... هنوز حرف مادر امیرزاده تمام نشده بود و مشغول حرف زدن بود ولی من دیگر چیزی نشنیدم. کم کم جلوی چشم‌هایم تار شد. حس کردم خون در رگهایم یخ زد. پاهایم سست شد و این سستی کم‌کم به دستهایم انتقال پیدا کرد. لرزش دستهایم را حس کردم و بعد از آن بلافاصله هر چه در دست داشتم روی زمین افتاد. حالا دیگر تصویر مادر امیرزاده را هم درست نمیدیدم، همه چیز تار بود. چشم‌هایم را تا آخر باز کردم و بعد چند بار پلک زدم ولی تغییری در دیدم پیدا نشد. پاهایم دیگر توان نگه داشتن وزن بدنم را نداشتند. حس کردم ماسکی که در دهانم است مثل یک سد بزرگ شده و نفسم را در پشتش نگه داشته و اجازه‌ی خارج شدن نمی‌دهد. زانوهایم خم شد و اول بی‌اختیار روی زمین مقابل مادر امیرزاده زانو زدم. افتادن چادرم را متوجه شدم. بعد آرام آرام به سمتی که ساره ایستاده بود سقوط کردم. ولی قبل از این که روی زمین بیفتم ساره با صدای جیغ بلندی آغوشش را برایم باز کرد. سرمای زیادی در بدنم احساس می‌کردم. حالا دیگر فقط صدا می‌شنیدم. ضربه‌هایی که محکم به صورتم می‌خورد را حس می‌کردم ولی انگار قدرت باز کردن چشم‌هایم را نداشتم. ساره مدام اسمم را صدا می‌کرد. خیلی دلم می‌خواست بگویم نگران نباشد من صدایت را می‌شنوم. ولی زبانم قفل شده بود و در دهانم نمی‌چرخید. شنیدم که آن خانم پرسید: –چرا اینطوری شد؟ سابقه بیماری خاصی داره؟ ساره با صدایی که بغض‌آلود بود گفت: –نه، حالش خوب بود، نمی‌دونم چش شده. تو رو خدا یه آبی چیزی بیارید. مادر امیرزاده با استرس گفت: –باشه، من الان برمی‌گردم. شاید فشارش افتاده باشه. میرم آب‌قند بیارم. ساره سرش را نزدیک گوشم آورد و گفت: –تلما، جون هر کی دوست داری پاشو بریم. مادرش رفت تو خونه، آخه من الان چه خاکی تو سرم بریزم؟ به وقت به آمبولانس زنگ بزنه چی؟ دلم برای ساره سوخت، داشتم اذیتش می‌کردم. کاش می‌توانستم بلند شوم و بگویم ساره بیا برویم، چه اهمیتی دارد که امیرزاده زن دارد، حتی بچه‌ دارد. اصلا زندگی او به ما چه ارتباطی دارد. مگر مهم است که تمام این روزها و شبها خودم را با او تصور کردم. چه اهمیتی دارد که حتی شنیدن اسمش منقلبم می‌‌کند. بگویم ساره من حالا که متوجه‌ی همه‌چیز شده‌ام دیگر خیلی منطقی با خودم کنار می‌آیم. چیزی نشده فقط گول خورده‌ام همین. تقصیر خودم بوده، کسی مقصر نیست. شاید من زبان چشم‌هایش را نفهمیدم. شاید عیب از دل من بود که با نگاههایش زیرو رو میشد. شاید محبتهای گاه و بیگاهش از روی انسان دوستی‌اش بوده. شاید چیزهایی که روی تابلو کافی شاپ نوشته بود اصلا منظورش من نبوده‌ام. حتما تمام اعضا و جوارحم اشتباه کرده‌اند. کاش قدرتش را داشتم و می‌توانستم محکم باشم. دلم می‌خواست همین الان بروم و دیگر هیچ وقت حتی اسم امیرزاده را در ذهنم یاد آوری نکنم. ولی امان از این دل لعنتی که گویی کنترل تمام اعضای بدنم حتی مغزم را در دست دارد. ساره دیگر گریه‌اش گرفته بود که یک آن احساس کردم سر و صدایش قطع شد. صدای پایی را شنیدم که دوان دوان به طرفمان می‌آید. نزدیک و نزدیکتر شد، آنقدر نزدیک که بوی عطرش مشامم را پر کرد. عطری که هر وقت به مشامم می‌رسید قلبم بالا و پایین می‌پرید. و حالا این صدایش بود که با شنیدنش چیزی نمانده بود که قالب تهی کنم. لیلافتحی‌پور

#نوای قرآن

هر وقت که دستت از همه جا کوتاه شد بگو: ✨وأُفَوِّضُ أَمْرِ‌ی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّـهَ بَصِیرٌ‌ بِالْعِبَادِ✨ کارم را به #خدا می‌سپارم #خداوند بینای به بندگان است #الهی شکزت

🏴 به رسم ادب روزمان را با سلام بر سرور و سالار شهیدان آقا اباعبدالله شروع میکنیم... اَلسلامُ علی الحُــسین و علی علی بن الحُسین وَ عــــلی اُولاد الـحـسین و عَـــلی اصحاب الحسین ✍امام باقر علیه السلام فرمودند: شیعیان ما را به زیارت امام حسین علیه السلام امر کنید ، چرا که زیارتش روزی را افزون می‌کند و عمر را طولانی می‌گرداند و بلاها و بدی‌ها را دور می کند. #اللهم ارزقنا کربلا

#یا_صاحب_الزمان♥️ عــــجـب خــیآلِ قـــشنگـــى ڪــــه در ڪــــنآرِ مـنــــــى «اللهم عجل لولیک الفرج»

#سلام امام زمانم #صبحت بخیر و خوشی #مولای عزیز تر از جانم، این روزها درد و رنج مردم غزه، بر دل نازنینت ببشتر سنگینی می کند و چشمانت بیشتر از قبل گریان شده. چه علی اصغرها و رقیه ها و...، که در مقابل چشمان پدر و مادرشان پر پر می شوند..... 😔 #یا صاحب الزمان الغوث و الامان

#قرار همیشگی مان، جهت تعجیل در ظهور دعای فرج را بخوانیم. ‹🕊 قرار_مهدوی ‹🕊عجل علی ظهور

بی‌حضورت هر چه کردم، زندگی زیبا نشد! اللّهم عجل لولیک الفرج 💔 صوت قرائت #دعای_عهد قرار صبحگاهی منتظران ثابت قدم ظهور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🔹اولین درس شـــــهدا #حاج_حسین_یڪتا #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

✅ یه راهکار عـــالی برای رفع مشکلات 👌👌 ❇️هر روز نیم ساعت زمان بذار انجام بده 🌸🙏 ♦️ اگر میخوای برکتشو توی زندگیت ببینی برای عزیزانت هم بفرست 🙏☘ #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🔴 صدای پای آمدنش می آید .... برخیز و آماده باش ... شمارش معکوس در حال رسیدن به پایان خود .... #بشارت #نوید_ظهور #ظــهور_نــزدیکہ... نشــانہ‌هـاے عـام بہ وقـوع پـیوستہ ... نشـانہ‌هـاے خـاص در حـال رخ دادنہ آمـاده‌ے ظـهور باشـید و غـربال دنـیا نـشوید... https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

و لعنت الله علی قوم الضالمین ... 👈 اى کسانى که ایمان آورده‏اید با مردمى که خداوند آن‏ها را مورد غضب قرار داد. (یعنى یهودیان که ملت مغضوب علیهم هستند چنان که در آیه 90 سوره بقره گفته شد.) دوستى نکنید آن‏ها از آخرت مأیوسند همان گونه که کفار مدفون در قبرها مأیوس مى‏باشند.» نــام : مـــهدے(عج) ســن :۱۱۸۹ در فــراق اسـتان : صــاحب عــالم ولے از همہ جـا رانده شــده ` هـیچکس راهش نداد" https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🚨سرایا القدس: ورود کرانه باختری به عملیات #طوفان_الاقصی را اعلام می‌کنیم. 🔹 «ابو حمزه» سخنگوی «سرایا القدس»، شاخه نظامی جنبش مقاومت جهاد اسلامی بامداد پنجشنبه اعلام کرد که نبرد با اشغالگران دیگر محدود به نوار غزه نیست. 🔹 ابوحمزه در پیامی صوتی، گفت: «ما ورود رسمی کرانه باختری به عملیات طوفان الاقصی را اعلام می‌کنیم و ممکن است نبرد به زودی به داخل اراضی اشغالی کشیده شود». 🔹 وی خطاب به رژیم موقت صهیونیستی هشدار داد: «ما در خارج از فلسطین برای شما آماده شده‌ایم، همانطور که در فلسطین آماده شده‌ایم، و آنچه در نوار غزه رخ داد را در عرصه‌های دیگر خواهید دید». 🔹 سخنگوی سرایا القدس با بیان اینکه عملیات طوفان‌الاقصی به کرانه باختری و جنوب لبنان نیز گسترش یافته، توضیح داد: «نقطه آتش در حال گسترش است و آنچه در جنوب لبنان اتفاق افتاد تنها نمونه کوچکی است از آنچه انتظار شما را می‌کشد». 🔹 ابوحمزه درباره حملات ددمنشانه رژیم تروریست صهیونیستی به نوار غزه نیز اظهار داشت: «دشمن قادر به مقابله با مقاومت نبود، پس خشم خود را متوجه زنان و کودکان کرد». #محاصره_اسرائیل #طوفان_الاقصی #ظــهور_نــزدیکہ... نشــانہ‌هـاے عـام بہ وقـوع پـیوستہ ... نشـانہ‌هـاے خـاص در حـال رخ دادنہ آمـاده‌ے ظـهور باشـید و غـربال دنـیا نـشوید... https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🎥 استاد رائفی پور: سفیانی آنطور که باید خروج میکرد ، به برکت خون شهدای مدافع حرم ممکن است با آن شدت و قوت خروج نکند! ‼️ ما شدید ترین حالات رو برای سفیانی در نظر گرفته بودیم و حالا با بشارت رهبری میشه فهمید این امکان هست که خروم سفیانی شدید و فجیع نباشد! #خروج_سفیانی #ظــهور_نــزدیکہ... نشــانہ‌هـاے عـام بہ وقـوع پـیوستہ ... نشـانہ‌هـاے خـاص در حـال رخ دادنہ آمـاده‌ے ظـهور باشـید و غـربال دنـیا نـشوید... https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2